Czwartek, 07 marca 2013 roku, III tydzień Wielkiego Postu, Rok C, I

Wracając do Środy Popielcowej, przy przyjmowaniu popiołu na naszą głowę słyszeliśmy zaproszenie do nawrócenia w słowach, które wypowiadał nad nami kapłan: nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię (Mk 1, 15). Jeżeli będziemy starali się rzeczywiście w tym czasie zwracać do Boga, to przede wszystkim po to, aby słuchać tego co nam podpowiada na nasze życie. Bóg do nas mówi.

Pierwszym i największym przykazaniem, jak to nam przypomniał papież Benedykt XVI w I tomie Jezus z Nazaretu, jest Słuchanie Boga.

Bowiem grzech pierwszych ludzi polegał na nieposłuszeństwie Bogu. Jezus Chrystus odkupił nas przez swoja drogę zbawczego posłuszeństwa: On stał się posłusznym aż do śmierci a była to śmierć krzyżowa (Flp 2, 10). Jezus Chrystus swoim posłuszeństwem wynagrodził nieposłuszeństwo pierwszych ludzi. Dlatego najważniejszym w naszym życiu jest, abyśmy pragnąc nawracać się do Boga zaczęli słuchać tego co On do nas mówi. O tym nam przypomina Jezus Chrystus w dzisiejszej liturgii poprzez słowa Proroka Jeremiasz. Bóg przecież mówi do nas przez swoje Słowo Pisma Św., mówi przez nauczanie Kościoła, mówi głosem naszego sumienia, mówi do nas przez drugiego człowieka, mówi poprzez dobre natchnienia i myśli, które jakże często nas nawiedzają. Cała mądrość naszego życia polegać będzie na wyciszaniu się i wsłuchiwaniu się w ten głos Boga, dlatego jesteśmy zaproszeni w tym czasie Wielkiego Postu do głębszej refleksji, wyciszenia, modlitwy jako rozmowy z Bogiem, a nie tylko do nie korzystania z wesel, zabaw, dyskotek.

Zacznijmy chociażby wieczorami po odmówieniu modlitwy pacierzowej, tak przez kilka minut wyciszać się i wsłuchiwać w te najgłębsze pragnienia i myśli w naszym sumieniu, sercu, a następnie spróbujmy dawać Bogu na nie odpowiedź.

Z większą uwagą wsłuchujmy się w słowa Pisma Świętego gdy jesteśmy na Mszy św., a może sami w Niedzielne dni poczytajmy chociażby fragment Ewangelii, zastanawiając się co przez te Słowa mówi do mnie Chrystus.

Cała odnowa życia rozpocznie się we mnie jak zacznę wsłuchiwać się w głos Boga do mnie mówiącego, wówczas nasza modlitwa zacznie być rozmową z Bogiem i osobowym spotkaniem z tym, który nas miłuje, mówi do nas i pragnie byśmy razem z nim planowali nasze życie we wszystkich powołaniach jakie nam zlecił.

To jest najgłębszy sens naszego Wielkiego Postu.

Wykładowca teologii pastoralnej w Wyższym Seminarium Duchownym Redemptorystów w Tuchowie oraz w Wyższym
Seminarium Duchownym Franciszkanów w Krakowie, rekolekcjonista sióstr zakonnych i księży – Kraków