Świętych Apostołów Szymona i Judy Tadeusza – święto - Homilie Rok A 2022/23

Świętych Apostołów Szymona i Judy Tadeusza – święto

Sobota, 28 października 2022 roku, XXIX tydzień zwykły, Rok A, I

Kuszą nas nieustannie reklamy różnych wakacji, podróży, niezapomnianych przygód. Gdziekolwiek jednak nie pojechalibyśmy, jakie by na nas nie czekały hotele i restauracje i jakie by to zabytki nie otwierały dla nas swoich drzwi, to ciągle w takim kraju – po pewnym czasie – zauważymy, że jesteśmy obcymi i przybyszami. Nie ten język, nie ta kultura, no i w końcu nie nasz wygodny, znany dom. Zdarza się, że poznawszy jedną czy drugą miejscowość, myślimy, że już poznaliśmy cały kraj i bardzo wiele o nim wiemy.

W święto świętych apostołów Szymona Gorliwego i Judy Tadeusza słyszymy w pierwszym czytaniu, że już obcymi i przybyszami nie jesteśmy! Skoro zostaliśmy ochrzczeni i zgadzamy się, by żyć tym sakramentem, to tworzymy żywy Kościół, czyli zbudowani jesteśmy na fundamencie apostołów i proroków, jesteśmy współobywatelami świętych i domownikami Boga. Nie tylko mamy swój prawdziwy dom, ale i tworzymy go. I to z kim! Z samym Bogiem.

Posłuchajmy o pewnym zdarzeniu:

Pewien hodowca świń powiedział, że nie chce mieć do czynienia z Kościołem, bo należą do niego tylko hipokryci. Któregoś dnia proboszcz przyszedł kupić od niego świnie. Po obejrzeniu całego stada kapłan wskazał na kościstą, chorowitą i brzydką sztukę, po czym oznajmił:
– Chcę tę.
Rolnik sprzeciwił się energicznie.
– Ale dlaczego, proszę księdza? To najchudsza, jaką mam. Proszę popatrzeć na inne sztuki.
– W porządku – powiedział proboszcz. – Ale ja chcę tę.
Zapłaciwszy, powiedział:
– Teraz będę obwozić ją po całej wsi i pokazywać ludziom, jakie świnie pan hoduje!
– Ale, proszę księdza, to nieuczciwe – zaprotestował rolnik, – Hoduję wspaniałe świnie. Jeden przypadkowy chuderlak nie świadczy o całym stadzie.
– Ja tylko idę za Pańskim przykładem potępiania całego Kościoła z powodu kilku jego członków – wyjaśnił proboszcz.

Jaka postawa towarzyszy obcym i przychodniom? Bardzo często dziwią się wszystkiemu. Niespotykane w ich krajach zwyczaje i tradycje wzbudzają zainteresowanie. A gdy napotkają coś ewidentnie złego, oczywiście słusznie się oburzają, ale jednocześnie zapominają, że nie można uogólniać i przekładać doświadczenia swego spotkania na cały kraj. Człowiek – domownik Boga, żywy kamień Kościoła – w całej swej pokorze uznaje błędy oraz grzechy i zamiast się dziwić lub gorszyć szuka w Bogu siły, by to On je zwyciężył.

Tylko taki Kościół – kochający prawdę i ufny w Boże miłosierdzie – staje się wiarygodny. To jednak zaczyna się w sercu ludzkim.

Dlaczego wspominamy świętych apostołów? Byśmy nie zapomnieli, że tworzymy wspólnotę Kościoła związaną mocniej niż tylko wspólnym przeżyciami i historią, ale przede wszystkim Bożą łaską, bez której apostołowie nie mogliby zanieść Ewangelii innym ludziom i oddać swego życia na świadectwo jej prawdziwości. Sami stali się domownikami Boga, by i nas do tego domu zaprosić. Odkryliśmy w nim swoje miejsce, by następnych ludzi z wiarą zapraszać.