Piątek, 11 kwietnia 2014 roku, V tydzień Wielkiego Postu, Rok C, I

ó

Polemika Jezusa z Żydami osiąga kulminację. Porwali kamienie, żeby Go zabić. Pozostają nieugięci w swoich poglądach pomimo czynów, które oglądają na własne oczy i nieodpartych argumentów, które przytacza Jezus, pochodzących nawet z Pisma.

Zdumiewa niezwykła cierpliwość Jezusa, który do końca nie rezygnuje z człowieka. Chce ocalić każdego, nikogo nie spisał na straty. Nigdy nie zaprzestaje szukać dróg dialogu. Nawet wobec otwartej wrogości i porwanych kamieni Jezus rozmawia ze swoimi rodakami. Pragnie doprowadzić ich do prawdy. Pragnie ukazać im miłość Ojca. Jezus nie broni siebie, swoich dzieł czy słów. Broni tego, co przekazał Mu Ojciec, jako skarbu do objawienia ludzkości.

Jezus po raz kolejny podkreśla, że jest jedno z Ojcem. Mówi, że Ojciec jest w Nim, a On w Ojcu. Znakiem tej jedności jest też całkowita zgodność Jego słów z czynami. Działania potwierdzają wypowiedzi o tożsamości i misji.

Spójność prezentowana przez Chrystusa kontrastuje z rozdarciem jakie jest w człowieku: tam bardzo często panuje rozdźwięk między poznaną prawdą, a czynem, pomiędzy zasadami, a postępowaniem. Jeśli nie nauczymy się „być jedno” w sobie samych, nie będziemy jedno z Ojcem. Integracja wewnętrzna jest owocem i warunkiem żywej wiary w Syna Bożego.

Misjonarz Prowincji Warszawskiej Redemptorystów – Kraków