Sobota po Popielcu

Sobota, 05 marca 2022 roku, VIII tydzień zwykły, Rok C, II

Jacek Kaczmarski – poeta i pieśniarz – pod koniec XX wieku napisał piosenkę, którą zatytułował Rozmowa. „Dyskutuje” w niej z opiniami, które usłyszał na temat własnej twórczości. Utwór zaczyna się tak:

Pan śpiewak świat widzi ponuro, wciąż tylko o stosach i grobach, pan wiesza, poddaje torturom, głos pana to wieczna żałoba! Że trwają – pan za złe ma murom… A mnie się to życie podoba!

Poeta – już we własnym imieniu – odpowiada na te słowa następująco:

Proszę pani, ja życie lubię – w jego prawdzie i w jego złudzie, ale człowiek dąży ku zgubie, wiedzieć o tym nie chcą ludzie…

Kaczmarskiemu raczej nie chodziło wówczas o spojrzenie wprost chrześcijańskie, jednak nie trzeba przecież być wierzącym, aby słusznie i trafnie ocenić jakieś działania czy postawy jako destrukcyjne. Nie tylko chrześcijanie dostrzegają, że człowiek dąży ku zgubie i że wiedzieć o tym nie chcą ludzie…

Boże objawienie potwierdza taki stan rzeczy, zatem nie dziwimy się, że Bóg przypomina nam dziś: Nie chcę śmierci grzesznika, lecz pragnę, aby się nawrócił i miał życie (por. Ez 33, 11 – Aklamacja przed Ewangelią).

Lekarstwem na dążenie ku zgubie jest zatem nawrócenie. Nawrócenie to nie jest to samo, co poprawa. Ktoś kiedyś obrazowo wyjaśniał, że nawrócić się oznacza wysiąść z pociągu, który jedzie nie tam, dokąd chcemy… i następnie wsiąść do tego pociągu właściwego; do tego, który zawiezie nas do celu. Poprawa natomiast jest wtedy, gdy jedziemy już tym „dobrym” pociągiem, a przesiadamy się z klasy gorszej do lepszej… Zatem jeśli ktoś już od wielu lat usiłuje „poprawić się”, a nie przynosi to oczekiwanych skutków, niech najpierw zapyta (i szczerze sobie odpowie), czy jest nawrócony; czy już „jedzie właściwym pociągiem”… Bo jeśli nie, to pierwszym „zadaniem” jest nawrócenie, a dopiero w dalszej kolejności można wdrażać w życie plany związane z poprawą. No dobrze – powie ktoś – model wydaje się zrozumiały, ale jak w codziennym życiu odróżnić poprawę od nawrócenia? I skąd wiedzieć, że nawrócenia potrzebujemy? Rzeczywiście nie zawsze jest to łatwe i oczywiste. Tym bardziej, że teksty biblijne – jak choćby dzisiejsze pierwsze czytanie – sugerują, iż Pan Bóg oczekuje od nas jedynie poprawy: usuniesz jarzmo, przestaniesz grozić palcem i mówić przewrotnie… …nazwiesz szabat rozkoszą, uszanujesz go… (Iz 58, 9; 13) itd. Lubimy konkretne przepisy, dyrektywy, jasne polecenia, gdyż – wypełniając je – mamy poczucie dobrze udzielonej odpowiedzi, która nie wymaga już uzupełniania. Jednak nawrócenie to coś więcej niż najlepiej wykonane polecenie. Nawrócenie to postawa Lewiego, o którym dziś czytamy, że zostawił wszystko, wstał i z Nim poszedł (tzn. z Jezusem) (Łk 5, 27). Nawrócenie to dynamika pójścia za Jezusem, nawrócenie potrzebuje zatem relacji, więzi, odniesienia osobowego przede wszystkim. Dopiero w drugiej kolejności przychodzą ewentualne reguły, przepisy, polecenia.

Po lekturze całości Ewangelii wg św. Łukasza, jej czytelnik nie powinien mieć żadnej wątpliwości, że nawrócenia potrzebuje każdy człowiek (katechizmowa wersja tej prawdy mówi przecież, że łaska Boga jest do zbawienia koniecznie potrzebna).

Pewien mężczyzna przyznał się, że niegdyś usiłował przestrzegać Bożego prawa, ale po to, by Bóg był mu przychylny; by Bóg w ogóle zwrócił na niego uwagę. Po swoim nawróceniu mężczyzna ów twierdzi, że teraz też chce przestrzegać Bożych nakazów, jednak dzięki nawróceniu dokonała się ważna korekta odnośnie do celu tych praktyk. Teraz dzięki relacji z Jezusem dopiero czuje się uzdolniony i uwolniony do wypełniania Bożych przykazań, a po drugie – wypełniając Boże zalecenia, czyni siebie bardziej wrażliwym na dostrzeganie darmowej przychylności Boga w codzienności; przychylności (czyli łaski), której „nie kupuje się” dobrymi czynami czy modlitwami, bo jest ona dostępna za darmo. Lekarz okazał się lekarzem, jednak to do pacjenta należy decyzja, czy przyjmie konieczne lekarstwo – czy będzie szedł drogą nawrócenia.

Rozważania (kazania-homilie): Sobota po Popielcu

o. Marian Krakowski CSsR (25 lutego 2012 roku, Rok B, II)

o. Edmund Kowalski CSsR (16 lutego 2013 roku, Rok C, I)

o. Piotr Andrukiewicz CSsR (08 marca 2014 roku, A, II)

o. Ryszard Bożek CSsR (21 lutego 2015 roku, Rok B, I)

o. Mariusz Simonicz CSsR (13 lutego 2016 roku, Rok C, II)

o. Ryszard Bożek CSsR (o4 marca 2017 roku, Rok A, I)

o. Arkadiusz Buszka CSsR (17 lutego 2018 roku, Rok B, II)

o. Andrzej Makowski CSsR (09 marca 2019 roku, Rok C, I)

o. Łukasz Baran CSsR (29 lutego 2020 roku, Rok A, II)

o. Mariusz Więckiewicz CSsR (20 lutego 2021 roku, Rok B, I)

o. Jarosław Krawczyk CSsR (05 marca 2022 roku, Rok C, II)