Wspomnienie wszystkich wiernych zmarłych – druga Msza - Homilie Rok C 2021/22

Wspomnienie wszystkich wiernych zmarłych – druga Msza

Środa, 02 listopada 2022 roku, XXXI tydzień zwykły, Rok C, II

Dzisiejsze wspomnienie wszystkich wiernych zmarłych, choć każe nam popatrzeć na tych, którzy doświadczyli już po swoim ziemskim życiu śmierci, to kieruje nasz wzrok również ku życiu i to życiu wiecznemu, pełnemu pokoju, dobra i miłości. To taki paradoks, związany ze śmiercią, że aby dotrzeć do prawdziwego życia, które trwa na wieki, musimy wszyscy przejść przez śmierć.

Dzisiejsza liturgia słowa, na pierwszy rzut oka, jakby nie pasowała do dnia, w którym pochylamy się nad grobami naszych bliskich. Cała liturgia słowa mówi o prawdziwym życiu.

Czytanie z Księgi proroka Daniela, które usłyszeliśmy na początku, jest pierwszym tekstem w całym Starym Testamencie mówiącym o indywidualnym zmartwychwstaniu, o tym, że każdy z nas powróci do życia. Prorok Daniel żył około 600 lat przed narodzeniem Chrystusa. Bóg powoli objawiał ludziom tę prawdę, niejako przygotowywał ich na tę ogromną radość życia z Nim na wieki.

Drugie czytanie z Listu św. Pawła Apostoła do Rzymian, mówiące już bardzo wyraźnie o tym, że jeśli z Chrystusem jesteśmy, to i z Nim zmartwychwstaniemy, bo śmierć nie ma władzy nad Synem Bożym, zostało napisane w latach 50-tych pierwszego wieku po Chrystusie.

A Ewangelia mówi o cudzie wskrzeszenia Łazarza, którego dokonał Jezus. To ten sam Jezus, który jest w stanie wyrwać każdego z nas z więzów naszej śmierci wiecznej.

Bóg objawił nam prawdę o tym, że każdy z nas może mieć piękne życie wieczne. Dlatego dzisiejsze wspomnienie jest pełne nadziei. Żyjemy już dwa tysiące lat po Chrystusie i już dawno powinniśmy żyć tą prawdą, ale wciąż tylu ludzi, i to nawet wierzących w Chrystusa, żyje tak, jakby tego życia wiecznego nie było.

Jako młody kapłan w początkach lat 90-tych XX wieku, zetknąłem się z Raportem Badań nad Systemami Wartości, z którego wynikało między innymi i to, że w Polsce tylko 1/3 ludzi wierzących w Chrystusa wierzy w życie wieczne. Tylko co trzeci chrześcijanin! Co piąty wierzy w jakąś reinkarnację, czyli że po śmierci znowu dostaniemy jakieś kolejne życie w jakiejś innej postaci – jakiegoś zwierzątka czy czegoś innego. Jak to możliwe, że jako uczniowie Jezusa, mamy problem z jedną z najważniejszych prawd naszej wiary, właśnie o życiu wiecznym?

Dzisiaj, rozważając tajemnicę śmierci naszych bliskich, chcemy wzbudzić w sobie wiarę, mówiącą o tym, że choć to życie ludzkie tu na ziemi musi się skończyć, to śmierć nie jest końcem, ale początkiem innego, wiecznego życia.

Mówiono o pewnym proboszczu, który posługiwał w jednej z parafii w USA, że tak bardzo żył świadomością życia wiecznego, że gdy ktoś umarł w jego w parafii, zapisywał w kartotekach parafian, że nie umarł, ale że zmienił miejsce zamieszkania na lepsze. Na ile w nas jest wiary, że po dobrze przeżytym życiu zmienimy miejsce zamieszkania na królestwo Boże, że czeka nas zmartwychwstanie?

Wśród listów, które zachowały się po śmierci św. Matki Teresy z Kalkuty, można znaleźć też i taki, który napisała do swej przyjaciółki Eileen. Gdy święta dowiedziała się, że Eileen nie może uspokoić się po stracie krewnego i że nieustannie płacze, napisała do niej takie słowa:

„Nie powinnaś opłakiwać Jima. On jest z Bogiem. Jesteśmy tutaj po to, żeby pójść tam – do domu, do Boga – a tam nie ma nieszczęścia, jest tylko «pokój», prawdziwe «miasto pokoju». Więc dlaczego miałabyś się smucić, skoro teraz towarzyszem Jima jest Pokój? (…) Jesteśmy w rękach Boga. On o nas zadba, teraz naprawdę musimy zaufać Mu ślepo.”

Wspominamy wszystkich wiernych zmarłych nie po to, aby rozważać ich śmierć, ale abyśmy sobie uświadomili, że oni żyją, że nie zostali unicestwieni, choć materialne z nami już ich tutaj nie ma. I wspominamy tych wiernych zmarłych też i po to, aby, jeśli są jeszcze w czyśćcu, uzyskali przy naszej pomocy „świętość konieczną do wejścia do radości nieba”, o której mówi Katechizm Kościoła Katolickiego (KKK 1030). A w osiągnięciu tej koniecznej świętości możemy im pomóc poprzez ofiarowaną za nich jałmużnę, odpusty i dzieła pokutne.

Łączmy się więc z nimi poprzez wzajemną pomoc duchową, pomoc, która przybliży im raj. Amen