O dniu radosny pełen chwał / Dziś Jezus Chrystus z Grobu wstał / Nam zmartwychwstania przykład dał / Cieszmy się, bo tak chce Pan / Za winy nasze okup dan / Skończony już niewoli stan / W ten święty łaski i chwały dzień / Niech płynie zew radosnych pień / Iż serca ujrzą chwały cień.

Dzisiaj wciąż na nowo rozbrzmiewają głosy zwiastujące radosną nowinę o zwycięstwie Jezusa Chrystusa nad śmiercią, Szatanem i grzechem. Wszędzie tam, gdzie wierzący w Chrystusa praktykują miłość braterską, rozszerza się po świecie orędzie Bożej miłości, którego sercem jest Chrystus zawsze żyjący w swoim Kościele jako Baranek zabity. Miłość braterska, do której wzywa i uzdalnia chrześcijan miłość Boża objawiona w Jezusie Chrystusie, prowadzi ludzi do wiary w Jego zmartwychwstanie.

„Bóg nieskończenie dobry i miłosierny, który opiekuje się tobą dzisiaj, będzie się tobą opiekował także jutro i każdego następnego dnia. Albo odwróci od ciebie cierpienie, albo da ci siłę do jego przetrwania. Dlatego zachowaj spokój i odrzuć od siebie cały strach, bojaźń i niepokój, który podpowiada ci twoja wyobraźnia”.

Uroczystość Zwiastowania Pańskiego w swym najgłębszym przesłaniu staje się ważnym przypomnieniem – Bóg stał się człowiekiem. Oznacza to, że każde ludzkie życie dostępuje ogromnej godności, a zatem jest darem, o który warto i trzeba się troszczyć.

Nad brzegiem jeziora Tyberiackiego Pan Jezus zaplanował, powierzenie Piotrowi zapowiedzianego wcześniej pierwszeństwa wśród uczniów oraz misji prowadzenia i umacniania braci w wierze Kościoła. Nie pozostawił przy tym żadnej wątpliwości, co jest najważniejsze i konieczne, aby to zadanie wypełnić, stawiając Piotrowi trzykrotnie to samo pytanie: „Piotrze, czy miłujesz mnie bardziej niż inni?” Odpowiedź Piotra: „Panie, Ty wiesz, że Cię miłuję!”.

„Pan jest moim pasterzem, nie brak mi niczego. Pozwala mi leżeć na zielonych pastwiskach. Prowadzi mnie nad wody, gdzie mogę odpocząć: orzeźwia moją duszę. Wiedzie mnie po właściwych ścieżkach przez wzgląd na swoje imię…” (Ps 23, 1-3).

Niejednokrotnie wydaje się nam, że realizacja przykazania miłości w dzisiejszym świecie, targanym przez nienawiść i podziały jest niemożliwa. W Ewangelii odnajdujemy odpowiedź na tę trudność. Rzeczywiście, nie jest możliwa praktyka przykazania miłości – ale dla tych, którzy żyją w oddaleniu od Chrystusa.Aby móc praktykować w życiu codziennym przykazanie miłości, należy trwać przy Jezusie w Eucharystii, nie tylko być zewnętrzne w kościele na Mszy Świętej, lecz także przyjmowanie Ciała Chrystusa. Trwać przy Jezusie na modlitwie, która jest osobistą rozmową z Nim. Trwać w Kościele, we Wspólnocie Parafialnej...To daje siły do życia przykazaniem miłości bliżniego.

Rosyjski pisarz Fiodor Dostojewski napisał pewnego dnia list do nieznanej matki trzyletniego dziecka i zawarł w nim takie słowa: „Niech je pani zapozna z Ewangelią i nauczy wierzyć ściśle według katechizmu. Jest to podstawa. Inaczej nie wychowa pani dobrego człowieka. W najlepszym razie wyrośnie z niego cierpiętnik, w najgorszym – samolub albo coś gorszego. Nie znajdzie pani nic lepszego od Chrystusa, niech mi Pani wierzy”.

Bóg dał nam swego umiłowanego, jedynego Syna, który umarł za nas i zmartwychwstał abyśmy my mogli żyć, żyć wiecznie. Jezus wniebowstąpił, tzn. powrócił do Ojca, ale jest nadal obecny, jest z nami. W Chrystusie Ojciec dał nam siebie, swoją miłość, dał nam swoje serce. Jest obecny nieustannie w swoim Słowie, w Eucharystii, w innych Sakramentach, we Wspólnocie parafialnej… Bóg dał nam nie tylko siebie, ale dał nam też drugich ludzi.

Owocem przyjęcia Ducha Świętego jest radość i pokój, jaki napełnił życie uczniów. Przed Pięćdziesiątnicą byli oni zalęknieni. Bali się otwarcie dawać świadectwo o Jezusie Chrystusie. Gdy przyjęli Ducha Świętego, mur lęku został zburzony. Również dzisiaj potrzebujemy nowej Pięćdziesiątnicy, przyjęcia do naszego życia Ducha Świętego, aby nie bać się dawać świadectwa o naszej wierze w Jezusa.