Wtorek, 19 lutego 2013 roku, I tydzień Wielkiego Postu, Rok C, I

Jako w Niebie, tak i na ziemi

Wielki Post to zobaczenie własnego życia w „szerszej” i „wyższej” perspektywie. Poszerzenie horyzontu nastąpiło we wczorajszym słowie Bożym o podobaniu się Bogu przez miłość bliźniego. Dzisiaj, podniesienie oczu ku górze, pozwala nam dostrzec jak nasze życie wplata się w krążenie życia między Niebem, sferą Ojca, a Ziemią, sferą ludzi i wcielonego Syna Bożego.

Podążając do niebieskiej Ojczyzny, jesteśmy automatycznie wpisani w czas i w przestrzeń tej ziemi, ale również we współrzędne Nieba. Oddychamy tlenem naszej planety, ale wchłaniamy też duchowe pierwiastki życia samego Boga, które ofiarowywane jest nam w Słowie, wychodzącym wprost z ust Najwyższego. Jak bez ziemskiego chleba nie ma dla nas życia, tak bez żywego Słowa nie jesteśmy sobą i nie ma w nas Życia. Jak otacza nas atmosfera, którą oddychamy, podobnie musimy być zanurzeni w „ekosferze” Ojca i Syna, w jedności Ducha świętego. To jest nasz definitywny Dom.

Dlatego Jezus wprowadza nas dziś we własny oddech modlitwy. On sam jest ową „Rosą”, która zstąpiła na ludzkość, rozdarłszy niebiosa w swoim miłosierdziu wobec zagubionej ludzkości. To On, jak ożywczy deszcz, nie wrócił do Ojca bezowocnie, lecz – przez ofiarę krzyża – wprowadził nas na Jego łono. To On pozwala nam dziś karmić się miłosiernym promieniowaniem Bożego Ojcostwa i prosić o jego rozszerzenie się na całą ludzkość. On też jest owym tajemniczym „chlebem powszednim”, mocą którego dotrzemy do samych źródeł Wody Życia, które są czystym miłosierdziem. Pod warunkiem, że sami nie ulegniemy pokusie „prywatnej” samowystarczalności i nauczymy się stale okazywać miłosierdzie…

Profesor nadzwyczajny Istituto Superiore di Teologia Morale (biblijne podstawy
teologii moralnej), Accademia Alfonsiana – Rzym