Narodzenie Pańskie – uroczystość – Msza o świcie - Homilie Rok B 2023/24

Narodzenie Pańskie – uroczystość – Msza o świcie

Poniedziałek, 25 grudnia 2023 roku, Uroczystość Narodzenia Pańskiego, Rok B, II

Tęsknota jest jednym z najtrudniejszych uczuć, których doświadcza człowiek. Jasne jest, że tak jak każde uczucie tęsknota też jest trudna, by ją sobie samemu wytłumaczyć. Dodatkowym ciężarem w jej przeżywaniu jest ta nieokreśloność spełnienia, wyczekiwania. Ale gdy się już spełni, jakże wielka radość i ulga. Oto jest!

W życiu duchowym podobnie – tęsknimy za Bogiem, za zjednoczeniem z Nim, za miłosierdziem Boga przepełniającym wszystkie nasze najskrytsze zakamarki. Któż nie zna tej głębokiej pustki w sobie, która może być wypełniona tylko przez Odkupiciela!? Któż nie doświadczył ogromnej swej bezradności, a potem światła, że tylko Bóg może dać siłę, ale jeszcze nie nadszedł i trzeba czekać, tęsknić?

Boże Narodzenie jest – można chyba tak powiedzieć – świętem doświadczania wielkiej tęsknoty i jej spełnienia.

Wczoraj, przy wieczerzy wigilijnej, po raz kolejny widzieliśmy jak ważni są dla nas bliźni, ci najbliżsi, członkowie naszej rodziny. I jak serca nasze przeorane są przez tęsknotę za nimi, żyjącymi i zmarłymi. Było wyczekiwanie na chwilę najświętszą – czytana Ewangelia, modlitwa, kolęda, i w końcu opłatek z kilkoma, nawet nieśmiałymi i nieudolnymi życzeniami. Jeśli ktoś dalej, to rozmowa telefoniczna lub połączenie internetowe. Tęsknota się spełniła! Jeżeli zaś osoba wyczekiwana osoba już zmarła, to pewność, że choć jest to puste miejsce przy stole, to nie całkiem jest ona tak daleko. A przecież nie chodziło wczoraj tylko o bliźnich. O wiele bardziej o Wcielonego Syna Bożego, który przyszedł zapełnić każdą pustkę w naszym sercu.

Po spotkaniu z aniołami pasterze mówili między sobą: Pójdźmy do Betlejem i zobaczmy, co się tam zdarzyło i o czym nam Pan oznajmił (Łk 2,15). Świętując Boże Narodzenie, to właśnie się dzieje: spotkawszy anioła, który ogłosił nam Dobrą Nowinę o przyjściu Zbawiciela, idziemy następnie do Betlejem – czyli po polsku Domu Chleba – do ołtarza, by spotkać Boga. Nasza tęsknota spełnia się! Bóg jest z nami!

Przybiegamy tu i w czytanym Bożym Słowie oraz w Ciele i Krwi Chrystusa znajdujemy – pośród ludzi – Niemowlę złożone w żłobie. Jakże Bóg jest bliski wszystkim sprawom naszego życia! Naszej słabości, wątpliwościom, temu, co wydaje się takie puste i pozbawione nadziei na dobro. Jest bliski naszym dobrym postanowieniom, uczynkom, pragnieniu spełniania natchnień Ducha Świętego!

Drodzy, czy mamy zapomnieć więc o tej tęsknocie, skoro wszystko się spełniło i za każdym razem tutaj spełnia?

Antoine de Saint-Exupéry napisał, że „Jeżeli chcesz wybudować statek, nie nawołuj ludzi do zbierania drewna, nie dziel pracy i nie rozdawaj zadań. Zamiast tego naucz ich tęsknić za ogromnym i bezkresnym morzem”. Ta tęsknota jest dobra, budzi nas jak pasterzy ze snu, zmusza do szukania nieustannie Betlejem. Nie chodzi w życiu chrześcijańskim, by wszystko się spełniło, każde pragnienie zaspokoiło, ale o to, by nieustannie biec za Bogiem. Prościej byłoby rozdać drewno i narzędzia do zbudowania statku. I potem pójść spać zadowolonym, że się już wszystko zrobiło. Lepszym jest nauczyć się ciągle tęsknić za Bogiem i ciągle na nowo radować się z tego, że przychodzi.

Świętowanie Bożego Narodzenia może być bardzo prozaiczne, czasem wyuczone przez lata – wigilia, kościół, posiłki, jakiś film. Może być jednak, wraz z każdą chwilą szczerej modlitwy, duchowym wzrastaniem i zgodą na ten niepokój i tęsknotę, które każą ciągle otwierać serce dla Boga i szukać Go w sakramentach, w ludziach. Może być uczeniem się języka Boga, który przez znaki w naszej duszy mówi jak bardzo mnie pragnie i kocha.

Matka Boża rozważała wszystkie te sprawy w swoim sercu (por. Łk 2,19). Prośmy dziś na cały ten najbliższy czas o zdolność wygospodarowania chwil na skupienie i rozpalanie na nowo tęsknoty za Bogiem w duszy, sumieniu i wzmocnionej przez łaskę Bożą woli.