Podwyższenia Krzyża Świętego – święto - Homilie Rok C 2021/22

Podwyższenia Krzyża Świętego – święto

Środa, 14 września 2022 roku, XXIV tydzień zwykły Rok C, II

Wiemy doskonale, że dzisiejsze święto Podwyższenia Krzyża św. związane jest z odnalezieniem w 326 roku relikwii Krzyża Świętego. To znalezisko przypisuje się św. Helenie – matce cesarza Konstantyna. Wiemy, że znaleziony w studni przy Golgocie krzyż podzieliła na trzy Kościoły: rzymski, grecki i konstantynopolitański. Tyle przekaz historyczno-tradycyjny. Ale można zatrzymać się tylko na wspominkach, ale to Święto ma dla nas ważny przekaz duchowy.

W krzyżu zbawienie, w krzyżu miłości nauka, ile razy śpiewaliśmy te słowa pieśni? Ile razy patrzyliśmy w naszym życiu na krzyż? Ile razy doświadczyliśmy krzyża osobiście? Ile razy patrzyliśmy na kogoś bliskiego nam, kto dźwiga czasem przez całe życie krzyż boleści?

Ludwig van Beethoven powiedział kiedyś: „Krzyż w życiu człowieka, podobnie jak w muzyce, podnosi o pół tonu”.

Ileż to razy w naszym życiu mijaliśmy przydrożne kapliczki z krzyżami!? Czasem pełni zachwytu podziwialiśmy tylko ich ludowe piękno, a czasem denerwował nas kłujący w oczy niesamowity kicz. Pamiętam mojego dziadka, który za każdym razem przejeżdżając obok przydrożnego krzyża zdejmował czapkę, czynił znak krzyża i półgłosem odmawiał „Któryś za nas cierpiał rany…” – zawszy mi tym imponował. Krzyża zasadniczo się boimy, bo wiemy, że związany jest z cierpieniem. Staramy się zaakceptować cierpienie krzyża, choć podświadomie unikamy jego bliskości. Czasem zazdrościmy innym, że mają do niesienia mniejszy krzyż. Czasem przychodzi pokusa, by przerzucić nasz krzyż na innych. Niekiedy budzą się w nas demony i zaczynamy bluźnić samemu Bogu, że nas – właśnie nas doświadcza krzyżem.

Jakże łatwo niektórzy chcą przejść przez życie bez trudu i poświecenia? Łatwo ulegamy podszeptom szatańskim, by się nie poświęcać, by patrzeć tylko na własną wygodę i czerpać z życia pełnymi garściami kosztem innych. Dostrzegamy czasem za późno przebiegłość i spryt Szatana. Nie możemy jednak zapomnieć, że Bóg jest po naszej stronie. Psalmista Pański przypomina nam: Słuchaj, mój ludu, nauki mojej, nakłońcie wasze uszy na słowa ust moich (Ps 78, 1). Przepiękny refren śpiewany dzisiaj napomina każdego z nas: Wielkich dzieł Boga nie zapominajmy! (por. Ps 78, 7). My jednak częściej wolimy słuchać tego, co bardziej przyjemne i nie wymagające od nas większego wysiłku. Jesteśmy trochę jak ludzie z dzisiejszego psalmu, o których mówi Psalmista:

Lecz oszukiwali Go swoimi ustami
i kłamali Mu swoim językiem.
Ich serce nie było Mu wierne,
W przymierzu z Nim nie byli stali. (Ps 78, 36-37)

Oszukujemy Boga naszymi ustami twierdząc, że jesteśmy Mu wierni, a tak naprawdę uciekamy od Niego, szukamy swoich sposobów na ławie życie. Tak łatwo przychodzi nam krytykować prawdy wiary i naukę Kościoła, która jeszcze tak niedawno była dla nas czymś ważnym i wartościowym. Nie chcąc się narażać współpracownikom, nie mamy odwagi powiedzieć, że jesteśmy ludźmi wiary i mamy inne zdanie, niż większość kolegów i koleżanek z korporacyjnej wspólnoty. Oni często pogubili się w życiu i teraz próbują dostosować wiarę do swojego życia, a nie życia do prawd wiary, która jeszcze tak niedawno wiele dla nich znaczyła. Jakże często słyszy się dziś stwierdzenie: „Wierzę po swojemu i nikt mi nie będzie mówił, jak mam żyć, to moje prywatne życie!”.

Na to wszystko staje przed nami KRZYŻ i sam Chrystus, który mówi: Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony (J 3, 17).

Patrząc na Krzyż, powtórzmy dziś w naszym sercu: Któryś za nas cierpiał rany, Jezu Chryste zmiłuj się nad nami! Amen.