Piątek, 25 stycznia 2013 roku, II tydzień zwykły, Rok C, I

 

 

 

 

 

Święto nawrócenia św. Pawła Apostoła obchodzono już w VIII wieku. Wyznaczono na nie dzień, w którym ciało Apostoła zostało przeniesione do kościoła wybudowanego na jego cześć w Rzymie (Bazylika św. Pawła Apostoła za Murami).

 

 

 

Paweł przedstawia siebie, mówiąc o swoim pochodzeniu, wykształceniu filozoficznym i w Prawie ojczystym zdobytym u stóp Gamaliela. Z prostotą i szczerością serca stwierdza: „Gorliwie służyłem Panu” (Dz 22, 3). Ta gorliwość służenia Panu objawiała się niestety od pewnego momentu prześladowaniem uczniów Jezusa Chrystusa. Mistrz z Nazaretu nazwał siebie Bożym Synem, co dla kapłanów i prawowiernych Żydów było jednoznacznym bluźnierstwem. I to zaprowadziło Mistrza na śmierć krzyżową. „Prześladowałem tę drogę, głosując nawet za karą śmierci, wiążąc i wtrącając do więzienia mężczyzn i kobiety” (Dz 22, 4).

 

Nastąpił dzień, który radykalnie odmienił Szawła. Zbliżał się do bram Damaszku, aby i tam zaprowadzić „porządki religijne”. I oto w samo południe zmartwychwstały Chrystus ukazuje się Szawłowi jako wspaniała światłość i przemawia do niego. To spotkanie zmienia sposób myślenia i całe życie Szawła. Blask Zmartwychwstałego oślepia go i równocześnie ujawnia na zewnątrz to, co stanowiło wewnętrzną rzeczywistość Szawła, to jest jego ślepotę na Prawdę, na Światło, którym jest Chrystus.

 

Zmartwychwstały nie tylko powalił go fizycznie na ziemię, ale zburzył dotychczasowy projekt jego życia. Boża jasność z nieba i głos Jezusa uświadomiły mu, że prześladując uczniów Mistrza z Nazaretu, występuje przeciw Bożej sprawie.

 

Było to osobiste spotkanie z Jezusem, doświadczenie Jego miłości i troski.

 

Owocem owego doświadczenia jest pytanie do Zmartwychwstałego: „Co mam czynić Panie?”. Natomiast odpowiedź Jezusa jednoznacznie kieruje Szawła na wspólnotę chrześcijańską: „Wstań, idź do Damaszku, tam ci powiedzą wszystko, co masz czynić” (Dz 22, 10). We wspólnocie chrześcijańskiej – w Kościele – przyjmuje chrzest, „rodzi się” jako Paweł. W Kościele otrzymuje misję apostolską. Wybierając Jezusa jako swojego Pana, Paweł niczego nie czyni na własną rękę, ale we wspólnocie Kościoła. Tylko we wspólnocie chrześcijańskiej można w pełni poznać Jezusa i stać się Jego świadkiem.

 

Z wyborem Jezusa na swojego Pana i wprowadzeniem Pawła do Kościoła wiąże się powołanie misyjne. Z woli samego Chrystusa, Paweł staje się apostołem pogan: „Wybrałem sobie tego człowieka za narzędzie. On zaniesie imię moje do pogan i królów i do synów Izraela” (Dz 9, 15). Dla Pawła była to wielka łaska. Takie powołanie stało się sensem jego życia. Całą mądrość i gorliwość wykorzystał do głoszenia Ewangelii Nadziei ówczesnemu światu. Stał się Apostołem Narodów.

 

Czego dzisiaj każdy z nas może uczyć się od św. Pawła?

 

Przede wszystkim trzeba nam w centrum stawiać osobę Jezusa Chrystusa. Naszą chrześcijańską tożsamość ma określać więź, spotkanie z Chrystusem i Jego Słowem. W świetle tego Słowa trzeba układać hierarchię wartości w życiu i stale ją oczyszczać z tego, co „ze świata” pochodzi. Nie jestem chrześcijaninem dlatego, że wyznaję jakąś filozofię czy moralność. Jestem chrześcijaninem, ponieważ spotkałem w swym życiu żywego Jezusa.

 

Drugą ważną sprawą jest dynamizm, jaki charakteryzował apostolstwo św. Pawła. On nie zatrzymał łaski spotkania z żywym Chrystusem tylko dla siebie. Dzielił się nią hojnie z innymi. Odważnie głosił Dobrą Nowinę. Dzisiaj podobnie świat potrzebuje świadków Chrystusa. Swoim życiem w blasku Chrystusa można skutecznie rozświetlać ciemności, które ogarnęły wiele serc współczesnych ludzi. Wtedy Chrystus jako Światłość rozproszy wszelkie mroki ludzkiego życia.

 

 

Niech św. Paweł wyprasza nam odwagę doświadczenia miłości Żywego Chrystusa i odwagę niesienia Chrystusa, który jest Światłem, współczesnemu światu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Misjonarz Prowincji Warszawskiej Redemptorystów – Lublin