Sobota, 23 lutego 2013 roku, I tydzień Wielkiego Postu, Rok C, I

Święci miłością, jak Ojciec niebieski

Kończymy Pierwszy Tydzień Wielkiego Postu wezwaniem do świętości. Nie ma być to świętość według parametrów wypracowanych przez obiektywność nauki lub emocjonalność sztuki, ale postawa wypływająca z relacji z Ojcem, do którego mamy śmiały przystęp w Jezusie.

Księga Powtórzonego Prawa przypomina, że kluczem do tak pojętej świętości jest wzajemna przynależność, oblubieńcza w swej istocie, pomiędzy Panem Izraela a jego ludem, poślubionym w Przymierzu. Taka przynależność kieruje się spontanicznie własnymi prawami zazdrosnej miłości i wierności, a wyraża w życiu, które spełnia upodobania współpartnera w przymierzu. Ze strony ludzkiej chodzi o egzystencjalne słuchanie słów Pana, z których płynie życie i szczęście, co wyśpiewuje z przekonaniem i wdzięcznością Psalmista: „Przestrzegać będę Twoich ustaw, abyś mnie nigdy nie opuścił”.

Ewangelia przekłada to wszystko w słowach Jezusa na „bycie synami Ojca niebieskiego”. Nie chodzi już tylko o zwykłą sprawiedliwość i prawość, ale o przekraczanie logiki czystej symetrii: zło za zło, dobro za dobro. Jak Ojciec zsyła deszcz swego miłosierdzia na dobrych i na złych, podobnie i Jego dzieci: są wszystkie zaproszone, aby miłować nieprzyjaciół, czyli zwyciężać zło dobrem.

Taka jest świętość Ewangelii: odzwierciedlić fantazję miłosierdzia Ojca, objawioną w Jezusie i ucieleśnianą wciąż na nowo przez wszystkie autentyczne dzieci Boga żywego.

Owoce takiej świętości są nieprzebrane i utrzymują świat w istnieniu, przekazując prawdziwe życie, choćby za cenę męczeństwa, jak to było w przypadku dzisiejszego Patrona, św. Polikarpa. Znaczenie jego imienia – „Liczny owoc” niech nas zachęca, by i nasze życie było „wieloowocowe”, tak, aby ludzie widzieli nasze dobre czyny i chwalili Ojca, który jest w niebie…

Profesor nadzwyczajny Istituto Superiore di Teologia Morale (biblijne podstawy
teologii moralnej), Accademia Alfonsiana – Rzym