W dzisiejszy wieczór liturgia prowadzi nas do Wieczernika, w którym w sposób wyraźny odsłania się tajemnica Kościoła. To właśnie ostatnią wieczerzę musimy uważać za właściwy akt ustanowienia Kościoła przez Jezusa. Dopiero tutaj Jezus daje przyszłej wspólnocie specyficzny fundament, szczególne wydarzenie, które jest tylko jej właściwe, które odróżnia ją całkowicie od wszystkich pozostałych wspólnot religijnych oraz łączy jej członków ze swym Panem i wzajemnie ze sobą, tworząc z nich nową wspólnotę. Św. Jan Paweł II w swojej encyklice Ecclesia de eucharistia, napisał: „Apostołowie przyjmując w Wieczerniku zaproszenie Jezusa: «Bierzcie i jedzcie... Bierzcie i pijcie z niego wszyscy...» (Mt 26, 26-27), weszli z Nim po raz pierwszy w Komunię sakramentalną.

W ten wieczór Wielkiego Piątku gromadzimy się wokół Chrystusa Ukrzyżowanego. Jesteśmy na Golgocie. To nie przenośnia. To nie tylko wspominanie historii sprzed lat. Każdy z nas ma swoją Golgotę. To miejsce bardzo osobiste, w którym cierpisz, gdzie jest najmroczniej, gdzie zostałeś sponiewierany przez grzech własny lub innych, gdzie krzyczałeś do Boga i nie słyszałeś odpowiedzi. Pomyśl o tym miejscu w Tobie, w Twojej rodzinie, we wspólnocie, w pracy. To jest twoja Golgota.

Bardzo lubię ten moment podczas Wigilii Paschalnej, gdy procesja ze świecą paschalną zapaloną od nowego ognia dociera do wnętrza kościoła i po kolejnym odśpiewaniu wezwania „Światło Chrystusa!”, stopniowo zapalają się od niej wszystkie świece trzymane przez zgromadzonych w kościele wiernych. Jest to piękny obraz wspólnoty, która dzieli się światłem i wzajemnie przekazuje je sobie nawzajem, jak w prawdziwej sztafecie. Czyż nie jest to wspaniały obraz Kościoła, w którym logika daru jest powszechnym prawem pozwalającym nam zapalać światło wiary w sercach kolejnych pokoleń?