Wtorek, 20 marca 2012 roku, IV tydzień Wielkiego Postu, Rok B, II

 

 

 

 

 

 

Czasem doświadczamy bezsilności. Czasem nie mamy wpływu na to jak potoczą się wydarzenia w naszym życiu. Niespodziewana choroba, utrata pracy, nagła śmierć kogoś bliskiego, odejście ukochanej osoby. Chcielibyśmy coś zrobić, ale nie możemy. Chcielibyśmy zagłuszyć ból, ale nie jest to możliwe… Pozostaje samotność, a słowa pociechy nie przynoszą ulgi…

 

 

„Czy chcesz stać się zdrowym?” (J 5, 6). Takie słowa kieruje dzisiaj Jezus do chorego człowieka, który cierpiał od 38 lat. Do człowieka, który był bezradny. Wiele lat czekał na to, by ktoś mu pomógł dostać się do sadzawki, w której mógł odzyskać zdrowie.

 

Ważne jest to, że do niego, pogrążonego w bezsilności, bezradnego człowieka przychodzi sam Chrystus z pytaniem o uzdrowienie, bez jakiejkolwiek inicjatywy z jego strony. Jednak może się pojawić pytanie, dlaczego dopiero teraz? Dlaczego tak długo musiał chorować? Czy Bóg nie mógł uzdrowić go wcześniej?

 

Często w naszej bezsilności i bezradności zadajemy Bogu takie pytania. Dlaczego mnie to spotkało? Dlaczego jestem sam? Dlaczego nawet najbardziej szczere słowa współczucia nie przynoszą ulgi?

 

Czasem trzeba poczekać na Tego, który przyjdzie nam z pomocą, który wybawi nas z utrapienia. Czasem bardzo nam potrzebne jest doświadczenie bezradności. A On przychodzi wtedy, kiedy uzna, że jesteśmy gotowi doświadczyć nie tylko uleczenia, ale przede wszystkim uzdrowienia, które sięga bardzo głęboko w nasze jestestwo. On wtedy przyjdzie sam i znając naszą kondycję zada to pytanie: „Czy chcesz stać się zdrowym?”.

 

 

Warto także pamiętać o tym, że bezsilność jest czasem bardzo potrzebna. Przecież Jezus Chrystus najwięcej dokonał wtedy, kiedy był unieruchomiony na krzyżu, kiedy nawet nie mógł się ruszyć…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Duszpasterz Akademicki w Parafii Najświętszej Maryi Panny Matki Pocieszenia – Wrocław