Poniedziałek, 05 grudnia 2011 roku, II tydzień Adwentu, Rok B, II

Cóż jest łatwiej powiedzieć: Odpuszczają ci się twoje grzechy, czy powiedzieć: Wstań i chodź?.

Gdyby Jezus był oszustem, skupiłby całą uwagę słuchaczy na sprawie odpuszczania grzechów. Przecież odpuszczenia grzechów nie można empirycznie sprawdzić, nie można zweryfikować, zatem byłaby to szansa dla oszusta. Jezus oszustem nie jest i właśnie na znak tego dokonał uzdrowienia człowieka sparaliżowanego. Oczywisty cud wprawił wszystkich w osłupienie i jest to pewien kłopot, bo czy my – dziś żyjący – rozumiemy pełny sens tego wydarzenia?

Niezwykłe uzdrowienie było bowiem – zgodnie z treścią i dynamiką opowiadania – przede wszystkim „znakiem wiarygodności”; było jedynie „wskaźnikiem” odsyłającym do cudu właściwego – odpuszczenia grzechów.

Warto dziś postawić sobie pytanie czy naprawdę cenię możliwość uzyskania odpuszczenia grzechów… A może gdzieś w zaciszu serca liczę na spektakularne znaki od Boga, na cuda, o których wieść rozejdzie się szerokim echem? Cud chce dobrze, a utrudnia wiarę – pisał ks. Twardowski. Patrzę na cel czy jedynie na wskaźniki, które mają wskazywać doń drogę?

Uzdrowiony poszedł do domu wielbiąc Boga.
Oto pełnia zdrowia!

Znakiem uzdrowienia jest chwalenie Boga.
Oby z każdym dniem stawało się ono i naszym udziałem…

 Wychowawca w Wyższym Seminarium Duchownym Redemptorystów – Tuchów