Wielka Środa

Środa, 13 kwietnia 2022 roku, Wielki Tydzień, Rok C, II

Liturgia Wielkiej Środy powraca znów do postaci Sługi Pańskiego. W Pieśni trzeciej – podobnie jak w drugiej – Sługa osobiście opisuje swoje doświadczenia. Dziś charakteryzuje siebie przede wszystkim jako wiernego, wytrwałego słuchacza Boga. Bez tego słuchania nie mógłby bowiem pocieszać umęczonych i przychodzić ze skuteczną pomocą strudzonym. Atutem Sługi jest zatem konsekwencja w głoszeniu słowa Bożego, a wcześniej – dokładanie starań, by to słowo zrozumieć i przyswoić (...bym słuchał jak uczniowie... (Iz 50, 4)). Ów strudzony, do którego Sługa jest posyłany, to nie tyle ktoś zmęczony czymkolwiek i jakkolwiek, ale raczej człowiek słaby (osłabiony) w wierze. Wskazuje na to szeroki kontekst dzieła proroka Izajasza, który często przywołuje ludzkie wrażenie, streszczone w słowach: Bóg nas opuścił (por. 40,27; 42,14; 50,2). W takiej sytuacji potrzebny jest ktoś, kto nie tylko będzie słuchał słowa, ale kto – słuchając słowa – będzie je rozumiał i następnie ogłaszał Boże plany.

Sługa słucha swojego Pana każdego rana (Iz 50, 4), chodzi tu więc nie tyle o jednorazowe poznanie, ile o wytrwałą medytację usłyszanego słowa; o nieustanny dialog z Bogiem i poszukiwanie światła wiary „na bieżąco”. Słuchanie i głoszenie słowa nie jest jednak spokojną codziennością mędrca, ale wiąże się z prześladowaniem, odczuwalnym bardzo boleśnie. Ponieważ nie identyfikuje się tu wprost prześladowców jako zadeklarowanych wrogów, interpretatorzy proroka Izajasza twierdzą, że chodzi o prześladowanie wpisane w istotę powołania prorockiego i misyjnego – sama wierność Bogu „naturalnie” wywołuje czyjś sprzeciw... w różnych sytuacjach – przewidywalnych i nieprzewidywalnych. Oczywiście sprzeciw to jeszcze nie koniec; podałem grzbiet mój bijącym i policzki rwącym mi brodę. Nie zasłoniłem mojej twarzy przed zniewagami i opluciem (Iz 50, 6).

Los głosiciela prawdy to bardziej cierpienie i upokorzenie niż sam tylko dyskomfort. Sługa jednak nie reaguje gwałtownie, nie lamentuje i nie zniechęca się. Odpowiada łagodnością i odwagą, które są świadectwem wielkości ducha: uczyniłem twarz moją jak głaz (Iz 50, 7). Siłę do kontynuowania swojej misji czerpie z wiary: Pan Bóg mnie wspomaga (...) i wiem, że wstydu nie doznam (Iz 50, 7). To jest źródło i istota ostatecznego zwycięstwa. I znów zaproszeni jesteśmy do zdumienia, gdy odkrywamy jak bardzo zgadza się to z losem Jezusa, a następnie z losem Jego ucznia.

Rozważania (kazania-homilie): Wielka Środa

o. Grzegorz Jaroszewski CSsR (04 kwietnia 2012 roku, Rok B, II)

o. Edmund Kowalski CSsR (27 marca 2013 roku, Rok C, I)

o. Piotr Andrukiewicz CSsR (16 kwietnia 2014 roku, Rok A, II)

o. Ryszard Bożek CSsR (o1 kwietnia 2015 roku, Rok B, I)

o. Mariusz Simonicz CSsR (23 marca 2016 roku, Rok C, II)

o. Jacek Dembek CSsR (12 kwietnia 2017 roku, Rok A, I)

o. Arkadiusz Buszka CSsR (28 marca 2018 roku, Rok B, II)

o. Andrzej Makowski CSsR (17 kwietnia 2019 roku, Rok C, I)

o. Łukasz Baran CSsR (08 kwietnia 2020 roku, Rok A, II)

o. Mariusz Więckiewicz CSsR (31 marca 2021 roku, Rok B, I)

o. Jarosław Krawczyk CSsR (13 kwietnia 2022 roku roku, Rok C, II)