Poniedziałek, 15 grudnia 2014 roku, III tydzień Adwentu, Rok B, I

Rozmowa z Bogiem…

Jezus traktuje nas poważnie i spodziewa się, że my Go też poważnie traktować będziemy. Dwie rozmowy – jedna w Samarii przy studni Jakubowej, druga – w świątyni Jerozolimskiej.

Tam, do studni, gdzie siedział Jezus, przyszła po wodę samarytańska kobieta. Rozmowa zaczyna się nieciekawie, nawet od pewnej złośliwości: jakże to, ty Żyd, prosisz mnie, Samarytankę o wodę. Jezusa do rozmowy nie zraża złośliwość, ale obłuda – a u Samarytanki, jak sprawdził pytaniem o męża, tej obłudy nie ma. Nie próbuje mataczyć, nie stosuje wybiegu, tak częstego dziś u katolików, że do małżeństwa niepotrzebny jest papier, bo wystarczy miłość, ale wprost przyznaje:

„«Nie mam męża». Rzekł do niej Jezus: «Dobrze powiedziałaś: Nie mam męża. Miałaś bowiem pięciu mężów, a ten, którego masz teraz, nie jest twoim mężem. To powiedziałaś zgodnie z prawdą»” (J 4, 17-18).

Szczerość, otwartość, a więc szacunek dla rozmówcy. I Jezus rozmawia – sieje ziarno, licząc, że nawet na tej pełnej chwastów glebie wzrośnie i wyda plon.

Druga rozmowa – w świątyni Jerozolimskiej z przełożonymi ludu, zaczyna się od pytania, które ma zmusić Jezusa do przyznania, że ma prawo zmieniać odwieczne zwyczaje świątynne – a to już zahacza o bluźnierstwo. Ze strony Jezusa warunkiem rozmowy było przyjęcie Janowego orędzia. Orędzia nie przyjęto, podstęp i obłuda pozostały, więc rozmowy nie będzie.

Bez rozmowy z Bogiem, na polu ludzkiego życia będą rosły chwasty –zabraknie ziarna Bożego słowa. Nawet tam, gdzie sieje Bóg, szatan ukradkiem rzuca ziarna kąkolu, a co dopiero mówić o polu, gdzie człowiek broni wstępu Bogu. Tylko że Boga nie jest łatwo zniechęcić do człowieka, bo Bóg to Miłość, a miłość się nie zniechęca – wciąż czeka na zaproszenie, by wejść.

Niedawno zmarła znana aktorka Anna Przybylska. Przez wiele lat nie było jej po drodze z Bogiem, a więc nie było czasu na rozmowę. Ale wreszcie, jak sama wyznała: „Wyspowiadałam się pierwszy raz od trzynastu lat. Teraz znów kumpluję się z Panem Bogiem, chodzimy co niedziela na kawę. Bardzo dobrze mi z tą przyjaźnią”. Niech nas nie zraża zbyt swobodna forma wypowiedzi – na kawę chodzi się tylko z kimś, kogo uważa się za bliskiego przyjaciela. Ale przykład aktorki uczy, że aby „iść z Bogiem na kawę”, trzeba najpierw powiedzieć Mu szczere i serdeczne przepraszam. A można to zrobić nawet po trzynastu latach.

Emeryt (Bazylika Mniejsza i Sanktuarium Matki Bożej „Strażniczki Wiary”) – Bardo Śląskie