Czwartek, 28 maja 2015 roku, VIII tydzień zwykły, Rok B, I

 

 

 

 

 

1. W roku 2013 na wszystkich kontynentach posługę kapłańską pełniło 415 tysięcy księży katolickich. Jak pogodzić tę wielką liczbę księży z „jedynym kapłaństwem Chrystusa”? Istnieje jeden kapłan – Jezus Chrystus – czy ponad czterysta tysięcy kapłanów?

 

To pytanie jest nieco podchwytliwe. Nie chodzi bowiem o to, czy istnieje jeden prawdziwy Kapłan czy ponad czterysta tysięcy kapłanów. Tak naprawdę, oba zdania są prawdziwe. Prawdą jest, że istnieje tylko jeden Najwyższy Kapłan, Jezus Chrystus. Ale równie dobrze możemy powiedzieć, że w Kościele katolickim jest ponad czterysta tysięcy kapłanów.

 

Jest tak dlatego, że kapłaństwo ponad czterystu tysięcy księży nie stoi na tej samej płaszczyźnie co kapłaństwo Chrystusa. Są oni sługami Chrystusa, Jego przedstawicielami. Przez przyjęcie święceń uczestniczą w szczególny sposób w Jego jedynym kapłaństwie. „Jedyne kapłaństwo Chrystusa uobecnia się przez kapłaństwo służebne, nie pomniejszając jedyności kapłaństwa Chrystusa: «Dlatego sam Chrystus jest prawdziwym kapłanem, a inni są tylko Jego sługami»” (KKK 1545). [Każdy ważnie wyświęcony kapłan działa „in persona Christi”, w osobie Chrystusa. Kiedy celebruje Eucharystię, rozgrzesza, błogosławi... działa przez niego sam Chrystus].

 

 

2. „Mamy Arcykapłana wielkiego!” – powtarza wielokrotnie autor Listu do Hebrajczyków (por. Hbr 4, 14.15; 8,1; 10,21). Ile radości i dumy, otuchy i nadziei kryje się w tym zawołaniu, będącym jakby streszczeniem wiary pierwszych chrześcijan, ich wizerunku Jezusa Chrystusa, wizji Boga i odkupienia.

 

Fascynacja ta wypływa z faktu, że posyłając „arcykapłana wielkiego, który przeszedł przez niebiosa, Jezusa, Syna Bożego” (Hbr 4, 14), Bóg spełnił w nadmiarze swoje obietnice. „Arcykapłan wielki” jest pośrednikiem między Bogiem a ludźmi, łączy niebo i ziemię, wskazuje drogę do Boga, przynosi wieczne zbawienie.

 

Najwyższym aktem Jego kapłańskiej posługi jest śmierć na krzyżu, całkowity dar z własnego życia. Przelewając swą krew, ustanawia Nowe Przymierze między Bogiem i ludźmi (Hbr 9, 18-19).

 

Jako Syn Boży znajduje się po stronie Boga, jako arcykapłan jest po stronie ludzi. Nie jest to kapłan wyniosły, nieczuły, pogrążony w dumie swojej sakralności, ale współczujący i miłosierny.

 

Starotestamentowym wzorcem tego arcykapłana nie jest najwyższy kapłan w świątyni Jerozolimskiej, ale „Melchizedek”, który wychodzi naprzeciw Abrahama nie z martwym zwierzęciem i krwią, ale z chlebem i winem jako darem ofiarnym (Rdz 14; Ps 110).

 

 

3. Także w centrum dzisiejszego święta stoi fascynacja Jezusem kapłanem i dziękczynienie Bogu za dar Jezusa Chrystusa „Arcykapłana wielkiego” oraz za dar kapłanów, którzy pełnią swoją posługę we wszystkich zakątkach świata. Naszą wdzięczność wyraźmy słowami prefacji wielkoczwartkowej Mszy Krzyżma.

 

 

„Ojcze, Święty, wszechmogący, wieczny Boże..., dziękujemy Ci za to, że Chrystus nie tylko obdarzył cały lud odkupiony królewskim kapłaństwem, lecz w swojej miłości dla braci wybiera ludzi, którzy przez święcenia otrzymują udział w Jego kapłańskiej służbie. W Jego imieniu odnawiają oni Ofiarę, przez którą odkupił ludzi, i przygotowują dla Twoich dzieci ucztę paschalną. Otaczają oni miłością Twój lud święty, karmią go słowem i umacniają sakramentami”. Amen

 

 

 

 

 

 

 

Wykładowca teologii dogmatycznej w Wyższym Seminarium Duchownym Redemptorystów – Tuchów