Środa, 18 marca 2015 roku, IV tydzień Wielkiego Postu, Rok B, I

W Polsce często odwiedzamy cmentarze i dbamy o groby naszych bliskich. Nie we wszystkich kulturach tak jest. Czasem są to miejsca z rzadka uczęszczane i zaniedbane. Nawiedzając grób bliskiej osoby – zwłaszcza w niedługim czasie po śmierci – chce się przemówić do niej, porozmawiać, czasem wyżalić się. Gdybyż mogła jeszcze to wszystko usłyszeć i odpowiadać!

Jezus przemawia do Żydów, którzy czynią mu wyrzuty, że uzdrowił w szabat. Ojciec jest jedno ze swoim Synem, a ten przyszedł, by pełnić wolę swego Rodzica. Umarli o tym już słyszą, a na dowód prawdziwości słów Boga nadchodzi godzina „zmartwychwstania do życia” i „zmartwychwstania do potępienia”.

Jeżeli umarli słyszą, to co ze mną? Jezus przemawia nie tylko do Żydów, woła także i do mnie. Ojciec wskrzesza i ożywia umarłych. Tak również i Syn nie chce, by śmierć odniosła w mym życiu zwycięstwo. Stoi w tym Wielkim Poście nad moim duchowym grobem i woła mocnym głosem: dla Ciebie jest życie!

 

Duchu Święty, wlej do mego serca i umysłu dar bojaźni Bożej, bym nie przestraszył się głosu Jezusa, lecz poszedł pełnić wolę Ojca, tak jak On sam!

Tirocinium Pastoralne Prowincji Warszawskiej Redemptorystów (wewnętrzne studium Zgromadzenia,
przygotowujące do prowadzenia rekolekcji parafialnych i misji ludowych) – Lublin