Świętych Apostołów Filipa i Jakuba – święto - Homilie Rok A 2022/23

Świętych Apostołów Filipa i Jakuba – święto

Sobota, 06 maja 2023 roku, IV tydzień wielkanocny, Rok A, I

W liturgii Kościoła przeżywamy dzisiaj święto dwóch apostołów Filipa i Jakuba Młodszego. Chciałbym w tej refleksji ukazać piękne uzupełnianie się między tymi dwoma apostołami, którzy przez trzy lata byli w szkole Mistrza i Pana, Jezusa Chrystusa. Do czego zmierzam?

Dzisiejsza Ewangelia przypomina nam ową wzruszającą prośbę, jaką Filip kieruje do Jezusa Chrystusa, mówiąc: Pokaż nam Ojca (J 14, 8). Owa prośba dała początek jednemu z największych objawień, jakie są zawarte w Ewangelii Janowej. Jezus Chrystus odpowiedział: Ten kto Mnie zobaczył, zobaczył i Ojca (J 14, 9). To piękne objawienie prawdy jest motywowane przez tęsknotę, którą możemy nazwać tęsknotą duchową Filipa. Filip Apostoł, którego dzisiaj wspominamy, słuchał tyle razy Jezusa Chrystusa mówiącego: Mój Ojciec (por. J 15, 1) i mówiącego o Ojcu, a teraz on zwraca się do Jezusa z prośbą: Pokaż nam Ojca (J 14, 8).

To Filipowe Pokaż nam Ojca (J 14, 8) jest tęsknotą ludzkiego serca wyrażoną w tych słowach, jest wyrazem tej tęsknoty, pragnienia, którą wszyscy mamy, a która prowadzi nas ku transcendencji, prowadzi nas ku niebu, ku przekraczaniu tej rzeczywistości ziemskiej. Nic nie jest wystarczające dla nas na tej ziemi. Owszem, jest piękno stworzenia, ale ono nie może zaspokoić pragnienia ludzkiego serca, stąd ta prośba: Ty, Chryste, pokaż nam Ojca! (J 14, 8). To jest to pragnienie i tęsknota za nieskończonością, za tym, co jest po przekroczeniu granicy ziemskiego życia.

Jakub służył jako pasterz dla chrześcijan, którzy pozostali w Jerozolimie, tworząc wspólnotę pierwotnego Kościoła. Jest też autorem Listu św. Jakuba w Nowym Testamencie. Jest apostołem tego: tu i teraz. Apostoł Jakub w swym liście przez cały czas nas upomina, abyśmy prowadzili życie zgodne z wiarą, aby nasza wiara odzwierciedlała się w praktyce codziennego życia. Dlatego można powiedzieć, że ci dwaj apostołowie się uzupełniają, że ich nauczanie się uzupełnia.

Przypomnę trzy rzeczy z Listu św. Jakuba Apostoła. Zobacz, co on nam mówi. Po pierwsze, że wiara bez uczynków jest martwa (por. Jk 2, 17). Wprowadź swą wiarę w czyn i niech to będzie widoczne, zauważalne. Po drugie, religia czysta i bez skazy polega na udzielaniu konkretnej pomocy wdowom, sierotom, uciekinierom (por. Jk 1, 27).

Jakub uczy nas, że mamy być przyczyną dobra, które bez wątpienia przychodzi z nieba, lecz ma być ono wcielane tu i teraz przez każdego ucznia Chrystusa.

A w innym fragmencie swego listu tenże święty przestrzega nas, mówiąc: Bądź uważny, jeśli chodzi o szacunek należny osobom (por. Jk 2, 1-4). Zwraca uwagę na konkretne zachowania i mechanizmy występujące we wspólnocie chrześcijańskiej. We wspólnocie są tacy, którzy uważają się za bardzo ważnych, bo może są bogaci, mają dużo pieniędzy albo mają bardzo znane nazwisko, pochodzą z rodziny arystokratycznej, pomagają, łożą duże sumy pieniędzy na Kościół, parafię, mają duże wpływy polityczne. Bądźcie uważni, przestrzega, aby takich osób nie wywyższać, nie uprzywilejowywać kosztem ubogich, nie stawiać ponad marginalizowanych. Uwaga! Bądźcie ostrożni, abyście nie kierowali się li tylko kryteriami światowymi, by te kryteria nie zdominowały waszego postępowania, gdyż jesteście powołani do tego, by wcielać w życie kryteria Boże tutaj na ziemi.

Nie wolno «uświatowywać» Ewangelii, lecz ewangelizować ten świat. Zapamiętaj to zdanie, jest ono ważne i przydatne. Św. Jakub pisze, że twoje działanie nie ma być dostosowywaniem Ewangelii do świata, według kryterium: te osoby są ważniejsze, bo mają więcej władzy, mogą więcej, bo więcej dają na składkę niedzielną. To nie jest myślenie ani działanie chrześcijańskie. Zaś głównym zajęciem chrześcijanina ma być coś innego, odwrotnego, czyli ewangelizowanie świata.

Trzecią wskazówką o znaczeniu praktycznym jest sposób, w jaki Święty Jakub nam mówi o używaniu mowy. Przestrzega: Uważaj, bądź ostrożny, abyś z jednej strony nie błogosławił Boga, a z drugiej przeklinał bliźniego. Jak to możliwe, że z tych samych ust wychodzą rzeczy tak różne, tak przeciwstawne? (por. Jk 1, 19-26).

Jak widzimy, ci dwaj apostołowie bardzo dobrze się uzupełniają. Filip ze swoją prośbą o to, by zobaczyć Ojca (por. J 14, 8), przypomina nam tęsknotę za transcendencją, za rzeczywistością pozaziemską, która nam przypomina o niebie. I Jakub ze swym zmysłem bardzo praktycznym i spojrzeniem bardzo wyostrzonym, mówi nam, że moja i twoja wiara ma być widoczna tu i teraz, w konkretnych dziełach miłosierdzia.

Jest czymś pięknym świętować wspomnienie tych dwóch apostołów i prosić naszego Boga, aby moja i twoja wiara miała, zarówno to pragnienie i ukierunkowanie ku nieskończoności, jak i odznaczała się bardzo realną służbą względem braci, szczególnie najbardziej potrzebujących.