Świętego Jana, Apostoła i Ewangelisty – święto - Homilie Rok B 2023/24

Świętego Jana, Apostoła i Ewangelisty – święto

Środa, 27 grudnia 2023 roku, Oktawa Narodzenia Pańskiego, Rok B, II

W kościołach, w których obchodzi się uroczystość św. Jana, pierwsze czytanie
z czytań wspólnych o apostołach i ewangelistach poza okresem wielkanocnym

Św. Jan Apostoł i Ewangelista albo „umiłowany uczeń Jezusa” żył zdecydowanie najdłużej spośród uczniów Pana. Pochodził z małej miejscowości galilejskiej. Ojcem jego był rybak Zebedeusz, stąd jedyne dziedzictwo, które po nim posiadł, to jego wyuczony zawód. Od razu porzucił to, co robił, starego ojca, dom i poszedł w ciemno za Jezusem. Wiekiem był najmłodszy z apostołów, ale cieszył się największym zaufaniem Zbawiciela. Jezus pozwalał mu oglądać największe tajemnice: on to patrzył na przemienienie Pana na górze Tabor, on był przy modlitwie Jezusa w Ogrójcu. Był najbliżej Chrystusa na wieczerzy, bo spoczywał na Jego piersi. Janowi też powierzył Jezus na krzyżu swoją Matkę – dał mu Maryję za matkę, a polecając go Maryi jako syna, wskazał na miłość Jana do Jezusa i Jego Matki. Jan był przepełniony miłością, której możemy się od niego uczyć.

Jan świadczył o tej miłości w każdej sytuacji, nawet wtedy, gdy pełen niepokoju biegł do pustego grobu Pana Jezusa, by zobaczyć, czy prawdą jest to, co mówiły niewiasty przestraszone brakiem ciała Jezusa. Jego miłość do Jezusa wystawiona była wtedy na największą próbę. Jan zobaczył i uwierzył. Zobaczył płótna, w które Jezus był owinięty po śmierci, zobaczył chustę, która zakrywała w grobie Jego twarz, zobaczył i uwierzył, że On żyje. Uwierzył, bo wiedział, że miłość nigdy nie umiera.

To On podał nam idealną definicję Boga. Napisał: Bóg jest miłością! (1 J 4,8) A my, wpatrzeni w to świadectwo, całym naszym życiem, słowami, świadectwem naszego codziennego chrześcijańskiego życia mamy nie tylko głosić, ale pokazywać innym, że Bóg jest miłością! (1 J 4,8).

Św. Jan Apostoł może być dla nas wzorem ucznia Pańskiego, ponieważ, po pierwsze, rozumie, że jest przyjacielem Jezusa. Po drugie, Jan charakteryzuje się czystością serca. A po trzecie, cechuje go bezgraniczne przywiązanie do Mistrza.

Być przyjacielem Jezusa – jak to rozumieć? Odpowiedź daje sam Jezus: czynić to, co On sam nakazuje. Czynić to, ze względu na fakt, że nie jesteśmy sługami, ale przyjaciółmi. I czynić to w prawdziwej wolności. Bo do takiej wolności wyswobodził nas Chrystus. Być przyjacielem Jezusa to czynić to, co się Jemu podoba. Czynić to w zupełniej wolności. Mając wybór pomiędzy dobrem a złem, zawsze wybierać dobro.

Św. Jan jest wzorem człowieka o czystym sercu oraz prostym sposobie życia. Pewnie dlatego, że został apostołem jako młody człowiek, najmłodszy ze wszystkich apostołów. A wiemy dobrze, że ludzie młodzi są bezpośredni, autentyczni. I póki ich dorośli nie zepsują swoim praktycznym myśleniem, potrafią na świat patrzeć idealnie. Widzą raczej marzenia niż rzeczywistość. Kochają bez pytania o egoistyczne korzyści, o to, co ludzie mogą im dać. Pytanie brzmi raczej: co ja mogę dać ludziom? Tacy mają być uczniowie Jezusa. Tacy mają być przyjaciele Jezusa.

Czyste serce to serce niepodzielnie skierowane ku Chrystusowi. Czy to znaczy, że wówczas należy odrzucić wszystko, co oferuje świat? Nie, ale korzystać z dobrodziejstw tego świata przez pryzmat osoby Jezusa Chrystusa. Jeżeli poznajesz właściwości świata, to dzięki wierze i rozumowi. Jeżeli ustalasz zasady, to zawsze w oparciu o prawo Boże. Jeżeli kochasz, to na przykładzie bezinteresownej miłości Boga do człowieka.

Czystość serca to czyste i pełne ostrości spojrzenie, bez potrzeby stosowanie środków do korekcji wzroku. Czystość serca to uśmiech bez ironii. Czystość serca to miłość, która człowieka czyni podmiotem, a nie przedmiotem egoistycznego pożądania.

Uczeń Jezusa według św. Jana to również osoba bezgranicznie przywiązana do Mistrza. Myśleć jak Jezus, odczuwać jak Jezus, kochać jak Jezus. Przysięga Hipokratesa, którą składają lekarze, mówi o szacunku dla nauczyciela na równi z rodzicami w duchu wdzięczności za przekazanie cennej sztuki lekarskiej i o traktowaniu jego synów jak swoich braci. To pokazuje, jak bardzo nauczyciel był ważny w starożytności dla swoich uczniów. A Jezus? Czy nie zasługuje dzisiaj od nas na wiele więcej? Mojego Boga będę kochał z całego serca, z całej duszy, ze wszystkich sił. Będzie moim Bogiem. Do takiego Boga mamy być bezgranicznie przywiązani, jak dziecko połączone pępowiną ze swoją matką.