Środa, 01 sierpnia 2019 roku, XVII tydzień zwykły, Rok C, I

 

 

 

Uroczystość założyciela Zgromadzenia Najświętszego Odkupiciela

 

 

 

Redemptoryści na całym świecie radują się dzisiaj przeżywając Uroczystość swojego Założyciela – św. Alfonsa Marii de Liguori (1696-1787).

Św. Alfonsa Marii de Liguori założył w 1732 roku Zgromadzenie Najświętszego Odkupiciela (Zgromadzenie Redemptorystów, CSsR) posłane do ubogich i opuszczonych. Był święcie przekonany, że Redemptoryści są powołani, aby idąc za Jezusem wychodzić z Ewangelią do ludzi, którzy cierpią z powodu nędzy i opuszczenia. Znakiem wyróżniającym Zgromadzenie winno być wcielenie się w sytuację opuszczenia, by wyszukiwać tych, którzy dzisiaj są zepchnięci na margines, opuszczeni przez zwyczajne duszpasterstwo kościelne.

 

 

 

 

 

 

 

 

CZYTANIA

Pierwsze czytanie:

Iz 61, 1-3a
Pan mnie namaścił…

Psalm responsoryjny:

Psalm (Ps 92 (91), 2-3. 13-14. 15-16 (R.: por. 2)
Dobrze jest śpiewać Tobie, Panie Boże

Drugie czytanie:

2 Tm 2, 1-7
Męstwo w głoszeniu Ewangelii…

Alleluja, Alleluja, Alleluja
Aklamacja przed Ewangelią: J 12, 31b-32

Ewangelia:

Mt 9, 35-10, 1
Jezus obchodził wszystkie miasta...

 

 

 

 

Ojciec święty Benedykt XVI dnia 30 marca 2011 roku wygłosił przemówienie, w którym nawiązując do św. Alfonsa de Liguori, stwierdził m.in., że ten święty kładzie mocny nacisk najpierw na konieczność modlitwy w życiu każdego chrześcijanina, która pozwala otworzyć się na łaskę Bożą, aby pełnić codziennie wolę Bożą i osiągnąć własne uświęcenie. Odnośnie do modlitwy pisze on:

„Bóg nie odmawia nikomu łaski modlitwy, poprzez którą człowiek otrzymuje pomoc do przezwyciężenia wszelkiej pożądliwości i każdej pokusy. Mówię i powtarzam, i będę powtarzał zawsze, dopóki będę żył, że całe nasze zbawienie tkwi w modlitwie. Stąd bierze się jego słynne stwierdzenie: Kto się modli, ten się zbawi” (Św. Alfons Liguori, Modlitwa – środek zbawienia).

W związku z tym – mówił papież – przychodzi mi na myśl zachęta mojego poprzednika, czcigodnego Sługi Bożego Jana Pawła II: „Nasze chrześcijańskie wspólnoty winny zatem stawać się prawdziwymi «szkołami» modlitwy. Trzeba zatem, aby wychowanie do modlitwy stało się w pewien sposób kluczowym elementem wszelkich programów duszpasterskich (Novo Millennio Ineunte, 33 – 34).

Duchowość alfonsjańska jest w istocie wybitnie chrystologiczna, skoncentrowana na Chrystusie i Jego Ewangelii. Rozważania misterium Wcielenia i Męki Pańskiej stają się często przedmiotem jego przepowiadania. W tych wydarzeniach bowiem odkupienie zostało ludziom podarowane „obficie”. Tu jest także wyjaśnienie, dlaczego pobożność alfonsjańska jest także pobożnością wybitnie maryjną. Zakochany w Maryi św. Alfons ukazuje Jej rolę w historii zbawienia: jako współuczestniczącą w dziele odkupienia i Pośredniczkę Łaski, Matkę, Orędowniczkę i Królową. Ponadto św. Alfons podkreśla, że nabożeństwo do Maryi będzie dla nas wielkim umocnieniem w chwili naszej śmierci. Był on przekonany, że rozmyślanie nad naszym wiecznym przeznaczeniem, nad naszym powołaniem do uczestnictwa w szczęśliwości Boga, jak również nad tragiczną możliwością potępienia, przyczynia się do życia w pogodzie ducha i zaangażowaniu oraz do stawiania czoła rzeczywistości śmierci, z nieustannym zachowaniem pełnej ufności w dobroć Boga.

 

Najpiękniejszym zdaniem, jakie napisał Św. Alfons w książce o Umiłowaniu Pana Jezusa w życiu codziennym, są słowa: Rajem Boga jest serce człowieka.

 

Istotowymi elementami Jego duchowości są:

– Wolą Bożą jest nasze uświęcenie. Wszyscy jesteśmy powołani do świętości, czyli do integralnego rozwoju w wymiarze ludzkim i chrześcijańskim. Wszyscy mamy wystarczająco Bożych łask i darów, by osiągnąć pełnię życia już tu na ziemi, a następnie w wieczności.

– Sercem duchowości jest odkrycie przez człowieka „miłości Boga”. Prawda, że Bóg jest miłością, była u fundamentów całego życia św. Alfonsa. Droga do Boga prowadzi poprzez odkrycie serca objawienia, które wyraził sam Jezus Chrystus w rozmowie z Nikodemem: Tak Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne (J 3, 16). Trzy rzeczywistości zbawcze i zarazem wydarzenia były i są dla św. Alfonsa znakiem i źródłem spotkania z Bogiem w Jego miłości: wcielenie i narodzenie Jezusa Chrystusa; męka, śmierć i zmartwychwstanie (Triduum Paschalne) oraz Eucharystia.

– Odkrycie tej przeobfitej miłości Boga prowadzi każdego człowieka do rozpoznawania i realizacji woli Bożej. To jest podstawowe zadanie i misja chrześcijanina.

– Odkrycie Bożej miłości i wejście na drogę pełnienia woli Bożej ukierunkowuje chrześcijanina do postawy zwanej distacco, czyli odrywania się od wszystkiego, co nie jest wartością, dobrem czy drogą dojrzewania do pełni. Obieranie prawdziwych wartości, które ukierunkowują życie ku służbie i miłości są najlepszymi środkami pełnego i owocnego życia.

– Wreszcie wejście na drogę życia pogłębionego, które nie poddaje się przeciętności, rutynie, letniości i zaniedbaniom w rozwoju i czynieniu dobra koronuje duchowość chrześcijańską według św. Alfonsa.

W Ewangelii, którą odczytujemy w dzisiejszą uroczystość, czytamy, że Jezus obchodził wszystkie miasta i wioski. Nauczał w tamtejszych synagogach, głosił Ewangelię królestwa i leczył wszystkie choroby i wszystkie słabości. A widząc tłumy ludzi, litował się nad nimi, bo byli znękani i porzuceni, jak owce nie mające pasterza (Mt 9, 35-36). Taką drogę życia apostolskiego przeżywał św. Alfons, wychodząc do najuboższych i opuszczonych, pragnąc, aby kontynuowali podobną drogę Jego synowie duchowi – redemptoryści.

 

Święty Alfons de Liguori jest przykładem gorliwego pasterza, który pozyskiwał dusze, przepowiadając Ewangelię i sprawując sakramenty, z czym łączy się styl postępowania naznaczonego łagodną i pokorną dobrocią, która rodziła się z intensywnej relacji z Bogiem będącym Dobrocią Nieskończoną. Posiadał realistycznie optymistyczną wizję pokładów dobra, jakich Pan udziela każdemu człowiekowi, i oprócz podkreślania roli rozumu dawał ważne miejsce uczuciom i pragnieniom serca w miłowaniu Boga i bliźniego.

 

Świadectwo Jego życia apostolskiego, czyli duchowego, i realizacji miłości pasterskiej, są dzisiaj nadal aktualne i potrzebne Kościołowi, a także całej rodzinie ludzkiej.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Drukuj...

Wykładowca teologii pastoralnej w Wyższym Seminarium Duchownym Redemptorystów w Tuchowie oraz w Wyższym Seminarium
Duchownym Franciszkanów w Krakowie, rekolekcjonista sióstr zakonnych i księży – Kraków