Piątek, 23 grudnia 2022 roku, IV tydzień Adwentu, Rok A, I

 

 

 

CZYTANIA

 

 

 

 

Księga Malachiasza, której fragment dziś czytamy, jest jedną z najkrótszych ksiąg prorockich (składa się jedynie z trzech rozdziałów) i ostatnią w zbiorze Starego Testamentu. Powstała około 450 lat przed Chrystusem. W odczytanym dziś fragmencie znajduje się interesująca informacja na temat poprzednika Mesjasza, którego egzegeci jednoznacznie identyfikują jako Jana Chrzciciela: Oto ja wyślę anioła mego, aby przygotował drogę przede mną (Ml 3, 1). To dlatego ten fragment jest dziś przywołany w kontekście opisu narodzin Jana Chrzciciela.

 

Śledząc Łukaszowy opis wydarzeń towarzyszących poczęciu i narodzeniu Jana Chrzciciela, chciałoby się zapytać wraz ze świadkami owych wydarzeń: Kimże będzie to dziecię? (Łk 1, 66). Żyjącym na co dzień słowem Bożym Starego Testamentu Żydom nieco może łatwiej niż nam dzisiaj przychodziło odczytanie głębszego znaczenia owych wydarzeń – pasują bowiem one do pewnego „schematu” opisu narodzin wielkich „mężów Bożych” Starego Przymierza. Schemat ten składa się z trzech podstawowych elementów:

1. Przyszli rodzice są zwykle w podeszłym wieku i nie mogą mieć dzieci – obdarzenie dzieckiem niepłodnej pary jest szczególnym znakiem Bożego miłosierdzia i zwiastunem nowego życia, jakie udzielone zostanie całemu ludowi.

2. Bóg – zwykle przez swego anioła – objawia się jednemu lub obojgu małżonkom i zapowiada poczęcie dziecka, wskazując jednocześnie na jego przyszłą misję i obiecując, że będzie mu towarzyszył swoją obecnością i mocą.

3. Sam Bóg nadaje imię dziecku lub też imię to zostaje wybrane ze względu na objawienie się Boga. Jest to imię w jakiś sposób „programowe” – określające istotę przyszłego posłannictwa lub obietnicy, jaką Bóg składa ludowi.

 

Elementy te – z drobnymi różnicami – odnajdziemy w historiach narodzin kluczowych postaci Starego Testamentu, np. Izaaka, Samsona, Samuela. Ale nie tylko: także opis narodzin Jezusa zbudowany jest według tego schematu, przy czym w miejsce motywu poczęcia niepłodnej pojawia się cud nieskończenie większy: poczęcie Dziewicy z Ducha Świętego.

 

Z pewnością okoliczności poczęcia i narodzin Jana Chrzciciela, pełne niezwykłych znaków, o których zapewne wielokrotnie słyszał z ust swoich rodziców i innych świadków, miały ważny wpływ na odczytanie przez niego powołania i misji proroka. Musiał stawiać sobie pytania o cel i sens działania Boga w jego historii, o to, co Bóg chciał mu powiedzieć przez te wydarzenia.

 

To wskazówka także dla nas. Umieć odczytywać znaki dawane nam przez Boga i Jego interwencje w historii naszego życia.

 

Tak stało się w życiu Sługi Bożego Ks. Franciszka Blachnickiego, który był skazany na śmierć, a swoje cudowne ocalenie odczytał jako znak dany od Boga, że ma do spełnienia ważną misję. Został kapłanem i zainicjował Ruch Światło-Życie, stając się prorokiem odnowy Kościoła i przygotowując miejsce dla Boga w sercach wielu ludzi.

 

Po wybuchu wojny walczył na froncie, a następnie aktywnie włączył się w działalność konspiracyjną. W marcu 1940 roku został aresztowany przez Gestapo i przewieziony do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. Jako nr 1201 przebywał tam 14 miesięcy, z tego 9 w kompanii karnej i prawie jeden miesiąc w podziemiach tzw. bunkra głodowego. W tym samym bunkrze zginął św. Maksymilian Kolbe (14 sierpnia 1941).

 

Z obozu 20-letni Franciszek został przewieziony do więzienia w Zabrzu, a następnie do Katowic. W marcu 1942 roku został skazany za działalność konspiracyjną przeciw Rzeszy Niemieckiej na śmierć przez ścięcie. Oczekując na wykonanie wyroku w celi śmierci, w dniu 17 czerwca 1942 roku przeżył nieoczekiwane dotknięcie Bożej łaski, które napełniło go światłem i żywą wiarą. Sam ks. Blachnicki po latach nazwie to największym wydarzeniem życia, które zmieniło całe jego życie i nadało mu sens. W dniu 14 sierpnia 1942 roku ogłoszono zamianę kary śmierci na wieloletni wyrok pobytu w obozie. Nieoczekiwane darowanie życia nastąpiło na mocy pruskiego prawa, przewidującego taką zmianę w sytuacji, gdyby kat nie wykonał wyroku przez 99 dni. Lata 1942-1945 przebył skazany w różnych niemieckich obozach i więzieniach. Po wojnie wstąpił do seminarium i został kapłanem.

 

Pan sam da wam znak: Oto Panna pocznie i porodzi syna (Iz 7, 14). Bóg mówi do mnie poprzez znaki i chce stać się Bogiem z nami (por. Mt 1, 23), ale nie za wszelką cenę i nie wbrew mnie samemu. Szanując moją wolność, chce zaprosić mnie do tego, aby tak się stało. On chce, abym odkrywał te Jego znaki, poprzez które mówi do mnie, bo On doskonale wie, że tylko odczytując i pozwalając się przemienić Jego znakom, sam stanę się świadectwem dla ludzi, którzy mnie otaczają.

 

 

 

 

Kazania-homilie: 23 grudnia

o. Kazimierz Fryzeł CSsR  (23 grudnia 2011 roku, Rok B, II – Piątek czwartego tygodnia Adwentu)

o. Edmund Kowalski CSsR  (23 grudnia 2012 roku, Rok C, I – IV niedziela Adwentu)

o. Marian Krakowski CSsR  (23 grudnia 2013 roku, Rok A, II – Poniedziałek czwartego tygodnia Adwentu)

o. Stanisław Mróz CSsR  (23 grudnia 2014 roku, Rok B, I – Wtorek czwartego tygodnia Adwentu)                                                        

br. diakon Arkadiusz Buszka CSsR  (23 grudnia 2015 roku, Rok C, II – Środa czwartego tygodnia Adwentu)

o. Krzysztof Szczygło CSsR  (23 grudnia 2016 roku, Rok A, I – Piątek czwartego tygodnia Adwentu)

o. Mariusz Mazurkiewicz CSsR  (23 grudnia 2017 roku, Rok B, II – Sobota trzeciego tygodnia Adwentu)

o. Arkadiusz Buszka CSsR  (23 grudnia 2018 roku, Rok C, I – IV niedziela Adwentu)

o. Łukasz Listopad CSsR  (23 grudnia 2019 roku, Rok A, II – Poniedziałek czwartego tygodnia Adwentu)

o. Ryszard Hajduk CSsR  (23 grudnia 2020 roku, Rok B, I – Środa czwartego tygodnia Adwentu)

o. Andrzej Makowski CSsR  (23 grudnia 20211 roku, Rok C, II – Czwartek czwartego tygodnia Adwentu)

o. Piotr Andrukiewicz CSsR  (23 grudnia 2022 roku, Rok A, I – Piątek czwartego tygodnia Adwentu)

 

 

 

 

 

 

Drukuj... 

Misjonarz Prowincji Warszawskiej Redemptorystów – Bardo