Poniedziałek pierwszego tygodnia Adwentu

Poniedziałek, 4 grudnia 2023 roku, I tydzień Adwentu, Rok B, II

Wspomnienie św. Jana Damasceńskiego, prezbitera i doktora Kościoła
św. Jan Damasceński
Wspomnienie św. Barbary, dziewicy i męczennicy
Wspomnienie św. Barbary – dziewicy i męczennicy

CZYTANIA

Wraz z pierwszą niedzielą Adwentu rozpoczęliśmy nowy rok liturgiczny i nowy rok duszpasterski w Kościele w Polsce, który będzie przebiegał pod hasłem: „Uczestniczę we wspólnocie Kościoła”. W ubiegłym roku uświadamialiśmy sobie, czym jest Kościół, wyznając naszą wiarę, że jest on wspólnotą będącą zamysłem Pana Boga, a w obecnym chcemy odkrywać nasze miejsce w tej wspólnocie, które nie może sprowadzać się do postawy biernego obserwatora, ale czynnego uczestnika, który czuje się za tę wspólnotę odpowiedzialny.

Dzisiejsza Ewangelia ukazuje nam jeden z istotnych aspektów aktywnej obecności w Kościele, jakim jest wzajemne wstawiennictwo. Iluż znanych nam ludzi jest, tak jak ten sługa setnika w Ewangelii, dotkniętych głębokim paraliżem. Paraliż jest ciężką dolegliwością spowodowaną brakiem dopływu bodźców nerwowych do mięśni. Ale nie chodzi tylko o ten fizyczny paraliż. Można powiedzieć, że nie on jest najgroźniejszy. Sam Jezus dawał do zrozumienia, że tym, co najbardziej paraliżuje człowieka, jest grzech. Ludzie bywają też sparaliżowani lękiem, bezradnością, nienawiścią, nałogami, opinią na swój temat... Słowem, wszystkim tym, co odbiera im wolność dziecka Bożego. Bardzo potrzebują kogoś, kto w ich sytuacji duchowego paraliżu będzie się za nimi wstawiał u Jezusa. Przypomnijmy sobie tych czterech anonimowych mężczyzn, którzy przynieśli na noszach paralityka i spuścili go przez powałę dachu w miejscu, gdzie przebywał Jezus. Jezus, widząc ich wiarę… (Mt 9, 2). To na podstawie ich wiary Jezus dokonał uzdrowienia. W dzisiejszym fragmencie Ewangelii setnik wstawia się za swoim sługą. To właśnie wiara setnika, poganina, przedstawiciela okupanta, zyskała pochwałę ze strony Jezusa. U nikogo w Izraelu nie spotkałem tak wielkiej wiary (Mt 8, 10). Wstawiennictwo ma wielką moc i jest praktycznym sposobem realizowania miłości bliźniego we wspólnocie Kościoła. Czasami nie potrzeba niczego więcej niż akt wiary i gorąca modlitwa za tych, którzy o własnych siłach nie są w stanie przyjść do Jezusa. Moja rola w żywej wspólnocie Kościoła polega między innymi na przynoszeniu przed oblicze Jezusa wszystkich „sparaliżowanych”, którzy dzięki mojej wierze i modlitwie mogą odzyskać zdrowie. Muszę tylko sobie ciągle uświadamiać, że to są moi bracia i siostry, którzy potrzebują mojej pomocy i za których jestem odpowiedzialny.

Druga myśl, jaką przekazuje nam dzisiejsza Ewangelia, ma charakter proroctwa dotyczącego nas wszystkich: Wielu przyjdzie ze wschodu i z zachodu… (Mt 8, 11). To jest wizja uniwersalizmu Kościoła, który stanie się domem dla wszystkich narodów, języków, ras i kultur. Ta wizja realizuje się na naszych oczach. Kościół przecież ze swojej natury jest powszechny, czyli katolicki. Jak podpowiada nam katechizm Kościoła, „Kościół posłany przez Boga do narodów, aby był «powszechnym sakramentem zbawienia», usiłuje głosić Ewangelię wszystkim ludziom z najgłębszej potrzeby własnej katolickości oraz z nakazu swego Założyciela: «Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody»” (KKK, 849).

Papież Franciszek mówił o tym podczas swojej pielgrzymki do Kanady: „Oto dom dla wszystkich, otwarty i inkluzywny, taki, jakim powinien być Kościół, rodzina dzieci Bożych, w którym gościnność i przyjęcie, typowe wartości kultury rdzennej, mają fundamentalne znaczenie: gdzie każdy winien czuć się mile widziany, niezależnie od tego, co przeżył, i od swych indywidualnych okoliczności życiowych”.