Piątek, 18 marca 2022 roku, II tydzień Wielkiego Postu, Rok C, II

 

 

 

 

CZYTANIA

 

 

 

 

Słowo Boże skierowane do nas dzisiaj pragnie najpierw uchylić „rąbka tajemnicy” nieprawości ludzkiej, a następnie zapewnić nas, że nawet z największej nieprawości ze strony człowieka Bóg może uczynić wielkie i zbawienne dobro. Pan to sprawił, i jest cudem w naszych oczach (Mt 21, 42).

 

 

Cóż nam przyjdzie z tego, gdy zabijemy naszego brata i nie ujawnimy naszej zbrodni? (Rdz 37, 26). Znamy dobrze dzieje Józefa Egipskiego. Jego starsi bracia, zamiast cieszyć się z pięknego owocu starości swojego ojca Izraela, tak go znienawidzili, że nie mogli zdobyć się na to, aby przyjaźnie z nim rozmawiać. Skąd my to znamy? Skąd tyle zazdrości i zawiści w naszych rodzinach, w naszym narodzie? Zabijmy go! (Rdz 37, 20). Gdy Józef przybył do swych braci, oni zdarli z niego odzienie (...). I pochwyciwszy go, wrzucili do studni (por. Rdz 37, 23-24). Jakże zazdrość, zawiść czy gniew, które przecież – o czym często zapominamy – są grzechami ciężkimi, mogą całkowicie zaciemnić rozum i doprowadzić do zdrady i zbrodni. Po zdradzie i wielkiej nieprawości względem swojego najmłodszego i bezbronnego brata, jakby nigdy nic, zasiedli do posiłku (Rdz 37, 25). Potem sprzedali go Izmaelitom za dwadzieścia sztuk srebra, a ci zabrali go z sobą do Egiptu (Rdz 37, 28). Znamy dobrze dalsze losy Józefa. Wiemy dobrze, że Pan Bóg nawet z największej nieprawości ze strony człowieka, naszego brata, może uczynić wielkie i zbawienne dobro. Wysłał przed nimi męża: Józefa, którego sprzedano w niewolę. Kajdanami ścisnęli mu nogi, jego kark zakuto w żelazo, aż się spełniła jego przepowiednia i poświadczyło ją słowo Pańskie. Król posłał, aby go uwolnić, wyzwolił go władca ludów. Ustanowił go panem nad swoim domem, władcą całej posiadłości swojej (Ps 105, 17-21). My, uczniowie Jezusa Chrystusa z XXI wieku, teraz dobrze już wiemy, że znienawidzony, zdradzony, odrzucony i sprzedany przez braci Józef jest typem Jezusa Chrystusa – naszego Wybawiciela, Zbawiciela i Odkupiciela.

 

To jest dziedzic; chodźcie, zabijmy go, a posiądziemy jego dziedzictwo (Mt 21, 38). W dzisiejszej Ewangelii Jezus w tragicznej przypowieści o nikczemnych i zbrodniczych dzierżawcach winnicy, adresowanej przede wszystkim „do arcykapłanów i starszych ludu”, mówi o swoim miłosiernym Ojcu – budowniczym, właścicielu i dobrym gospodarzu „winnicy” – o swoich wiernych sługach prorokach oraz o swoim przyszłym losie: To jest dziedzic; chodźcie, zabijmy go, a posiądziemy jego dziedzictwo. Chwyciwszy go, wyrzucili z winnicy i zabili (Mt 21, 38-39). Nieuczciwi dzierżawcy, którzy chcieli bezprawnie przywłaszczyć sobie „winnicę Pańską”, przez swoją nieprawość, zdradę i zbrodnię utracili nie tylko „prawo dzierżawy” (Nędzników marnie wytraci, a winnicę odda w dzierżawę innym rolnikom (Mt 21, 41)), ale również królestwo Boże, które będzie im zabrane, a dane narodowi, który wyda jego owoce (Mt 21, 43).

 

Jeszcze jedna prawda do naszego wielkopostnego przemyślenia. Wiemy, że możni tego świata, a zwłaszcza dyktatorzy, tyrani i zadufani w swoje ludzkie siły, kalkulacje i manipulacje, budują swoje królestwa na przemijających, nietrwałych fundamentach, często uważanych przez większość ludzi dobrej woli za antywartości (wyzysk, niewola, wojny). Takie utopijne i upiorne królestwa nigdy się nie ostoją. Kto odrzuca Jezusa jako fundament trwałości, sprawiedliwości, prawdy i pokoju, już na samym początku skazuje się na upadek, ruinę i ludzki niebyt. Czy nigdy nie czytaliście w Piśmie: Ten właśnie kamień, który odrzucili budujący, stał się głowicą węgła. Pan to sprawił, i jest cudem w naszych oczach (Mt 21, 42).

 

 

Na ile dzisiaj porusza mnie miłość Chrystusa, Jego ofiara? Na ile dociera do mnie wiadomość, że umarł za mnie, by dać mi życie i to życie wieczne? Chcemy, by świat wokół nas stał się lepszy, by otaczali nas dobrzy ludzie. Stanie się tak, gdy nauczymy się od Chrystusa umierać z miłości. Gdy staniemy się lepsi dla innych. Gdy w nas będzie więcej miłości.

 

 

 

 

Kazania-homilie: Piątek drugiego tygodnia Wielkiego Postu

o. Marcin Zubik CSsR   (09 marca 2012 roku, Rok B, II)

o. Andrei Vrubleuski CSsR   (01 marca 2013 roku, Rok C, I)

o. Piotr Andrukiewicz CSsR   (21 marca 2014 roku, Rok A, I)

o. Andrzej Makowski CSsR   (06 marca 2015 roku, Rok B, I)

o. Piotr Andrukiewicz CSsR   (26 lutego 2016 roku, Rok C, II)

o. Ryszard Bożek CSsR   (17 marca 2017 roku, Rok A, I)

o. Andrzej Kiełbasa CSsR   (02 marca 2018 roku, Rok B, II)

o. Marian Krakowski CSsR  (22 marca 2019 roku, Rok C, I)

o. Łukasz Baran CSsR  (13 marca 2020 roku, Rok A, II)

o. Paweł Drobot CSsR  (01 marca 2021 roku, Rok B, I )

o. Edmund Kowalski CSsR  (18 marca 2022 roku, Rok C, II)

 

 

 

 

 

 

Drukuj... 

Profesor nadzwyczajny Istituto Superiore di Teologia Morale (antropologia filozoficzna – specjalność bioetyka), Accademia Alfonsiana,
obecnie wykładowca teologii moralnej (bioetyka) w Wyższym Seminarium Duchownym Redemptorystów – Kraków