Niedziela, 30 kwietnia 2023 roku, IV tydzień wielkanocny, Rok A, I

 

 

 

 

 

 

 

CZYTANIA

 

 

 

 

Rzeczywistością, która w pewnym sensie towarzyszy ludzkości od początków organizowania się jej w społeczności miejskie, jest brama. To bardzo ciekawe zjawisko. Z jednej strony, będąc zamkniętą, brama stanowi jakby część muru otaczającego miasto. Z drugiej zaś – gdy otwarta – daje ona możliwość wejścia i wyjścia. Brama łączy więc w sobie zarówno oddzielenie jak i łączność. Istnienie bramy zarysowuje wyraźny podział na „gospodarza” i „przybysza” oraz daje możliwość ustalania zasad wpuszczania (bądź nie) kogoś.

 

 

Również w życiu Kościoła sakrament chrztu świętego, który czyni człowieka chrześcijaninem, jest kategorią bramy: poganin przez bramę chrztu zostaje wprowadzony do wspólnoty Kościoła. Od tego momentu istotną rolę odgrywa przynależność chrześcijanina, jego tożsamość bycia członkiem Kościoła a jednocześnie swoiste bycie „nie z tego świata”. Metafora chrztu jako bramy jest dobrą okazją do postawienia sobie pytania o moją chrześcijańską tożsamość. Na ile dostrzegam wartość tego daru? Na ile czuję się członkiem wielkiej wspólnoty Kościoła, a zarazem konkretnej wspólnoty parafialnej?

 

Dzisiejsza niedziela nazywana jest Niedzielą Dobrego Pasterza. W Ewangelii Jezus posługuje się właśnie obrazem bramy, ukazując siebie jako „bramę owiec”. Każdy z nas jest zaproszony, aby upodobnić się do Chrystusa, Dobrego Pasterza, „przechodząc” przez Niego, czyli przyswajając sobie Jego styl. Owo „przechodzenie” przez Chrystusa związane jest z naszym życiem we wspólnocie Kościoła. Trwamy w Chrystusie, ilekroć wsłuchujemy się w Boże słowo, celebrujemy liturgię Eucharystii, modlimy się, ale również i wówczas, gdy odznaczamy się uczynkami miłości względem naszych bliźnich.

 

Chrystus wymaga od nas, aby to On był kryterium naszych decyzji, i to kryterium absolutnym – bez pozostawiania sobie „rezerwowych” bram. Mamy nasłuchiwać Jego głosu, a jednocześnie nie ulegać głosom fałszywym, choć mającym tak często wiarygodne brzmienie. Mówi przecież, że pasterz zna swoje owce, a one rozpoznają jego głos. Każdy z nas został wezwany po imieniu i każdego dnia Chrystus powtarza nasze imię, utwierdza nas w swej miłości, obdarowuje nas poczuciem wartości. To istotne, że właśnie w relacji z Jezusem zostają spełnione nasze ludzkie aspiracje: poszukiwanie prawdy, sensu, miłości, przeznaczenia.

 

Chrystus pragnie również, abyśmy Mu zaufali, abyśmy dali się poprowadzić, gdyż On zna drogę. To tyczy się zarówno wymiaru naszego życia ziemskiego: kim być? jakie realizować powołanie? Ale dotyczy to również ostatecznej „rozgrywki” na ziemi: naszej śmierci. On jest tym Pasterzem, który odszedł i ukochał lud, i jest tym, który powrócił ze śmierci do życia. Możemy więc w sposób pewny za Nim podążać. Owszem, ci, którzy chcą iść za Dobrym Pasterzem, muszą naśladować Go i w „ciemnej dolinie” i przy „życiodajnych strumieniach”. Muszą podporządkować swoje plany i zawierzyć Jego przewodnictwu. Muszą pamiętać, że idą za Pasterzem, który zapłacił najwyższą cenę.

 

Czasem, gdy nurtują nas „bez-nadziejne” myśli, że jesteśmy słabi, mało wiarygodni jako chrześcijanie, że pustoszeją kościoły, że życie kapłańskie i zakonne przestają być atrakcyjne dla wielu młodych ludzi, itd., to ryzykujemy, że popadniemy w jakiś pesymizm. Trzeba takie myśli odrzucić, a pragnąć jeszcze ściślej zjednoczyć się z Chrystusem. On nie przestaje mówić do serc ludzi, nie przestaje być obecny w swoim Kościele.

 

 

Nie możemy również ulegać pokusie bycia na siłę „atrakcyjnymi” dla świata. Z pewnością właśnie trwanie w wierności Chrystusowi, ukazywanie Go jako bramy i zapraszanie innych do jej przekroczenia – nawet kosztem wyrzeczeń i samozaparcia – jest najwłaściwszą drogą. Wydaje się, że w obliczu wszechobecnego rozluźnienia zasad życia, gdzie często górę bierze wygoda i potrzeba chwili, obecność środowiska, które będzie przejrzyste w mówieniu prawdy i motywowaniu do dążenia ku górze, jest opatrznościową odpowiedzią na (może jeszcze nieuświadomione) pragnienia współczesnego człowieka.

 

 

 

 

 

 

 

 

Kazania-homilie: IV niedziela Wielkanocna – Niedziela Dobrego Pasterza, Rok A

o. Marisz Więckiewicz CSsR  (15 maja 2011 roku, Rok A, I)

o. Piotr Łacheta CSsR  (11 maja 2014 roku, Rok A, II)

o. Rafał Nowak CSsR  (07 maja 2017 roku, Rok A, I)

o. Mariusz Simonicz CSsR  (03 maja 2020 roku, Rok A, II)

o. Sylwester Pactwa CSsR  (30 kwietnia 2023 roku, Rok A, I)

 

 

 

 

 

 

Drukuj... 

Redemptorysta Prowincji Warszawskiej, wychowawca i wykładowca teologii fundamentalnej i ekumenizmu w Wyższym
Seminarium Duchownym Redemptorystów – Tuchów