Zwiastowanie Pańskie – uroczystość - Homilie Rok C 2021/22

Zwiastowanie Pańskie – uroczystość

Piątek, 25 marca 2021 roku, III tydzień Wielkiego Postu, Rok C, II

Ewangelia pierwszych trzech imion Matki Boga

Dzisiejsza uroczystość Zwiastowania Pańskiego to piękne, ale i trochę dziwne święto. Czasami pytamy się: kogo tak naprawdę dziś czcimy, Maryję czy Jezusa? Bo jest to jednocześnie święto i Jezusa, i Matki Bożej.

Jest to święto maryjne, ponieważ to właśnie dziś Maryja zostaje wybrana przez Boga na Matkę Jego Syna, to dziś Maryja mówi Panu Bogu swoje „fiat”, czyli „tak – zgadzam się”, i to dziś mamy wspaniały dialog Maryi z archaniołem Gabrielem.

Ale z drugiej strony, mówimy przecież, że jest to uroczystość Zwiastowania Pańskiego – mówiąc „Pańskiego”, rozumiemy Jezusa Chrystusa.

To wydarzenie to początek natury ludzkiej Jezusa. Jezus się poczyna pod sercem Matki. To właściwie dziś powinniśmy mówić, że Jezus zstąpił na ziemię. Ale jakoś dziwnie brzmiałyby nam słowa kolędy mówiącej o tym, że to właśnie dziś Jezus „opuścił śliczne niebo i obrał barłogi”. Przeżywamy w tym czasie Wielki Post, a nie Adwent. To za 9 miesięcy będzie miało miejsce narodzenie Jezusa.

Tak naprawdę bardzo trudno rozdzielić święta „maryjne” od tych „Pańskich”, a właściwie nie da się ich tak zupełnie rozdzielić, bo Maryja zawsze będzie złączona ze swym Synem.

Papież Paweł VI w adhortacji apostolskiej o kulcie Matki Bożej („Marialis Cultus”), pisze, że tę uroczystość obchodzi się jako święto: i nowej Ewy, i najważniejszego dialogu Boga z człowiekiem. Kiedy Bóg stwarzał Ewę z boku Adama, to Adam spał, pozbawiony świadomości i dobrowolności. Tak było też przy stworzeniu Adama. Bóg zwrócił się do Syna i Ducha: Uczyńmy człowieka na Nasz obraz, podobnego nam (Rdz 1, 26). Adama nikt nie pytał o Jego zgodę na życie.

Dzisiejsze wydarzenie jest całkowicie inne. Bóg zaprasza Maryję do rozmowy i do dyskusji. Dzisiejsza scena ewangeliczna to jeden z najpiękniejszych i najdonioślejszych w skutkach dialog nieba z ziemią, jaki podarowała nam Biblia. Odpowiedź Maryi na Boże powołanie, pozostanie na zawsze ideałem odpowiedzi człowieka na wezwanie Boże.

Ten dialog nazywany jest również ewangelią trzech pierwszych imion Maryi. Maryja, jak chyba nikt inny na ziemi, posiada setki imion, za pomocą których wzywamy Ją czy o Niej mówimy. Te imiona nadawane były Jej przez Boga, przez Anioła, przez Jej Syna, ale też przez ludzi. Tak często modlimy się litanią loretańską, w której wypowiadamy dziesiątki określeń, które można nazwać imionami Maryi.

Może w naszej obecnej kulturze i mentalności nie przywiązujemy do imienia aż tak wielkiej wagi, wybierając je coraz częściej pod wpływem impulsu, zafascynowania postacią z filmu czy książki. Ale w świecie semickim, w jakim rodzili się Maryja i Jezus, imię było złączone z daną osobą, mówiło o jakimś darze, który posiadała, o jakiejś zdolności czy charyzmacie, o jakimś planie dla danego dziecka.

W dzisiejszej Ewangelii mamy trzy pierwsze imiona Maryi. Jako pierwsze pojawia się imię, które otrzymała od swych rodziców Joachima i Anny, czyli imię „Maryja”. Etymologia imienia „Maryja” nie jest do końca rozpoznana. Powszechnie tłumaczy się znaczenie imienia Maryja jako „Pani” lub „Gwiazda morza”.

Drugie imię nadał Matce Jezusa anioł i to imię brzmi „Pełna łaski”. To imię oznacza nie tylko przeobfity stan łaski, lecz również zadanie powierzone Jej przez Boga w dziele zbawienia. Określenie „Pełna łaski” nie jest tylko dodatkiem do imienia, jak to ma miejsce w modlitwie chociażby Zdrowaś Maryjo, bo tam mówimy „Zdrowaś Maryjo, łaski pełna…”. W dialogu z aniołem to określenie zastępuje Jej imię, jest więc dla Niej imieniem własnym.

Łaski pełna, czyli taka, w której łaska nigdy nie skończy się, bez względu na czas, czy to będzie czas hossy czy bessy, dobrobytu czy biedy. A z drugiej strony „Pełna łaski” mówi nam o tym, że Maryja zawsze może wyprosić nam łaski, bo nigdy Jej ich nie zabraknie, ma ich pełnię.

Trzecie imię, które występuje w dzisiejszej Ewangelii jest zarazem pierwszym, które sobie sama nadała Maryja. W dzisiejszym dialogu Maryja określiła się jako: „Służebnica Pańska”. Trochę może dziwić, że Ta, która zostaje Matką samego Boga, nagle rezygnuje ze swej chwały i mówi o sobie jako o Służebnicy. Ale Maryja tym imieniem akceptuje wszystko, co powie Jej Bóg, jak dobry sługa, który zawsze jest gotowy spełnić prośby swego pana. Maryja tym imieniem mówi o swej dyspozycyjności względem planu Pana Boga, jakikolwiek by on nie był.

Dzisiejsza Ewangelia, czyli ewangelia trzech pierwszych imion Maryi, to też uroczystość umiejętnego włączenia się w plan Boży, który Bóg ma dla każdego z nas. Prośmy, abyśmy nie tylko świadomie odczytali ten plan w naszym życiu, ale i z postawą Maryi pięknie go przyjęli i zrealizowali.

Kazania-homilie: Uroczystość Zwiastowania Pańskiego

o. Marek Raczkiewicz CSsR (25 marca 2011 roku, Rok A, I)

o. Andrzej Szorc CSsR (26 marca 2012 roku, Rok B, II)

o. Paweł Drobot CSsR (08 kwietnia 2013 roku, Rok C, I)