Piątek, 07 grudnia 2012 roku, I tydzień Adwentu, Rok C, I

…czego się spodziewam…

Chyba każdy człowiek, który żyje na świecie, choć trochę myśli, ma trochę empatii – to znaczy ma serce i oczy, z nadzieją oczekuje zmian w świecie, w społeczeństwie, w konkretnym swoim środowisku. Aby lepiej się żyło, by człowiek w większej mierze mógł doświadczyć tego zwykłego upragnionego szczęścia.

Tylko zwykle bywa tak, że spodziewamy się zmian, nic samemu w tym kierunku nie czyniąc. I niby chcemy zmian, spodziewamy się ich, a jednocześnie żyjemy tak jak żyjemy, no bo trzeba by było może coś na własnym podwórku zmienić, a może i stracić. A tak jest jak jest, ale jest nie najgorzej.

Myślę że podobne podejście może się wkradać w naszą sferę duchową, w relację z Panem Bogiem. Modlę się do Boga, proszę Boga o coś, czego mi brakuje, ale sam do końca nie jestem przekonany czy On mnie wysłucha, czy spełni moja prośbę…, ale jeżeli spełni moją prośbę, to niech spelni tak po mojemu, tak jak ja chcę…, ze swojej nie zamierzam stracić nic z tego, co już mam. I właśnie wtedy okazuje sie jak brakuje mi mocnej determinacji i całkowicie zaufania Jezusowi.

Taką determinacją i całkowitym zaufaniem charakteryzują się dzisiejsze postacie z Ewangelii, dwaj niewidomi, którzy głośno wołają: „Ulituj się nad nami, Synu Dawida”. Wołają ale i wyznają przy tym, całkowite zawierzenie Jezusowi. I gdy on dotyka ich oczu, ich życia, odzyskują wzrok. Ktoś powie, ja też tak czynię, a nie widzę zmian i uzdrowienia w moim życiu.

Może i wołamy, może i wierzymy, ale czy pozwalamy wejść Jezusowi w nasze życie bez zastrzeżeń, czy pozwalam Mu dotknąć moich oczu, mojego życia…?

Pozwól dotknąć Jezusowi swojego życia, a otworzą ci się na Niego oczy…

Tirocinium Pastoralne Prowincji Warszawskiej Redemptorystów (wewnętrzne studium Zgromadzenie przygotowujące
do prowadzenia Rekolekcji Parafialnych i Misji Ludowych) – Lublin