Wtorek drugiego tygodnia Wielkiego Postu

Wtorek, 07 marca 2023 roku, II tydzień Wielkiego Postu, Rok A, I

Czytanie z Księgi Izajasza wyjęte jest z rozdziału zatytułowanego: „Przeciw religijnej obłudzie”. Prorok wzywa przywódców i lud do posłuchu słowu Pańskiemu i prawu Boga: Obmyjcie się i oczyśćcie! Usuńcie zło uczynków waszych sprzed moich oczu! Przestańcie czynić zło! Zaprawiajcie się w dobru! (Iz 1, 16). Jak ważne są te słowa dla chrześcijan w Wielkim Poście. To w istocie program naszego przygotowania do Wielkanocy i nawracania się każdego dnia.

Izajasz nawiązuje do Sodomy i Gomory jako symboli przewrotnych miast. Demaskuje kult służący za parawan, aby tym łatwiej popełniać zło. Bóg oświadcza, że czuje się znużony takim fałszywym kultem, który de facto kultem nie jest. W innym fragmencie Księgi Izajasza znajdujemy słowa: Wyrzekł Pan: (…) ten lud zbliża się do Mnie tylko w słowach i sławi Mnie tylko wargami, podczas gdy serce jego jest z dala ode Mnie; ponieważ cześć jego jest dla Mnie tylko wyuczonym przez ludzi zwyczajem (Iz 29, 13). Jest jednak nadzieja, ponieważ Bóg ma dla obłudników zbawczy plan i gotów jest przebaczyć winy oraz zmienić jego krwawe niby szkarłat zbrodnie w białą jak śnieg niewinność. Jahwe wyraża gotowość zawarcia ponownej umowy: Bóg zapewni życie swemu ludowi, jeśli tylko lud obieca być Mu posłuszny, czyli wyrazi chęć życia według sprawiedliwości i prawości, jakiej Bóg się od niego domaga (por. Iz 1,19-20).

W Ewangelii według św. Mateusza (23,1-12) Jezus oskarża uczonych w Piśmie i faryzeuszy o obłudę i niewierność własnemu dziedzictwu religijnemu. Obłuda w imię religii jest najmocniej piętnowanym grzechem przez Jezusa. Używa On bardzo mocnego i zdecydowanego języka. Zbawiciel demaskuje i ujawnia zepsucie oraz dwulicowość nauczycieli i przywódców Izraela jako pasterzy niewiernych swemu powołaniu. Jezus mówi o tych nauczycielach: Czyńcie więc i zachowujcie wszystko, co wam polecą, lecz uczynków ich nie naśladujcie. Mówią bowiem, ale sami nie czynią (Mt 23, 3). Wkładają na innych ciężary nie do uniesienia, ale sami nie chcą ruszyć ich palcem. Na zewnątrz są rygorystami skrupulancko przestrzegającymi szabatu, pilnującymi zewnętrznego rytualizmu. Widzimy ich jako pozbawionych realnego spojrzenia i miłosierdzia. Chrystus postępuje dokładnie odwrotnie, bo ofiarowuje swoim uczniom jarzmo, które jest słodkie, a brzemię lekkie (por. Mt 11, 30). W dodatku nigdy nie nakłada ciężarów, których człowiek by nie uniósł. Zawsze daje wszelkie dary i charyzmaty do wypełnienia misji, którą powierza. Daje nam siebie i mówi, że bez Niego nic nie możemy uczynić (por. J 15, 5). Duch Święty uzdalnia nas do zachowywania Jezusowej nauki.

Nasz Pan bezlitośnie obnaża „religijność” na pokaz: Wszystkie swe uczynki spełniają w tym celu, żeby się ludziom pokazać (Mt 23, 5). Można powiedzieć, że bezprawnie odbierają cześć i hołd należny Bogu. Już tu na ziemi odbierają swoją zapłatę. Żądni są ludzkich zaszczytów i splendorów, a nie myślą o tym, by podobać się Bogu. Ta mentalność jest powszechna również w naszych czasach – podejście typowo światowe, powierzchowne i mówiąc językiem mediów – celebryckie. Chcą, żeby ludzie nazywali ich Rabbi, co po hebrajsku znaczy „mój wielki”. Przywódcy i nauczyciele religijni zastosowali do siebie tytuły, które przysługiwały tylko Bogu: Ojciec, Nauczyciel, Przewodnik, Mistrz. Jezus ostrzega, że tylko Bóg jest godny przyjmować takie wyrazy szacunku, a wszyscy uczniowie są sobie równi, są braćmi.

Ewangelia kończy się zdaniem: Największy z was niech będzie waszym sługą. Kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony (Mt 23, 12). Pokora jest czymś absolutnie podstawowym w służbie Bogu i ludziom. Jezus nie przyszedł, aby Mu służono, lecz by służyć (por. Mt 20, 28). Bez takiej postawy władza nad ludźmi staje się zimnym i bezwzględnym panowaniem, a nie służeniem. W dniu odpłaty pyszałek będzie poniżony, pokorny zaś zostanie przez Boga wywyższony.

Słowa Jezusa z dzisiejszych czytań są rachunkiem sumienia dla każdego z nas. Warto zapytać się o pobudki mojej wiary i religijności? Czyjej chwały szukam: Bożej czy ludzkiej? Czy potrafię uszanować ludzi jednakowo? Czy jestem wymagający wobec siebie czy tylko wobec innych? Czy za słowami idą konkretne czyny?

Kazania-homilie: Wtorek drugiego tygodnia Wielkiego Postu

o. Marcin Zubik CSsR (06 marca 2012 roku, Rok B, II)

o. Andrzej Makowski CSsR (26 lutego 2013 roku, Rok C, I)

o. Piotr Andrukiewicz CSsR (18 marca 2014 roku, Rok A, II)

o. Andrzej Makowski CSsR (03 marca 2015 roku, Rok B, I)

o. Piotr Andrukiewicz CSsR (23 lutego 2016 roku, Rok C, II)

o. Ryszard Bożek CSsR (14 marca 2017 roku, Rok A, I)

o. Andrzej Kiełbasa CSsR (27 lutego 2018 roku, Rok B, II)