Piątek, 04 marca 2022 roku, VIII tydzień zwykły, Rok C, II

 

 

 

 

 

 

 

CZYTANIA

 

 

 

 

Dopiero co rozpoczęliśmy Wielki Post 2022 i po raz kolejny usłyszeliśmy wezwanie: Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię (Mk 1, 15) lub Prochem jesteś i proch się obrócisz (Rdz 3, 19). A papież Franciszek w orędziu na tegoroczny Wielki Post zaprasza nas słowami św. Pawła: W czynieniu dobra nie ustawajmy, bo gdy pora nadejdzie, będziemy zbierać plony, o ile w pracy nie ustaniemy. A zatem dopóki mamy czas, czyńmy dobrze wszystkim (Ga 6, 9-10a).

 

To ważne wezwania do podjęcia pracy nad sobą, w celu zmiany swojego życia na lepsze. Ta odnowa osobista i wspólnotowa ma nas doprowadzić do Paschy Jezusa. Czy jest w każdym z nas taka ochota, takie pragnienie?

 

 

Dziś Kościół stawia nam przed oczy postać św. Kazimierza, który może nam pomóc w tej wielkopostnej drodze odnowy i naprawy naszego życia. Kim był św. Kazimierz? I co takiego zrobił, że Kościół uznał go świętym i proponuje nam go naśladować? W czym konkretnie możemy go naśladować?

 

Długosz napisał o nim: „Był młodzieńcem szlachetnym, rzadkich zdolności i godnego pamięci rozumu”. Św. Kazimierz Jagiellończyk urodził się w 1458 roku. Mając zaledwie 26 lat, zmarł na gruźlicę w 1484 roku. Był to człowiek niezwykły – wątłego zdrowia, ale wielkiej siły duchowej. Całe jego życie to życie człowieka zatopionego w Bogu. Oczywiście, ta jego miłość do Boga przekładała się na konkretne czyny.

 

Św. Kazimierz był opiekunem wdów, sierot i uciśnionych, był ich dobroczyńcą, ale przede wszystkim był dla nich ojcem i bratem. Cały oddany bliźnim. Bardzo przestrzegał sprawiedliwości, był człowiekiem roztropnym, odważnym, stałym. Brał udział w życiu politycznym, stale prosząc swego ojca, aby był sprawiedliwy. Nie szukał zaszczytów ani władzy, chociaż miał takie możliwości. Służbę ubogim i potrzebującym poczytywał sobie za najwyższą władzę i zaszczyt. Jego siła objawiała się w cichości i pokorze, a bezkompromisowość – w determinacji służby bliźniemu.

 

Jakże inaczej wyglądałby dzisiaj świat, gdyby ludzie sprawujący władzę pamiętali, że trzeba zachowywać Boże przykazania, że zanim podejmie się ważną decyzję, najpierw trzeba Pana Boga poprosić o radę. Gdyby tylko ci ludzie nie zapominali, że w każdym człowieku jest dobro, tylko trzeba pomóc je wyzwolić – a wszystko nie na swoją chwałę czynić, ale na chwałę Bożą, bo wtedy i ludzka chwała przyjdzie.

 

Dotyka nas przykry czas chorób, innych komplikacji chorobowych. Dopiero teraz zauważamy, jak bardzo potrzebni są ludzie, którzy chcą służyć innym, jak bardzo potrzebni są lekarze, pielęgniarki, członkowie rodzin, którzy opiekują się swoimi bliskimi. Św. Kazimierz daje tu przykład, jak trzeba żyć, żeby łatwiej było ludziom znosić choroby, cierpienia i wszelkie niedogodności życiowe, a jednocześnie żeby życie człowieka miało sens. Dobroć, serce, miłość mogą wyzwolić wiele energii i piękna. Dzięki takim ludziom życie wielu osób staje się jaśniejsze, lepsze, piękniejsze.

 

Dzisiaj, już nie mamy prawdziwych królewiczów. Mamy natomiast bardzo wielu królów ducha – wspaniałych lekarzy, pielęgniarki, opiekunów, którzy troszczą się o ludzi potrzebujących, o sieroty, wdowy oraz tych wszystkich, którymi trzeba się zaopiekować. Ta pomoc jest realizacją królestwa Bożego na ziemi.

 

Dzisiejsze słowo Boże zachęca nas do szukania prawdziwej mądrości (Syr 51, 13-2), do tego, abyśmy nie zapomnieli o ostatecznej mecie naszego życia, o nagrodzie, do jakiej wzywa nas Bóg (Flp 3, 8-14) i wreszcie do trwania w miłości Jezusa. Zachowujcie przykazania, tak jak ja zachowałem przykazania Ojca mojego. (…) Nie ma większej miłości, jak oddać życie. (…) To wam przykazuję, abyście się wzajemnie miłowali (J 15, 9-17).

 

 

Kiedy jesteśmy na Eucharystii, to wciąż uświadamiamy sobie, że największym pragnieniem Jezusa jest to, abyśmy się wzajemnie miłowali. Po tym ludzie poznają, żeście uczniami moimi, jeżeli będziecie się wzajemnie miłowali (por. J 13, 34-35).

 

Św. Kazimierz, patron dnia dzisiejszego, pokazuje nam jak to zrobić. Bierzmy więc z niego przykład i naśladujmy go.

 

 

 

 

Kazania-homilie: Piatek po Popielcu – Święto św. Kazimierza, królewicza, Rok C, II

o. Kazimierz Fryzeł CSsR  (04 marca 2011 roku, Rok A, I)

o. Ignacy Proszek CSsR  (04 marca 2012 roku, Rok B, II – II niedziela Wielkiego Postu )

o. Maciej Plewka CSsR  (04 marca 2013 roku, Rok C, I – Poniedziałek trzeciego tygodnia Wielkiego Postu)

o. Sylwester Pactwa CSsR  (04 marca 2014 roku, Rok A, II)

o. Andrzej Kowalski CSsR  (04 marca 2015 roku, Rok B, I)

o. Rafał Nowak CSsR  (04 marca 2016 roku, Rok C, II)

o. Adam Kośla CSsR  (04 marca 2017 roku, Rok A, I)

o. Krzystof Szczygło CSsR  (04 marca 2018 roku, Rok B, II – III niedziela Wielkiego Postu )

o. Paweł Drobot CSsR  (04 marca 2019 roku, Rok C, I)

o. Zbigniew Bruzi CSsR  (04 marca 2020 roku, Rok A, II)

o. Andrzej Makowski CSsR  (04 marca 2021 roku, Rok B, I)

o. Ryszard Bożek CSsR  (04 marca 2022 roku, Rok C, II)

 

 

 

 

 

 

Drukuj... 

Wykładowca liturgiki w Wyższym Seminarium Duchowym Redemptorystów w Tuchowie oraz misjonarz
Prowincji Warszawskiej Redemptorystów – Tuchów