Piątek pierwszego tygodnia Adwentu – Niepokalane Poczęcie Najświętszej Maryi Panny – uroczystość - Homilie Rok A 2022/23

Piątek pierwszego tygodnia Adwentu – Niepokalane Poczęcie Najświętszej Maryi Panny – uroczystość

Piątek, 08 grudnia 2023 roku, I tydzień Adwentu, Rok B, II

Chociaż przeczytana przed chwilą Ewangelia opisuje moment Niepokalanego Poczęcia Jezusa w łonie Najświętszej Maryi Panny, to treścią dzisiejszej uroczystości jest zupełnie inne wydarzenie, które miało miejsce kilkanaście lat wcześniej. Świętujemy bowiem Niepokalane Poczęcie Maryi w łonie św. Anny. Choć rodzice Maryi byli zwykłymi ludźmi, niepozbawionymi następstw grzechu pierworodnego, Bóg zechciał, aby stali się rodzicami Tej, która od początku została wybrana i zachowana od grzechu, mocą przyszłych zasług swojego Syna. Czytamy dzisiaj Ewangelię opisującą zwiastowanie, bo w niej padają słowa archanioła Gabriela: Pełna łaski – z gr. kecharitomene, czyli przemieniona łaską. Pełnia łaski nie pozostawia miejsca na grzech.

Dzisiejsza uroczystość jest kolejną okazją do wysławiania razem z Maryją Boga, który uczynił Jej wielkie rzeczy (por. Łk 1,49). Wyjątkowy przywilej poczęcia bez zmazy grzechu pierworodnego, który otrzymała Maryja, ze względu na Jej przyszłą rolę Matki Syna Bożego, z jednej strony zdumiewa i zachwyca, a z drugiej może sprawiać, że Maryja wydaje się nam odległą od naszych realiów świata grzeszników skażonych grzechem pierworodnym i ciągle toczących walkę ze swoimi słabościami. Tak bardzo pogodziliśmy się z naszą grzeszną kondycją, że zdajemy się zapominać o tym, że Jezus nas odkupił, że chrzest zgładził nasz grzech pierworodny, że w sakramencie pokuty odzyskujemy wolność od grzechów osobistych i niewinność dziecka, że otrzymaliśmy w darze Ducha Świętego, że Jezus zamieszkał w nas i wciąż przychodzi do nas, aby nas przemieniać w siebie. Owszem, skłonność do grzechu w nas pozostanie i będziemy musieli walczyć z pokusami i słabościami. Ale przypomniał nam dzisiaj św. Paweł w Liście do Efezjan, że Bóg napełnił nas wszelkim błogosławieństwem duchowym na wyżynach niebieskich – w Chrystusie. W Nim bowiem wybrał nas przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem. Z miłości przeznaczył nas dla siebie jako przybranych synów (por. Ef 1,3-5).

Naszym przeznaczeniem jest świętość! Jak to się stało, że tak wielu współczesnych chrześcijan za swoją „normalną” kondycję przyjęło stan życia w grzechu ciężkim? Jak możemy doświadczać owoców Bożego działania w nas, jeśli odcinamy się od źródła? Wtedy właśnie naśladuję Niepokalaną, kiedy we mnie mieszka „pełnia łaski” przywrócona mi w sakramencie pojednania. Świętość Maryi to nie tyle brak grzeszności, ile totalne przepełnienie łaską Boga. To takiego stanu chce dla nas Bóg. Owszem, pójście za łaską skutkuje brakiem grzechu, ale chodzi tu przede wszystkim o życie w łasce, a nie o skrupulatne, legalistyczne pilnowanie, żeby nie zgrzeszyć.

Uczestniczę w pełni we wspólnocie Kościoła, kiedy trwam w łasce uświęcającej; gdy nie jestem obumarłą latoroślą w winnym krzewie. Od mojej duchowej kondycji zależy kondycja całej wspólnoty Kościoła, bo wszyscy stanowimy jedno ciało. Wy przeto jesteście Ciałem Chrystusa i poszczególnymi członkami (1 Kor 12,27).

Zakończmy modlitwą papieża Franciszka do Niepokalanej:

Dziękujemy Ci, Niepokalana Matko,
Że nam przypominasz, iż ze względu na miłość Jezusa Chrystusa
nie jesteśmy już niewolnikami grzechu,
ale wolnymi, wolnymi by miłować, by kochać się nawzajem,
by pomagać sobie jak bracia, choć różni od siebie.
Dziękujemy, bo z Twoją czystością zachęcasz nas,
Byśmy nie wstydzili się dobra, lecz zła;
Pomóż nam chronić się przed złem,
Które podstępem przyciąga nas ku sobie spiralami śmierci;
daj nam słodką pamięć, że jesteśmy dziećmi Boga,
Ojca przeogromnej dobroci,
odwiecznego źródła życia, piękna i miłości. Amen.