Świętych Apostołów Szymona i Judy Tadeusza – święto - Homilie Rok C 2021/22

Świętych Apostołów Szymona i Judy Tadeusza – święto

Piątek, 28 października 2022 roku, XXX tydzień zwykły, Rok C, II

Od samego początku Kościół otaczał szczególną czcią świętych apostołów. Usłyszeliśmy w pierwszym czytaniu z Listu św. Pawła Apostoła do Efezjan, że wszyscy uczniowie Chrystusa są zbudowani na fundamencie apostołów i proroków. Nasza wiara opiera się na wierze pierwszych uczniów naszego Pana, naocznych świadków Jego ziemskiego życia, śmierci i zmartwychwstania. Jeden jest Pan, jedna wiara, jeden chrzest (Ef 4, 5). Jesteśmy włączeni w ten nieprzerwany łańcuch pokoleń uczniów Jezusa Chrystusa.

Apostołowie są pierwszymi krzewicielami wiary, a zarazem wzorem chrześcijańskiego postępowania dla nas. Od nich uczymy się jak dochować wierności Bogu przez całe życie, jak głosić w swoim środowisku Jego Ewangelię oraz jak postępować w codzienności, by wypełniać wolę Boga.

Wspominamy dziś w liturgii Świętych Apostołów Szymona i Judę Tadeusza. Według chrześcijańskich przekazów, Szymon był bratem apostołów Jakuba Młodszego i Judy Tadeusza. Zasiadł na stolicy jerozolimskiej po Jakubie Starszym i Jakubie Młodszym jako trzeci biskup i tam poniósł śmierć za czasów cesarza Trajana. Jeden z żywotów średniowiecznych o męczeństwie św. Szymona Kananejczyka podaje, że został on przecięty piłą na pół.

O życiu św. Judy niewiele wiadomo. Miał on przydomek Tadeusz, czyli „odważny”. Jest autorem jednego z listów Nowego Testamentu i sam siebie nazywa bratem Jakuba (Jud 1). List ten został napisany przed 67 r. i zapożycza z niego pewne fragmenty i słowa nawet św. Piotr. Po zesłaniu Ducha Świętego Juda głosił Ewangelię w Palestynie, Syrii, Egipcie i Mezopotamii.

Czego możemy się nauczyć od tych odważnych świadków naszej świętej wiary? Przede wszystkim tego, że prawdziwa miłość nie zna granic i jest gotowa aż na ostateczne złożenie ofiary ze swojego życia dla Boga i za zbawienie bliźnich. Dobrą praktyką chrześcijańskiego życia i umacniania swojej wiary jest czytanie i poznawanie żywotów świętych. Jak możemy usłyszeć w czasie Mszy Świętej, prefacja o świętych mówi: „Przykład Świętych nas pobudza, a ich bratnia modlitwa nas wspomaga, abyśmy osiągnęli pełnię zbawienia”. To naturalne, że kiedy poznajemy życie ludzi, którzy nam imponują, chcemy stawać się jak oni. Stają się oni dla nas motywacją do lepszego życia. Razem ze świętymi należymy przez chrzest do jednego ciała Chrystusa i stąd wypływa nieustanna wymiana duchowych darów między nami. Na tym opiera się również modlitwa wstawiennicza. Święci pomagają nam w doczesnym pielgrzymowaniu, abyśmy przeszli przez to życie w jedności z Bogiem.

Uroczystości świętych Pańskich możemy obchodzić nie tylko przez modlitwę, lecz również przez „święte postępowanie”. W ten sposób oddajemy Bogu chwałę, sławiąc wielkie rzeczy, jakich dokonał w swoich świętych. Może warto więc dzisiaj sięgnąć do Pisma Świętego, do Listu św. Judy Tadeusza i poznać przesłanie, które nam w nim zostawił. Niech to słowo, które ma moc przemieniać nasze serca, oświetli ścieżki naszego życia. Amen.