Sobota czwartego tygodnia Wielkiego Postu

Uroczystość Zwiastowania Pańskiego

Sobota, 25 marc 2023 roku, IV tydzień Wielkiego Postu, Rok A, I

Chwilowo przerywamy wielkopostny klimat, aby świętować jedno z najważniejszych wydarzeń w dziejach zbawienia. Dziś bowiem obchodzimy uroczystość Zwiastowania Najświętszej Maryi Pannie. Celebrujemy dzień, w którym zgoda Maryi wpłynęła na losy całego świata. W wielu miejscach można usłyszeć bijące dzwony kościelne o godzinie 12:00, w samo południe, każdego dnia. To na pamiątkę tego właśnie wielkiego wydarzenia. Dawniej był znany taki zwyczaj, że gdy ludzie pracowali w polu i usłyszeli dzwony bijące o godzinie 12 na „Anioł Pański”, przerywali pracę, aby uczcić ten moment. Nawet w sztuce pojawia się ten motyw. Jednym z najsłynniejszych obrazów jest dzieło Jean-Francoisa Milleta, gdzie widać dwie postacie w polu, zadumane w modlitwie, a w oddali kościół, z którego prawdopodobnie dochodzi dźwięk dzwonów. Czy również dziś doceniamy ważność tego wydarzenia – Zwiastowania Pańskiego? Czy też stało się ono dla nas czymś zwyczajnym? Czy w życiu jesteśmy gotowi pełnić Bożą wolę, czy jednak wolimy żyć po swojemu, bo tak wygodniej? Te pytania stawia nam dziś liturgia słowa i uroczystość, którą świętujemy.

Modlitwę „Zdrowaś Maryjo”, zwaną „Pozdrowieniem anielskim”, zapewne każdy z nas zna. Ta modlitwa ukazuje właśnie to, co wydarzyło się wtedy, kiedy do Maryi przyszedł anioł, zwiastując Jej, że będzie Matką Boga. Dzieje się to w szóstym miesiącu (Łk 1, 26). Liczba sześć przywołuje dzień stworzenia człowieka, co oznacza, że Bóg wkracza w ten dzień i otwiera człowiekowi „wieczne dziś”. We Wcieleniu czas osiąga swoją pełnię. Fakt, że Boży posłaniec przychodzi do Nazaretu, mało znaczącego miasteczka, pokazuje, że Bóg chce dotrzeć do każdego człowieka, nawet najbardziej oddalonego, nawet skreślonego przez innych. Czy to nie jest piękne?

Dziewictwo Maryi i to, że nie znała męża (por. Łk 1, 34), pokazuje, że najlepszą postawą człowieka wobec Boga jest bierność, polegająca na wyrzeczeniu się własnego działania na rzecz działania Boga. Wtedy w życiu mogą się wydarzyć wielkie rzeczy. Maryja, przyjmując Boga takim, jaki jest, jaki do Niej przychodzi, staje się dla nas najlepszym i najwyższym wzorem wiary. Można powiedzieć, że jest autorytetem.

Pierwsze słowa, jakie wypowiada anioł do Maryi, brzmią: Raduj się (por. Łk 1, 28). Tylko ten jeden raz spotkanie Boga z człowiekiem zaczyna się od tego pozdrowienia. Najczęściej, gdy Bóg przychodzi, człowiek słyszy słowa: Nie bój się (por. Łk 1, 30), nie lękaj się (por. Rdz 26, 24) – bo spotykając Boga, człowiek odczuwa najpierw lęk. A Maryja usłyszała od anioła: Raduj się, pełna łaski, Pan z Tobą (Łk 1, 28). Radość jest owocem spotkania. Radość pojawia się na skutek wypełnienia obietnicy. Dzięki napełnieniu Maryi łaską, Bóg przychodzi do człowieka, Bóg staje się człowiekiem, „Panem z nami”.

Te wydarzenia wywołują u Maryi zmieszanie, a i w każdym z nas powinny budzić refleksję: w jaki sposób Pan jest ze mną, jak obdarzył mnie łaską? Czy wybawił mnie od pustki i obdarzył darem samego siebie, abym nie był już nieszczęśliwy, ale mógł się radować? Maryja, pytając: Jak się to stanie? (por. Łk 1, 34), ukazuje wiarę w to, że Bóg może dokonywać nawet rzeczy niemożliwych – nie pyta, czy jest to możliwe, ale jak się to stanie (Łk 1, 34) – wiedząc, że dla Boga nie ma rzeczy niemożliwych. To kolejny moment pełnego oddania i ufności Bogu. Bóg czyni to, co jest niemożliwe, obdarzając człowieka swoim Duchem. Trzeba tylko otworzyć się na Jego przyjęcie.

Maryja, wypowiadając słowa: Oto ja służebnica Pańska (Łk 1, 38), nie tylko ukazuje swoją gotowość służby Bogu i poddania się Jego woli, ale też przyjmuje miłość Boga i chęć Jego wkroczenia pomiędzy ludzi. Naprawia błąd Adama, który uciekając, mówi: Ukryłem się! (Rdz 3, 10). Tu dokonują się wielkie rzeczy dla zbawienia ludzkości.

Dlaczego zatem Chrystus przyszedł na świat? Żeby być Bogiem z nami. Ale też w innym celu, o którym usłyszeliśmy w drugim czytaniu z Listu do Hebrajczyków: aby wypełnić doskonałą ofiarę, aby nas uświęcić i zbawić. W Chrystusie też widzimy pełną dyspozycję do pełnienia Bożej woli: Oto idę, aby spełnić wolę Twoją (Hbr, 10, 7). Ważnym elementem w pełnieniu Bożej woli jest radość. Anioł mówi do Maryi: Raduj się (Łk 1, 28). W psalmie słyszeliśmy: Radością jest dla mnie pełnić Twoją wolę, mój Boże (Ps 40(39), 9). Może tu zastanawiać jedna kwestia: czy męka i krzyż, które również były wypełnieniem Bożej woli, są radością? Wprawdzie nie, ale gdyby nie było tej pierwotnej radości od Boga, krzyż byłby przekleństwem – a jest błogosławieństwem.

Zastanów się dziś – czy jesteś gotów pełnić Bożą wolę? Czy pełnisz Bożą wolę z radością? Czy słowa dzisiejszego psalmu: Oto przychodzę, (...) radością jest dla mnie pełnić Twoją wolę, (...) a Twoje prawo mieszka w moim sercu (Ps 40(39), 8; 9), mogą być słowami twojej modlitwy? A może jest ci ciężko oddać się w pełni woli Bożej... Zawierz się Maryi, która prowadzi do Chrystusa i ukazuje, jak pełnić Bożą wolę w życiu.

Kazania-homilie: Sobota czwartego tygodnia Wielkiego Postu

o. Mariusz Simonicz CSsR (24 marca 2012 roku, Rok B, II)

o. Jarosław Krawczyk CSsR (16 marca 2013 roku, Rok C, I)

o. Piotr Andrukiewicz CSsR (05 kwietnia 2014 roku, Rok A, II)

o. Mariusz Mazurkiewicz CSsR (21 marca 2015 roku, Rok B, I)

o. Witold Szamburski CSsR (12 marca 2016 roku, Rok C, II)

o. Witold Szamburski CSsR (01 kwietnia 2017 roku, Rok A, I)

o. Stanisław Gruszka CSsR (17 marca 2018 roku, Rok B, II )