Środa, 20 lutego 2013 roku, I tydzień Wielkiego Postu, Rok C, I

Znak Jonasza

Prorok Jonasz to wielki świadek przemiany serc, o które chodzi w Wielkim Poście. Jest to prorok szczery aż do bólu, zdolny do tego, by bez żenady interpretować wszystko po swojemu, pójść kompletnie w innym kierunku, niż prosi o to Pan. Zdumiewa cierpliwość Boga, który chce ocalić i krnąbrnego posłańca i wrogie miasto, Niniwę, choć ta tak wiele cierpień zadała ludowi wybranemu. Do tego stopnia bogaty jest w miłosierdzie Stwórca wszystkiego co żyje, iż nawet tych, o których wygubienie proszą natchnione psalmy Izraela, chce i umie ocalić.

Zanim posłusznie ruszy, by nawoływać Niniwitów do nawrócenia (pierwsze czytanie), prorok będzie wikłał się w przeróżne rozżalenia wobec swego Boga, nie rozumiejąc Jego logiki. Pretensje Jonasza uczą nas, że czasem trudniej odkupić ofiarę, niż agresora. Można się tak zapamiętać we własnym słusznym bólu, że wydaje się, iż nic innego, jak tylko proporcjonalna, dotkliwa kara może wymierzyć sprawiedliwość i ukoić krzywdę. A jeśli oprawca się skruszy? Tak jak Dawid, który prosi w psalmie prawdziwie pokutnym o to, by Bóg po prostu stworzył mu serce na nowo?

Coś takiego musiało wydarzyć się w Niniwie, skoro wszyscy ludzie, włączając w to nawet zwierzęta, okazali zbawienną skruchę i podjęli nawrócenie. Czegoś takiego nie mógł się doczekać Jezus od synów Izraela, choć znaczył On dla nich coś więcej niż Salomon, coś więcej niż Jonasz.

Znak Jonasza to nie tylko trzy dni Syna Człowieczego we wnętrzu ziemi. To przede wszystkim znak, że ludzie najmniej godni zbawienia, najbardziej wykluczeni przez parametry ludzkiej stosowności, mogą być pierwsi w szczerym zwróceniu się do Boga i w rzeczywistym spotkaniu się z Nim, poprzez miłosierdzie Jezusa.

Profesor nadzwyczajny Istituto Superiore di Teologia Morale (biblijne podstawy
teologii moralnej), Accademia Alfonsiana – Rzym