Imię chrześcijanin (christianus) pochodzi o imienia Chrystus. I dzisiaj zgromadzeni w Wieczerniku patrzymy na Jezusa Chrystusa, który pokazuje nam, co znaczy być chrześcijaninem. W czasie Ostatniej Wieczerzy Jezus w sposób wyraźny mówi nam, jak mamy Go naśladować. Po umyciu nóg swoim uczniom mówi: Dałem wam przykład, abyście i wy czynili tak, jak Ja wam uczyniłem (J 13, 15). A po tym, jak spożył ucztę paschalną ze swymi uczniami, mówi: Czyńcie to na moją pamiątkę (Łk 22, 19). Jezus wzywa nas, byśmy kontynuowali Jego misję w świecie i objawiali ludziom miłość, którą nas umiłował.

Bóg jest więc sprawiedliwy i miłosierny. A miejscem, w którym spotykają się Boża sprawiedliwość i jego miłość miłosierna, jest Chrystusowy krzyż. Tu Bóg godzi sprawiedliwość z miłością. Tak bowiem kocha człowieka, że za grzechy ludzkie składa siebie w ofierze Jezus Chrystus, Syn Boży. To ludzie winni umrzeć za swoje grzechy, a tymczasem Bóg uczynił za nas grzechem swojego własnego Syna (por. 2 Kor 5, 21). Benedykt XVI uczy, że „miłość Boga do swojego ludu i do każdego człowieka jest zarazem miłością, która przebacza. Jest ona tak wielka, że zwraca Boga przeciw Niemu samemu, Jego miłość przeciw Jego sprawiedliwości” (Deus caritas est, 10).

Dzisiaj chrześcijaństwo przypomina o swoich „nowościach”. Chrześcijaństwo jest religią nowości: nowina i to dobra, czyli Ewangelia, Nowy Testament, nowe przymierze, nowe przykazanie, nowe stworzenie, nowe niebo i nowa ziemia, nowe narodzenie, nowe życie. Wszystko to dzięki Jezusowi, który jest nowym Adamem: jak Adam stoi u początku dziejów, w których ludzie umierają, tak Chrystus swoim zmartwychwstaniem zapoczątkował nową erę – historię zbawienia i otworzył ludziom bramy życia wiecznego. Ci, którzy zostali wszczepieni w Chrystusa przez chrzest, mają udział w Jego życiu. A jest to życie Boże, z którego płynie moc, aby żyć na miarę godności dzieci Ojca w miłości Ducha Świętego.