Czwartek, 23 lipca 2015 roku, XVI tydzień zwykły, Rok B, I

 

 

 

 

 

„Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus” – te słowa z Listu św. Pawła do Galatów wyrażają doświadczenie spotkania z Chrystusem nie tylko Apostoła Narodów. Słowa te możemy przypisać także św. Brygidzie, patronce dnia dzisiejszego.

 

 

Św. Jan Paweł II ogłosił ją w 1999 roku patronką Europy. Warto zastanowić się, dlaczego na początku trzeciego tysiąclecia papież ukazuje współczesnej Europie jako przykład do naśladowania kobietę z czasów średniowiecza?

 

Brygida przyszła na świat w 1303 roku w Szwecji. Jej życie możemy podzielić na dwa etapy.

Pierwszym z nich było doświadczenie życia małżeńskiego i rodzinnego. Z małżeństwa z Ulfem urodziło się im ośmioro dzieci. Brygida starała się przekazać swoim dzieciom żywą wiarę w Boga oraz osobistą relację do Jezusa. Już jako matka i żona była kobietą, dla której słowo Boże było ważnym pokarmem duchowym. Trzeba dodać, że żyjąc w świecie, zwróciła się o pomoc do jednego z mnichów, aby był jej kierownikiem. Takie kierownictwo pomagało jej we wzroście wiary i rozumieniu Bożych planów wobec niej i rodziny. Można śmiało stwierdzić, że to dzięki niej mąż przybliżał się coraz bardziej do Boga. To samo dotyczy jej wpływu na wychowanie dzieci i przekazanie im żywej wiary w Boga. Świadectwem tego jest fakt, że jej córka Karin (Katarzyna) została także ogłoszona świętą. Święta Brygida jest więc kobietą, która może być przykładem i inspiracją dla wielu żon i matek.

 

Po 28 latach wspólnego życia zmarł jej mąż. Brygida doświadczyła straty bliskiej, kochającej jej osoby. Została wdową. Odejście jej męża do domu Ojca nie zostało przez nią przyjęte jako tragedia. Brygida przeżywała swoje ziemskie życie jako kobieta, której serce zakorzenione jest w Bogu, jak latorośl w winnym krzewie.

 

Po śmierci męża zaczął się drugi etap jej życia. Czas nowej relacji z Jezusem. Brygida zaczęła pogłębiać więź z Bogiem poprzez modlitwę, praktykowała pokutę oraz pełniła dzieła miłosierdzia. Jej serce coraz bardziej rozpalało się miłością Bożą. W tej relacji z Bogiem odnajdywała radość i pełnię życia. Na tym etapie św. Brygida jest świadkiem dla wielu kobiet, które utraciły swoich mężów i żyją samotnie. Brygida pokazuje swoim życiem, że trwając w bliskiej i autentycznej relacji z Jezusem, nawet po stracie bliskiej osoby, jaką jest mąż, można znaleźć pokój serca i radość życia.

 

Coraz  bliższa więź z Jezusem doprowadziła ją do decyzji zamieszkania w klasztorze cystersów. Trwając w zjednoczeniu z Bogiem, otrzymała dar objawień. Przesłania, jakie otrzymywała, dyktowała swoim spowiednikom. W sumie zostało spisanych osiem tomów treści objawień, jakie Bóg kierował do Brygidy. Objawienia te zostały uznane przez Kościół jako autentyczne. Dotyczyły one przede wszystkim opisów życia Jezusa i Maryi. Brygida przyjmowała objawienia jako dar Boży dla budowania wspólnoty Kościoła – tak jak każdy charyzmat udzielany przez Boga. Z czasem okazało się, że Bóg powołał ją do szczególnej misji i służby: odnowy Kościoła.

 

W 1349 roku Brygida wybiera się na pielgrzymkę do Rzymu. Chciała prosić papieża, aby zatwierdził reguły Zgromadzenia Najświętszego Zbawiciela, które chciała założyć. Miał to być zakon z dwoma gałęziami: żeńską i męską. Pielgrzymka okazała się podróżą jej życia. Nie wróciła już do Szwecji. Zatrzymała się w Rzymie. Następnie odbywała pielgrzymki do innych świętych miejsc na terenie Włoch. Wreszcie spełniło się jej marzenie pielgrzymowania do Ziemi Świętej.

 

Misja św. Brygidy nie polegała jednak na samym pielgrzymowaniu. Jej pielgrzymką było poszukiwanie obecności Jezusa w świecie. Wielkim bólem była dla niej obecność papieży w Awinionie, znana później w historii Kościoła jako „niewola awiniońska”. Modliła się o powrót papieża do Rzymu i odważnie apelowała o to, pisząc wiele listów. Jej modlitwa i prośby zostały wysłuchane. Zmarła wprawdzie w 1373 roku, przed ostatecznym powrotem papieża Grzegorza XI do Rzymu, jednak uznawana jest jej niepodważalna rola w powrocie papieża na Stolicę Piotrową.

 

Postać św. Brygidy cechuje różnorodność darów i charyzmatów: żona, matka, wdowa, kobieta pełna żaru wiary, zakonnica, odnowicielka wiary wśród letnich chrześcijan, radykalna w swojej przynależności do Chrystusa, mistyczka.

 

Jako patronka Europy jest ona świadkiem w jaki sposób czerpać siły do życia z trwania z zjednoczeniu z Chrystusem nawet wśród wielkich zawirowań dziejowych. Jest ona także świadkiem dla wielu kobiet, które poszukują miłości, swojej kobiecej tożsamości oraz miejsca w Kościele. Brygida odnalazła to wszystko w relacji do Jezusa i zaangażowaniu się w życie Kościoła.

 

Jan Paweł II powiedział takie słowa o św. Brygidzie:

Jej przykład może być dla współczesnych kobiet skuteczną zachętą do uczestniczenia w budowie społeczeństwa, które będzie w pełni szanowało ich godność; społeczeństwa, które potrafi uznać mężczyznę i kobietę za równoprawnych uczestników uniwersalnego planu Bożego w stosunku do ludzkości. Wystarczy przyjrzeć się biografii tej kobiety, która umiała połączyć w sobie najwznioślejszą kontemplację i niezwykle śmiałą inicjatywę apostolską, by zdać sobie sprawę, że również dzisiejszym kobietom Brygida może udzielić przydatnych wskazówek odnośnie do tego, jak należycie stawiać czoła problemom związanym z rodziną, wspólnotą chrześcijańską, samym społeczeństwem (Castel Gandolfo, 21 września 2002).

 

 

Święta Brygido Szwedzka, módl się za nami.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Rekolekcjonista, Wykładowca teologii pastoralnej w WSD Tuchów, Dyrektor Centrum Apostolstwa
i Duchowości Redemptorystów oraz Dyrektor Domu Rekolekcyjnego CADR – Kraków