Świętych Apostołów Filipa i Jakuba – święto - Homilie Rok C 2021/22

Świętych Apostołów Filipa i Jakuba – święto

Piątek, 06 maja 2022 roku, III tydzień Wielkanocny, Rok C, II

Dzisiaj czcimy dwóch apostołów – św. Filipa i św. Jakuba. Zostali oni powołani przez Jezusa, należeli do grona dwunastu, byli świadkami Jego nauczania, Jego cudów. Uczestniczyli w ostatniej wieczerzy, byli w ogrodzie Getsemani, gdy został pojmany Jezus, a potem widzieli Go Zmartwychwstałego. Byli w wieczerniku w dniu zesłania Ducha Świętego, nieśli Dobrą Nowinę innym aż po męczeńską śmierć. Co jeszcze wiemy o nich?

Św. Filip pochodził z Betsaidy, jak czytamy w Ewangelii, z miasta Andrzeja i Piotra. Jezus kieruje do niego wezwanie: Pójdź za Mną (J 1, 43). Wydaje się, że św. Filip słyszał już wcześniej o Jezusie, bo po swoim powołaniu, gdy spotyka Natanaela, może powiedzieć do niego, że znalazł Mesjasza, o którym pisał Mojżesz w Prawie i prorocy. Stając się uczniem Jezusa, chce innych przyprowadzić do Niego. Był zachwycony Mistrzem, ale to dopiero początek jego wędrówki. Przy rozmnożeniu chlebów zostanie wystawiony na próbę. Skąd wziąć chleby, by nakarmić tłum? Reakcja św. Filipa jest nam tak dobrze znana, jest realistą, przelicza, ile mają pieniędzy, jakie to daje możliwości, a Jezus potrafi go zaskoczyć. Z Nim wszystko jest możliwe!

Na innym miejscu czytamy, że przybyli na święto do Jerozolimy Grecy u św. Filipa szukają protekcji, by zobaczyć Jezusa. Nie wiemy, dlaczego zwrócili się do niego – czy z powodu jego greckiego imienia, czy może zauważyli, że cieszy się zaufaniem Pana Jezusa, szczególnymi względami.

W czasie ostatniej wieczerzy Filip kieruje do Jezusa prośbę, by pokazał apostołom swojego niebieskiego Ojca. Odpowiedź Jezusa mówi o Jego jedności z Ojcem: Kto Mnie zobaczył, zobaczył także Ojca (J 14, 9). Słowo, które stało się Ciałem jest dla nas odbiciem Boga.

Św. Jakub, zwany Młodszym lub Mniejszym (dla odróżnienia od drugiego apostoła Jakuba, przy czym starszeństwo oznacza tu kolejność włączenia do grona apostołów), był synem Kleofasa i Marii, rodzonym bratem św. Judy Tadeusza, krewnym Jezusa. Ewangeliści wymieniają go w katalogach apostołów. Więcej dowiadujemy się o św. Jakubie w Dziejach Apostolskich. Św. Piotr po cudownym uwolnieniu przez anioła z więzienia, każe powiadomić o tym Jakuba i braci, ponieważ św. Jakub odpowiadał za Kościół w Jerozolimie. Jego wystąpienie w czasie tzw. Soboru Jerozolimskiego wskazuje, że odgrywa ważną rolę w kształtowaniu się młodego Kościoła. Wspomina o nim św. Paweł w swoich listach. Chociaż nie we wszystkim zgadzał się ze św. Jakubem, nie waha się nazwać go filarem Kościoła.

Św. Jakubowi przypisany jest list do wiernych Kościoła narodowości żydowskiej. List jest napisany piękną greką, stąd uważa się, że ten list dyktował, a pisał doskonały stylista. Podkreśla w nim potrzebę dobrych uczynków, że wśród wierzących, nie powinno się wyróżniać bogatych, a gardzić ubogimi, bo wszyscy są równi przed Bogiem. List jest wezwaniem do „otwarcia oczu” na potrzeby bliźnich, bo to urzeczywistnia i potwierdza chrześcijańskie „wierzę”. W obrazowym stylu ukazuje zło, jakie może wyrządzić ludzki język.

Św. Jakub cieszył się wielką czcią już za życia i nie tylko wśród chrześcijan, ale również wśród Żydów.

Święci Filip i Jakub są dla nas bezpośrednimi, szczególnymi i bardzo ważnymi świadkami Jezusa Chrystusa. To na ich wierze i świadectwie opiera się nasza wiara. Ich święto przypada na wiosnę, gdy obserwujemy budzącą się przyrodę, ekspansję życia. Taką wiosnę nieśli apostołowie, pierwotny Kościół w ówczesny świat. Dzisiaj, gdy za naszą wschodnią granicą toczy się wojna, uświadamiamy sobie, jak wiele jeszcze trzeba uczynić, by przemienić współczesny świat. Potrzebni są wciąż nowi apostołowie, świadkowie niosący Dobrą Nowinę o Chrystusie. Czy jestem jednym z nich?