Świętych Apostołów Piotra i Pawła – uroczystość - Homilie Rok A 2022/23

Świętych Apostołów Piotra i Pawła – uroczystość

Czwartek, 29 czerwca 2023 roku, XII tydzień zwykły, Rok A, I

Piotr znajduje się w sytuacji bardzo trudnej – po ludzku bez wyjścia. Skuty kajdanami, zamknięty w więzieniu, pod strażą. W nocy przychodzi anioł i ratuje go. Piotr może dzięki temu swobodnie dalej głosić słowo Boże. Przyjdzie jednak taki czas, gdy znów zostanie uwięziony i skazany na śmierć. Przyjdzie mu oddać życie za Pana, któremu obiecał wierność. Paweł, który wielokrotnie był więziony, biczowany, kamienowany, ze wszystkich opresji wychodził cało, teraz jest świadomy, że jego życie dobiega końca. Nie trwoży się jednak, bo wie, że dobrze je przeżył. Porównuje swoje życie do zawodów, w których metą jest niebo. Co łączy te dwie postacie – Piotra i Pawła? Dlaczego wspominamy ich obu w jednym dniu? Czego nas uczy ich postawa?

Nie tylko śmierć męczeńska jest wspólną cechą wspominanych dziś apostołów. Święci Piotr i Paweł są nazywani filarami Kościoła. Paweł – Apostoł Narodów, bo podróżował po wielu krajach, ewangelizując tamtejsze ludy. Piotr – pierwsza głowa Kościoła po Chrystusie, można powiedzieć, że pierwszy papież. Jezus wybrał Piotra i Pawła na filary Kościoła nie dlatego, że byli doskonali, zawsze święci. Przecież Piotr trzykrotnie zaparł się Jezusa, ale później trzykrotnie wyznał swoją miłość do Niego. Paweł – radykalny prześladowca chrześcijan, który dopiero po gwałtownym nawróceniu stał się jednym z najbardziej gorliwych głosicieli Ewangelii. Jak widzimy, Pan Bóg może się posłużyć każdym – nawet z największego wroga Kościoła może uczynić najważniejsze narzędzie w szerzeniu wiary.

Zwróćmy teraz uwagę na dzisiejszą liturgię słowa. W pierwszym czytaniu jest mowa o prześladowaniach członków pierwotnego Kościoła. Zostaje uwięziony również Piotr, ale wkrótce cudownie ocalony przez anioła. Dzięki temu mógł jeszcze głosić Dobrą Nowinę i świadczyć swoim życiem o łaskawości Boga. Jego słowami mogłyby być słowa z psalmu, które dziś zostały wyśpiewane: Od wszelkiej trwogi Pan Bóg mnie wyzwolił (por. Ps 34 (33), 2-3. 4-5. 6-7. 8-9 (R.: 5b).

Warto spojrzeć tu na swoje życie. Pan Bóg często wyzwala nas od zła, trudności, gdy mu zaufamy, zawierzymy. Może nie zawsze zauważamy to działanie, ale zdarza się, że mówi się o opatrznościowym działaniu. To właśnie może być Boże działanie, wyzwolenie od trwogi, trudności. A cokolwiek by się działo w naszym życiu, warto się starać przeżyć je tak, aby można było pod koniec tej drogi powiedzieć za św. Pawłem: W dobrych zawodach wystąpiłem, bieg ukończyłem, wiary ustrzegłem (2 Tm 4, 7). Ważne jest to, aby strzec naszej wiary, bronić tego, co jest dla nas ważne, aby czas życia był nie tylko zawodami, ale dobrymi zawodami. Tego uczy nas postawa apostołów Piotra i Pawła. A czego dowiadujemy się z Ewangelii?

Jest tu postawione bardzo ważne pytanie. Najpierw Jezus pyta uczniów: Za kogo ludzie uważają Syna Człowieczego? (Mt 16, 13). Z ust apostołów padają różne odpowiedzi, z których żadna nie jest zgodna z prawdą o tym, kim jest Syn Człowieczy. Wtedy Jezus zadaje drugie pytanie: A wy za kogo mnie uważacie? (Mt 16, 15). I tu pada właściwa odpowiedź, dana przez apostoła Pawła, która jest zarazem wyznaniem wiary: Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego (Mt 16, 16). Po tej odpowiedzi, po tym wyznaniu wiary, Jezus daje Piotrowi bardzo ważną władzę. Daje mu klucze królestwa niebieskiego i Piotr staje się podstawą, fundamentem Kościoła Chrystusowego. Nie bez powodu dostał on imię Piotr, ponieważ oznacza ono opokę – skałę. I na tej skale zostaje zbudowany Kościół. Piotr jest mocną skałą, ponieważ przeszedł mocne próby wiary. Te próby pomogły w jej sprawdzeniu i umocnieniu. Często i w naszym życiu mogą przychodzić próby wiary - wtedy warto zadać sobie to pytanie – za kogo ja uważam Chrystusa? Czy jest On moim Panem Czy potrafię odważnie wyznawać swoją wiarę i stanąć w jej obronie? Tego nas właśnie uczy postawa apostołów, z Piotrem i Pawłem na czele.

Niech przykład św. Piotra i Pawła umacnia nas w wyznawaniu wiary. Niech patronowie dnia dzisiejszego będą drogowskazem na drodze naszego życia. Warto się starać o to, aby dotrzeć do upragnionej mety, którą jest niebo i tam otrzymać wieniec sprawiedliwości. Pomocą w tym dążeniu są dla nas słowo Boże, modlitwa i sakramenty. Chciejmy więc zjednoczyć się z Chrystusem, obecnym wśród nas.