Sobota, 06 sierpnia 2022 roku, XVIII tydzień zwykły, Rok C, II

 

 

 

 

 

 

 

CZYTANIA

 

 

 

 

W Kościołach Wschodnich święto Przemienienia obchodzone było już w VI wieku. Na Zachodzie pierwsze wzmianki o tym święcie pochodzą z VII i VIII wieku, w Polsce z XI wieku.

W 1457 r. papież Kalikst III, jako wyraz wdzięczności za zwycięstwo nad Turkami, odniesione 6 sierpnia 1456 r. pod Belgradem, wprowadził je do liturgii całego Kościoła katolickiego. Dzisiejsze święto przypomina nam, że Jezus może w każdej chwili odmienić nasze życie i nadać mu właściwy sens, jeśli pójdziemy za Nim.

 

 

Oto na obłokach nieba przybywa jakby Syn Człowieczy (Dn 7, 13). Księga Daniela, która rozpoczęła dzisiejszą liturgię słowa, opowiada o przepotężnym majestacie naszego Boga, w którego wizji prorok Starego Testamentu uczestniczył. Trzeba zwrócić uwagę na niezwykle barwną scenerię owej prorockiej wizji. „Widzimy” przeróżne kolory i ich odcienie otaczające majestatyczny tron Najwyższego. Tysiąc tysięcy służyło Mu, a dziesięć tysięcy po dziesięć tysięcy stało przed Nim (Dn 7, 10). Ale także i tutaj postacią centralną jest Syn Człowieczy, który przybywa na obłokach nieba (Dn 7, 13), podchodzi do Boga Najwyższego i otrzymuje od Niego odwieczne panowanie, chwałę i władzę królewską Nim (Dn 7, 14). Bóg przekazał więc wszystko swojemu Synowi, który ma za zadanie udoskonalić całe stworzenie, przebóstwić człowieczeństwo każdego z nas i ma nam dać udział w swojej chwale. Nasze podejście do tej sceny musi być dokładnie takie samo jak proroka Daniela. Jesteśmy zaproszeni, aby „wejść do nieba”, aby tam kontemplować nieskończoną mądrość, dobroć i miłość Pana oraz uczestniczyć w Jego radości i chwale.

 

I słyszeliśmy, jak ten głos doszedł z nieba, kiedy z Nim razem byliśmy na górze świętej (2 P 1, 18). Święty Piotr w swoim Drugim Liście przypomina wiernym o tym zdarzeniu, w którym brał udział jako naoczny świadek. Stwierdza także wyraźnie, że to nie jest jakiś mit, fantazja czy nierealne doświadczenie, ale jest to fakt odnoszący się do przyszłej chwały jego Mistrza. Piotr więc nie głosi cudownego przeżycia, tajemniczej i zapierającej dech sceny teofanii, ale głosi Jezusa Chrystusa – jako naoczny świadek Jego wielkości (2 P 1, 16). Na Górze Przemienienia to Syn Boży jest centralną postacią, który otrzymał od Boga Ojca cześć i chwałę (2 P 1, 17). My wierzący i posłuszni mowie prorockiej Piotra, kiedy gwiazda poranna wzejdzie w naszych sercach (2 P 1, 19), mamy szukać i słuchać Jezusa – Słowa wcielonego Boga, który „dla nas i dla naszego zbawienia zstąpił z nieba, przyjął Ciało z Maryi Dziewicy za sprawą Ducha Świętego”, potem będzie umęczony, ukrzyżowany i zabity (skandal Krzyża), ale trzeciego dnia zmartwychwstanie (przesłanie i sens Przemienienia).

 

To jest Syn mój, Wybrany, Jego słuchajcie (Łk 9, 35). W Ewangelii spotykamy się z Jezusem, który bierze ze sobą trzech najwierniejszych uczniów i prowadzi ich wysoko na górę. Jezus, bowiem i Jego Kościół, zawsze prowadzą swoich uczniów do zdobywania wszystkich szczytów ludzkich możliwości, wiary i nadziei. Wchodzenie na górę wraz z Mistrzem z Nazaretu to nic innego jak naśladowanie Jego doskonałej postawy, „aby się modlić”, rozmawiać z Ojcem i spełniać Jego boską wolę. Gdy się modlił, wygląd Jego twarzy się odmienił, a Jego odzienie stało się lśniąco białe. A oto dwóch mężów rozmawiało z Nim. Byli to Mojżesz i Eliasz. Ukazali się oni w chwale i mówili o Jego odejściu, którego miał dokonać w Jerozolimie (Łk 9, 29-31).

 

Na Górze Przemienienia Jezus prowadzi zbawczy dialog z Eliaszem i Mojżeszem, który oznacza spełnienie i wypełnienie Prawa i Proroków w Osobie Jezusa Chrystusa. Do tej rozmowy dołącza Piotr jako przyszły zastępca Jezusa i widzialna głowa Kościoła, który będzie odpowiadał za depozyt całego Objawienia, zawartego na kartach Starego i Nowego Testamentu, a ściślej mówiąc, Pierwszego i Nowego – Wiecznego Przymierza. Tak więc widzimy przed sobą majestatyczną ikonę – tryptyk – tak drogi i ważny dla Kościołów Wschodnich – zawierający wyraźnie obraz wszystkich ksiąg Starego Testamentu; Jezusa, który stanowi centrum całego Pisma Świętego oraz apostołów odpowiedzialnych za przekazywanie pełni prawdy o Bogu, który objawił się i wypowiedział w Odwiecznym Słowie Wcielonym. Jezus Chrystus odsłania swoim wybranym uczniom i nam majestat swojej synowskiej boskości. Uczniowie widzą teraz swojego Pana i Mistrza, jakiego nigdy wcześniej nie znali i nie widzieli. Wiedzieli, że jest genialnym Mistrzem i Nauczycielem, widzieli i wiedzieli, że potrafi uleczyć z każdej choroby, wiedzieli, że ma słowa dające życie wieczne (Ps 19 (18), 8-9. 10 i 15; por. J 6, 63b), ale nie widzieli Go jako Boga, w Jego boskim majestacie i chwale. Właśnie na Taborze doświadczyli prawdziwej teofanii, tak jak wcześniej doświadczali i widzieli Boga Mojżesz i Eliasz. Tu i teraz, zobaczyli i doświadczyli umiłowanego Syna Boga Najwyższego (por. Łk 9, 35). Tu i teraz zrozumieli, że Jezus z Nazaretu jest kimś więcej niż potrafili to sobie wyobrazić! Do tego swoistego, egzystencjalnego „szoku wiary” (widzenia) dochodzi jeszcze potwierdzenie z Nieba – głos z obłoku (Łk, 9, 35) (symbol starotestamentalnej teofanii): To jest Syn mój, Wybrany (Mesjasz), Jego słuchajcie (Łk, 9, 35). W dobie Pierwszego Przymierza Bóg posługiwał się Mojżeszem i Eliaszem, aby wypowiadać swoje słowa: To mówi Pan (Wj 4, 22). Od momentu wcielenia Bóg wypowiada się tylko przez Jezusa – Odwieczne Słowa Boga. Jeśli więc pragniemy poznać Boga i Jego autentyczną wolę, trzeba nam słuchać Jego Syna i wcielać Jego słowa (Ewangelię) w nasze życie.

 

 

Świętujemy dzisiaj Przemienienie Pańskie. Jaka nauka płynie dla nas, uczniów Jezusa z XXI wieku? Droga z Jezusem na górę Tabor miała przemienić również Jego uczniów. Mieli stamtąd wrócić inni: silniejsi, mądrzejsi, pokorniejsi i bardziej wierzący w Boga i Jego Syna umiłowanego. Dzisiejsze doświadczenie góry Tabor miało im otworzyć oczy wiary na Jezusa jako Boga, także na Górze Oliwnej i przede wszystkim na Górze Czaszki.

 

Znany teolog prawosławny Paul Evdokimov (Paweł Nikołajewicz Jewdokimow, 1901-1970) podkreślał, że każdy mnich lub ikonograf zaczynał tworzenie ikon właśnie od Przemienienia Pańskiego. Światło manifestujące się w Przemienieniu jest bowiem nie tylko blaskiem Chrystusa, ale również żyjących w idealnej miłości pozostałych Osób Boskich: Ojca-Stworzyciela i Ducha Świętego – Ożywiciela i Uświęciciela.

 

16 października 1978 roku, kiedy w Rzymie zgromadzenie kardynałów wybierało nowego papieża, tysiące kilometrów dalej na najwyższy szczyt świata – Mount Everest wchodziła Polka Wanda Rutkiewicz. Z najwyższego szczytu ziemi zabrała ze sobą kilka kamieni. Kiedy rok później w czerwcu 1979 roku spotkała się z Janem Pawłem II, podarowała mu jeden ze szczytu Mount Everestu. Papież powiedział do niej: „Tego samego dnia oboje weszliśmy tak bardzo wysoko”.

 

 

 

 

Kazania-homilie: Święto Przemienienia Pańskiego

o. Mariusz Mazurkiewicz CSsR  (06 sierpnia 2011 roku, Rok A, I)

o. Jan Rzepiela senior CSsR  (06 sierpnia 2012 roku, Rok B, II)

o. Sylwester Pactwa CSsR  (06 sieronia 2013 roku, Rok C, I)

o. Jarosław Liebersbach CSsR  (06 sierpnia 2014 roku, Rok A, II)

 o. Grzegorz Woś CSsR  (06 sierpnia 2015 roku, Rok B, I)

o. Krzysztof Dworak CSsR  (06 sierpnia 2016 roku, Rok C, II)

o. Sylwester Cabała CSsR  (06 sierpnia 2017 roku, Rok A, I)

o. Marian Krakowski CSsR  (06 sierpnia 2018 roku, Rok B, II)

o. Sylwester Cabała CSsR  (06 sierpnia 2019 roku, Rok C, I)

o. Andrzej Szorc CSsR  (06 sierpnia 2020 roku, Rok A, II)

o. Łukasz Baran CSsR  (06 sierpnia 2021 roku, Rok B, I)

o. Edmund Kowalski CSsR  (06 sierpnia 2022 roku, Rok C, II)

 

 

 

 

 

 

Drukuj...

Profesor nadzwyczajny Istituto Superiore di Teologia Morale (antropologia filozoficzna – specjalność bioetyka), Accademia Alfonsiana,
obecnie wykładowca teologii moralnej (bioetyka) w Wyższym Seminarium Duchownym Redemptorystów – Kraków