Wtorek, 12 marca 2013 roku, IV tydzień Wielkiego Postu, Rok C, I

Woda wypływająca ze świątyni (w wizji Ezechiela) przywołuje na pamięć rzeki Edenu, dzięki którym w raju rosły wszelkie drzewa, miłe z wyglądu i smaczny owoc rodzące (Rdz 2,9). Pustynia zamienia się w ogród, nad brzegami rzeki wyrastają wszelkie gatunki drzew, rzeka wypełnia się niezliczoną ilością ryb. Jednak ta nowa wizja znacznie przekracza warunki znane z opisu raju. Oto bowiem dzięki wodzie ze świątyni liście drzew nie zwiędną, a owoce się nie wyczerpią!

Zapowiedź taka znana była chorym, którzy przy sadzawce Betesda czekali na poruszenie się wody, zwiastujące cud uzdrowienia. I uzdrowienia te rzeczywiście miały miejsce. Jednak ci wszyscy, którzy ich dostąpili – niewątpliwie radując się z odzyskanego zdrowia – kiedyś znów zostali pokonani przez taką czy inną chorobę, a w końcu przez śmierć.

To samo można powiedzieć o uzdrowieniach i wskrzeszeniach dokonanych „osobiście” przez Jezusa w czasie Jego ziemskiej działalności – to nie były „ostateczne” interwencje Boga, a jedynie ZNAKI (ważne słowo w Ewangelii wg św. Jana) wskazujące, że warto wierzyć Jezusowi, zwłaszcza gdy mówi o sprawach przekraczających możliwości ludzkiego, naturalnego poznania…

Kto naprawdę Jezusowi wierzy, choćby nie mógł cieszyć się zdrowiem fizycznym, kroczy jednak drogą uzdrowienia całkowitego, tzn. uzdrowienia z grzechu i jego skutków. Kto naprawdę dostępuje tego uzdrowienia, nie będzie życia i szczęścia szukał w grzechu, bo oczywistym jest dla niego, że w ten sposób nie znajdzie tego, czego pragnie, za czym naprawdę tęskni. Te pragnienia może wypełnić tylko Jezus. Od daje wodę, która w każdym wierzącym staje się źródłem tryskającym nie tylko ożywieniem naszej doczesności, ale przede wszystkim ku życiu wiecznemu…

Misjonarz Prowincji Warszawskiej Redemptorystów, wychowawca i wykładowca w Wyższym
Seminarium Duchownym Redemptorystów – Tuchów