Niedziela, 19 czerwca 2022 roku, XII tydzień zwykły, Rok C, II

 

 

 

 

 

 

 

CZYTANIA

 

 

 

 

W refrenie psalmu przewidzianego na dzisiejszą niedzielę powtarzaliśmy słowa: Ciebie, mój Boże, pragnie moja dusza (Ps 63(62), 2). Wiemy, że uczestniczymy w liturgii eucharystycznej jako wspólnota Kościoła, jako „my”, niemniej jednak, jesteśmy obecni tutaj również jako konkretne osoby, które wobec Boga przeżywają relację „ja-Ty”. Każdy z nas przecież w pierwszej osobie recytuje akt pokuty, mówiąc „moja wina”, czy też wypowiada wyznanie wiary mówiąc: „wierzę”; a przed przystąpieniem do Komunii św. mówimy: „Panie, nie jestem godzien abyś przyszedł do mnie, ale powiedz tylko słowo, a będzie uzdrowiona dusza moja”. Wreszcie, przyjmując Ciało Chrystusa, każdy z nas odpowiada: „Amen”.

 

Ważny jest więc ten wymiar indywidualny naszej wiary, bo ostatecznie każdy z nas w wolności podejmuje decyzję przylgnięcia do Chrystusa, do poszukiwania Go całym swym sercem. Jest to istotne w naszym życiu, którego przecież duża część przebiega na byciu w relacji z bliźnimi. Udzielenie pierwszeństwa Bogu gwarantuje właściwe przeżywanie obecności drugiego człowieka.

 

Chrześcijanin nigdy nie może stracić z pola widzenia pytania o miejsce Boga w jego życiu. Fakt, że nosimy w sobie skłonność do pokładania ufności czy to w człowieku, czy w różnych idolach (władza, pieniądz, ciało, kariera, itp.), zmusza nas do życia w pokorze i świadomości własnej kruchości.

 

W praktykowaniu wiary zagraża nam niebezpieczeństwo pozostawania niejako „na powierzchni”. Czasem sama religijność może służyć za swoistą przykrywkę prawdziwych problemów, które przeżywamy. Można angażować się w życie parafii, uczestniczyć w wielu spotkaniach, organizować całą techniczną stronę różnych przedsięwzięć – i na końcu nie spotkać się z Bogiem. Dlatego tak fundamentalna jest ta nasza osobista z Nim relacja.

 

Chrystus w dzisiejszej Ewangelii również zaprasza uczniów, a przez nich i nas, do udzielenia odpowiedzi na pytanie: „kim dla ciebie jestem?”, „za kogo mnie uważasz?”. Od odpowiedzi na nie zależy praktycznie wszystko. To pytanie niewygodne, być może, że wytrącające nas z poczucia dobrze spełnionych obowiązków religijnych. Bywa, że pytanie Chrystusa staje przed nami w sytuacji życia, w której musimy się opowiedzieć, po czyjej stronie jesteśmy. Czasami możemy się łudzić, że da się na dłuższą metę być przy Chrystusie i „ze światem”, że da się stworzyć „fajny” katolicyzm, dostosowany do prądu, w którym płynie współczesny człowiek. Niestety, nie jest to możliwe. I dojrzewamy do tego, że w pewnym momencie czujemy się w obowiązku zostawić sprawy „tego świata”, może i jakieś relacje, które stopniowo oddalały nas od Chrystusa. I wpisuje się to w zapowiedź Jezusa z dzisiejszej Ewangelii o straceniu własnego życia. Ale właśnie to stracenie – ze względu na miłość do Chrystusa – owocuje tym, że życie będzie nam udzielone, a ufamy, że i przez nasze świadectwo, również wielu innym.

 

 

 

 

 Kazania-homilie: XII niedziela zwykła, Rok C

o. Janusz Serafin CSsR  (23 czerwca 2013 roku, Rok C, I)

o. Tomasz Jakubczak CSsR  (19 czerwca 2016 roku, Rok C, II)

o. Krzysztof Dworak CSsR  (23 czerwca 2019 roku, Rok C, I)

o. Sylwester Pactwa CSsR  (19 czerwca 2022 roku, Rok C, II)

   

 

 

 

 

 

Drukuj...

Redemptorysta Prowincji Warszawskiej, obecnie wychowawca i wykładowca teologii fundamentalnej i ekumenizmu
w Wyższym Seminarium Duchownym Redemptorystów – Tuchów