Rocznica założenia Zgromadzenie Najświętszego Odkupiciela

9 listopad 1732 rok

W pierwszym czytaniu z księgi Ezechiela, Prorok jest prowadzony we widzeniu, aby zobaczył wypływające źródło z pod prawej strony świątyni, w którym żyło wiele zwierząt wodnych i ryb, a następnie wokół rosło wiele drzew. Jest to wizja mesjańska, bowiem to Jezus Chrystus nowa Świątynia, kiedy zawiśnie na drzewie Krzyża, i żołnierz przebije Mu bok i serce, wówczas to z tego boskiego serca wypłynęła krew i woda, jak tłumaczą ojcowie Kościoła, że jest to symbol wszystkich sakramentów. Dzięki nim w nas rodzi się nowe życie. Cały Kościół jako żywa wspólnota ludu Bożego jest taką właśnie świątynią, w której i z której płynie rzeka owoców Odkupienia w żywym Słowie i sakramentach, dzięki którym każdy kto uwierzy i z nich skorzysta będzie miał nowość życia.

Świątynią tą jest w pierwszym rzędzie Kościół jako lud Boży, jak mówi nam drugie czytanie z listu Św. Pawła do Koryntian, ale jednocześnie świątynią jest także każdy z nas. Dlatego winniśmy tę naszą świątynię serca szanować, goszcząc w niej Chrystusa Zmartwychwstałego i wydawać owoce nowego życia.

W Ewangelii natomiast Jezus Chrystus oczyszcza świątynie Ojca, wchodząc i wyrzucając wszystkich i wszystko co ją bezcześci i zaśmieca. Przecież i do naszej świątyni serca raz po raz przychodzi Jezus Chrystus, zwłaszcza w Sakramencie Pokuty i oczyszcza tę naszą świątynię sumienia i serca, abyśmy oddawali cześć służąc Bogu i ludziom na drogach miłości.

Nasze Zgromadzenie (Zgromadzenie Najświętszego Odkupiciela założył św. Alfons Maria Liguori 9 listopada 1732 r. w Scala koło Neapolu w celu głoszenia Ewangelii wśród ludzi ubogich i najbardziej zaniedbanych religijnie), które przeżywa 281 rocznicę założenia, też zrodziło się z odkrycia przez naszego Założyciela Św. Alfonsa, źródła Obfitego Odkupienia wypływającego od Jezusa Chrystusa. My sami szczególnie winniśmy z tych źródeł obfitego Odkupienia korzystać dla wzrastania i pogłębiania życia apostolskiego i gorliwości apostolskiej. Nam też jest potrzebne oczyszczanie, i to nieustanne, świątyni naszych serc.

Naszym pierwszorzędnym zadaniem apostolskim jest przybliżać owe przeobfite owoce Odkupienia wszystkim, a szczególnie najbardziej opuszczonym i ubogim. Pomagać im dobrze z tych owoców korzystać, zwłaszcza ze sakramentu Pojednania i Eucharystii. Przepowiadanie Ewangelii najbardziej opuszczonym i ubogim dzisiejszych czasów, doprowadzanie ich do źródeł zbawczych, aby odnaleźli nowość życia, to nasza misja charyzmatycznego powołania.

Stąd w każdą rocznicę założenia Zgromadzenia każdy z nas winien sobie stawiać pytanie o wierność charyzmatowi apostolskiemu. Zwłaszcza dziś kiedy cały Kościół widzi potrzebę, czy wręcz konieczność, nowej ewangelizacji, pytanie o jakość mojego przepowiadania i świadectwa życia, stanowi coś bardzo istotnego. Wszystko co dzisiaj przekazują nam ostatni papieże, synody, stanowi nasze charyzmatyczne zadanie jako Redemptorystów. Dlatego w tę rocznicę winniśmy każdy osobiście uczynić sobie rachunek sumienia z życia apostolskiego, tak w wymiarze osobistym jak i w wymiarze mniejszych czy większych wspólnot, w których żyjemy. Nie żyjący już generał Jezuitów, którego grób odwiedził ostatnio obecny Papież Franciszek, napisał w liście do swojego Zakonu, że instytut zakonny, który przeżył 200 lat swojego życia, jeżeli nie przeżył gruntownej odnowy w wymiarach życia duchowego i rewizji apostolatu, nie może się ostać na dłuższy czas.

Oby ten dzień był odnowieniem świątyni naszych apostolskich serc i wspólnot, jak również pogłębieniem i zdynamizowaniem naszego apostolatu zgodnie z naszym charyzmatem.