Piątek, 28 października 2016 roku, XXX tydzień zwykły, Rok C, II

 

 

 

 

Być Apostołem Jezusa Chrystusa to z pewnością wielki zaszczyt. Jezus po pewnym czasie swej publicznej działalności i całonocnej modlitwie na górze wybrał spośród dużej rzeszy swoich uczniów, „tych, których sam chciał..., aby Mu towarzyszyli, by mógł wysyłać ich na głoszenie nauki i by mieli władzę wypędzać złe duchy” (Mk 3, 13-15). Ich zadaniem było świadczyć o Jezusie, w Jego imię głosić Ewangelię i czynić cuda.

 

Do grona apostołów zostali wybrani również patronowie dnia dzisiejszego: Święci Szymon i Juda Tadeusz. Jednak ewangeliści niewiele o nich mówią, dlatego są oni chyba najmniej znanymi spośród apostołów.

 

Ewangelie wymieniają św. Szymona w ścisłym gronie uczniów Pana Jezusa. Wspominają o nim tylko trzy razy. Mateusz i Marek dają mu przydomek Kananejczyk (Mt 10, 4; Mk 3, 18), co można również tłumaczyć jako gorliwy. Łukasz Ewangelista wprost daje Szymonowi przydomek Zelota, czyli gorliwy (Łk 6, 15). To szczególne podkreślenie, że Szymon był gorliwy w gronie apostołów, może oznaczać, że faktycznie wyróżniał się wśród nich prawością i surowością w zachowywaniu prawa Mojżeszowego i zwyczajów swego narodu.

 

Apostoł Juda ma dla odróżnienia go od Judasza przydomek Tadeusz, czyli odważny (Mt 10, 3; Mk 3, 18). Był on jednym z krewnych Pana Jezusa. Prawdopodobnie jego matką była Maria, bliska krewna Najświętszej Maryi Panny. Jego braćmi byli Jakub Młodszy, Józef i Szymon, którzy wraz z Judą nazwani są braćmi Jezusa (Mt 13, 55). To Juda przy Ostatniej Wieczerzy zapytał Jezusa: „Panie, cóż się stało, że nam się masz objawić, a nie światu?” (J 14, 22).

 

Apostoł, św. Juda Tadeusz jest też autorem jednego z powszechnych listów Nowego Testamentu, którego adresatem były wspólnoty judeochrześcijańskie pierwotnego Kościoła.

 

Jak podaje tradycja, po zesłaniu Ducha Świętego Juda głosił Ewangelię w Palestynie, Syrii, Egipcie i Mezopotamii; niektóre z wędrówek misyjnych odbył razem ze św. Szymonem. Część tradycji podaje, że razem ponieśli śmierć męczeńską w Persji. Inne mówią, że Szymon został zabity w Jerozolimie, a Juda Tadeusz prawdopodobnie w Libanie lub w Persji. Ciało św. Judy Tadeusza zostało z czasem przewiezione do Rzymu i do dziś znajduje się w kaplicy Najświętszego Sakramentu Bazyliki św. Piotra, gdzie doznaje wielkiej czci. Jego prochy spoczywają wraz ze szczątkami apostoła Szymona. Umieszczone są w pięknej urnie pod ołtarzem św. Józefa. Juda Tadeusz wraz z Szymonem zostali wpisani do Martyrologium rzymskiego pod datą 28 października i razem obchodzą swoje święto.

 

Kult św. Judy Tadeusza jest szczególnie żywy w Austrii i w Polsce. W wielu kościołach odbywają się raz w tygodniu specjalne nabożeństwa ku jego czci z odczytaniem próśb i podziękowań. Jest on patronem diecezji siedleckiej i Magdeburga. Jest też patronem szpitali i personelu medycznego. Wstawiennictwa św. Judy Tadeusza wzywa się w wielkich potrzebach i nieszczęśliwych wypadkach życia; uchodzi on za patrona od przykrych i nieszczęśliwych sytuacji, z których nie spodziewamy się znaleźć wyjścia ludzkimi sposobami.

 

Obaj wspominani dziś apostołowie mieli szczęście chodzić za Jezusem, widzieć Go, słyszeć i dotykać. Zostali przez Niego osobiście powołani. Byli naocznymi świadkami Jego cudów, dzięki otrzymanej od Jezusa mocy sami też uzdrawiali i wyrzucali złe duchy. Chodzili za Jezusem po miastach i wioskach Palestyny. Rozmawiali z Nim po zmartwychwstaniu, widzieli Go wstępującego do nieba i doświadczyli Jego mocy w dzień zesłania Ducha Świętego. A potem dawali o Nim świadectwo i głosili Ewangelię w różnych miejscach.

To zadanie nie było łatwe, dlatego ciągle przypominali sobie, że ich siłą jest Chrystus Pan, za którym poszli i którego dotykali. Dzisiejsza Ewangelia przypomina, że „cały tłum starał się Go dotknąć, ponieważ moc wychodziła od Niego i uzdrawiała wszystkich” (Łk 6, 19). Dziś Chrystus nadal dotyka ludzi swoją mocą, dotyka również nas. Czyni to między innymi przez swoje słowo i sakramenty. Zaczerpnijmy tej Bożej mocy z tego ołtarza, ponieważ potrzebujemy jej do wypełniania naszego powołania i powierzonych nam zadań. Poddajmy się Jezusowemu prowadzeniu, abyśmy mogli dawać o Nim wiarygodne świadectwo.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dyrektor domu rekolekcyjnego w Lubaszowej oraz wykładowca teologii duchowości w WSD Redemptorystów w Tuchowie – Lubaszowa