Środa, 06 marca 2013 roku, III tydzień Wielkiego Postu, Rok C, I

Słowo Boże dzisiejszej liturgii eucharystycznej zaprasza nas do zamyślenia się nad Bożymi Przykazaniami. Celem dla jakiego Bóg nam je przekazał jest, abyśmy przeżywali doczesność w mądrości, budując szczęśliwe życie teraz i na całą wieczność. Wskazania zawarte w Bożym Prawie są mądre, słuszne i rzeczywiście prowadzą tego, kto się w nie wsłucha i będzie starał się nimi żyć, na drogę prawdziwej mądrości.

Postawmy więc sobie pytanie: czym są tak naprawdę dla mnie Boże Przykazania? Być może, iż na pierwszym miejscu odbieramy je jako przestrzegające nas przed popełnianiem zła, które prowadzi do śmierci. Ale przykazania mają też głębszy wymiar, a mianowicie są zaproszeniem na wspaniałą drogę życia w miłości, która jest drogą autentycznej mądrości. Miłość i mądrość to dwie nierozdzielne siostry. Przykazania są drogowskazami do pełnego rozwoju.

Dekalog – Boże Przykazania są ukierunkowywaniem nas do odczytywania miłości Boga względem nas, a następnie do odwzajemniania się Bogu miłością z naszej strony. To przecież treść i wskazania pierwszych trzech Bożych Przykazań. One to są zaproszeniem nas przez Boga do życia z Nim w przymierzu przyjaźni.

Następne siedem przykazań zapraszają nas do miłowania, służenia, okazywania dobroci i pomocy naszym bliźnim. Wpierw naszym najbliższym, rodzicom, rodzinie, środowisku, ojczyźnie. Nie chodzi tylko o posłuszeństwo rodzicom, ale o cały wymiar życia rodzinnego, który trzeba przeżywać w kluczu służby, miłości i wdzięczności. Następnie zaproszeni jesteśmy do poszanowania życia swojego i każdego człowieka, troszcząc się o jego pełny rozwój, dobro i szczęście. W szóstym przykazaniu jesteśmy powołani do szanowania instytucji małżeństwa i rodziny, jako miejsca bezinteresownej miłości, wierności i rozwoju. Siódme przykazanie każe nam szanować własność każdego człowieka, ale także troszczyć się o to, aby każdy miał wystarczające środki do życia i rozwoju. Ósme jest zaproszeniem do poszanowania godności i dobrej sławy każdego człowieka, mówienia o nim w prawdzie i miłości i obrony jego dobrego imienia. Wreszcie ostatnie dwa zapraszają nas do stawiania człowieka na pierwszym miejscu, jako wartości naczelnej przed całym światem rzeczy i narzędzi.

Jeżeli damy się jeszcze usilniej zaprosić na drogę takiego przeżywania Dekalogu, to sami wzrastać będziemy w postawie autentycznej miłości i życiowej mądrości, co nas napełniać będzie poczuciem sensu życia i autentycznym szczęściem. Przeżywanie w pełni Bożych Przykazań jest źródłem mądrości i pełnego życia.

Teolog, wykładowca teologii pastoralnej w Wyższym Seminarium Duchownym Redemptorystów w Tuchowie oraz w Wyższym Seminarium
Duchownym Franciszkanów w Krakowie, rekolekcjonista sióstr zakonnych i księży – Kraków