Rocznica poświęcenia Bazyliki Laterańskiej – święto - Homilie Rok A 2022/23

Rocznica poświęcenia Bazyliki Laterańskiej – święto

Czwartek, 09 listopada 2023 roku, XXXI tydzień zwykły, Rok A, I

Dzisiejsze święto zwraca nasze oczy i myśli ku rzymskiej bazylice św. Jana na Lateranie. I choć zwykliśmy sądzić, iż najważniejszą świątynią Rzymu i świata jest bazylika św. Piotra na Watykanie – z racji na przebywanie tam papieża – to faktycznie świątynia laterańska jest tą, która wiedze prym. Nad wejściem do tej świątyni widnieje łaciński napis: „Mater et Caput omnium Ecclesiarum Urbis et Orbis”, co oznacza: „Matka i Głowa wszystkich kościołów Miasta i Świata”. Warto bowiem pamiętać, iż bazylika św. Jana na Lateranie jest kościołem katedralnym papieża. Została ona wybudowana na polecenie cesarza Konstantyna Wielkiego i poświęcona przez papieża św. Sylwestra I w dniu 9 listopada 324 r. To właśnie na Lateranie mieszkali papieże – aż 161 – do okresu niewoli awiniońskiej, kiedy to w 1377 r. papież Grzegorz IX przeniósł papieską siedzibę na Watykan. Niezależnie od obecnego przebywania papieży przy bazylice św. Piotra, to bazylika laterańska pozostaje wciąż „kościołem papieża”.

Stąd też w całym katolickim świecie obchodzimy święto jej poświęcenia, wyrażając tym samym naszą łączność z biskupem Rzymu i z całym Kościołem. Ta jedność bardzo czytelnie wybrzmiewa w tekstach liturgii Mszy św., zwłaszcza podczas modlitwy wiernych, kiedy to modlimy się za papieża, a także podczas odmawiania przez kapłana kanonu w momencie modlitwy o jedność Kościoła: papieża, biskupa, kapłanów i całego ludu Bożego.

Warto sobie dziś uświadomić trzy proste, a zarazem istotne sprawy.

Po pierwsze, w centrum naszych świątyń jest zawsze Jezus Chrystus, który sam w najwyższym stopniu jest „świątynią”, „kapłanem” i „ofiarą”. Budowla, która ma być piękna, gdyż w jakiś sposób odzwierciedla piękno Chrystusa i stanowi przedsmak życia wiecznego, pozostaje w służbie Chrystusowi i wspólnocie: bez celebracji Eucharystii nawet najpiękniejsza świątynia traci swój sens.

Po drugie, każdy z nas jest istotną częścią Kościoła, „żywym kamieniem”, który jest potrzebny i który wnosi swój wkład w jego budowanie. To dlatego tak ważne jest rozeznawanie darów, charyzmatów, których Bóg udziela dla dobra wspólnoty. Warto zapytać się o moje talenty: w jaki sposób ja konkretnie wnoszę coś w budowanie mojej wspólnoty? I tutaj nie jest ważne czy jestem członkiem parafii w wielkim mieście czy w małej wiosce: wartość modlitwy, wartość naszego wkładu jest równie istotna.

I po trzecie, pamiętajmy, że jako wierzący dołączyliśmy do długiej karawany pokoleń chrześcijan, którzy – począwszy od apostołów – przekazywali innym skarb wiary. Również my mamy ten sam obowiązek, aby tego dziedzictwa z jednej strony strzec, a z drugiej wiernie przekazywać jako Prawdę świata. Dobrze jest pielgrzymować. Kto tylko może, niech postara się pojechać do Rzymu, nawiedzić bazyliki – w tym tę na Lateranie – aby odczuć to bogactwo wieków – tylu prostych, ale i świętych ludzi modliło się tam przed nami. Niech i to będzie także naszym udziałem.

W Zgromadzeniu Redemptorystów dzień 9 listopada to również rocznica jego założenia przez św. Alfonsa Liguoriego. W obecnym roku mija już 291 lat od tego wydarzenia. Dziś dziękujemy za to, że św. Alfons potrafił odczytać Boże wołanie, które dało początek temu dziełu trwającemu do naszych czasów. I choć w pewnym sensie świat jest już zupełnie inny niż Neapol i jego okolice w XVIII wieku, to człowiek wciąż potrzebuje głoszenia mu dobrej nowiny o obfitym Odkupieniu darowanym przez Chrystusa Odkupiciela. Módlmy się o to, aby współcześni redemptoryści wiernie naśladowali swojego Założyciela, oddając się całkowicie ewangelizacji ubogich i opuszczonych.