Poniedziałek, 11 marca 2024 roku, IV tydzień Wielkiego Postu, Rok B, II

 

 

 

 

CZYTANIA

 

 

 

 

Izajaszowa zapowiedź nowych niebios i nowej ziemi (por. Iz 65, 17) jest obrazem innego i wspanialszego odnowienia, które urzeczywistni się w epoce mesjańskiej. Jezus Chrystus będzie nie tylko uzdrawiał ludzi z wszelkich chorób i dolegliwości, ale przede wszystkim zwycięży grzech, śmierć i szatana poprzez swoją mękę, śmierć i zmartwychwstanie, a tym samym, otworzy nam drogę do utraconego raju.

 

Oto Ja stwarzam nowe niebiosa i nową ziemię; nie będzie się wspominać dawniejszych dziejów ani na myśl one nie przyjdą (Iz 65, 17). Żaden z proroków Starego Testamentu nie przedstawił tak dokładnie osoby Mesjasza i powszechnego charakteru Jego królestwa jak Izajasz (hebr. Jeszaja – „Zbawieniem jest Jahwe”, „Jahwe, zbaw!”). Bóg powołał go na proroka we wspaniałej wizji w świątyni w r. 739 przed Chr. Spełniał tę misję ponad 40 lat współcześnie z prorokiem Micheaszem. Żydowska tradycja podaje, że poniósł śmierć męczeńską za bezbożnego króla Manassesa (699-643 przed Chr.). Wraz z prorockim powołaniem otrzymał Izajasz niełatwą misję wobec narodu wybranego. Miał nawoływać do poprawy z grzechów, zapowiadać zagładę królestwa Izraela i Judy jako karę za niewierność Bogu. Swoje prorocze mowy i poetyckie utwory wiąże z konkretnymi wydarzeniami historycznymi. Ciągle przypomina fundamentalną prawdę, wyrażoną w jego imieniu, że sam Bóg jest zbawieniem Izraela i dlatego naród wybrany powinien w Nim tylko pokładać całą swą wiarę i ufność. Izajasz jest przede wszystkim wybitnym prorokiem wiary. Dzisiejsi uczeni wyróżniają na ogół trzy części Księgi Izajasza ze względu na treść i autorstwo, czyli powstanie księgi: Proto-Izajasz (rozdz. 1-39), Deutero-Izajasz (rozdz. 40-55), Trito-Izajasz (rozdz. 56-66).

 

Dzisiejszy, czytany i medytowany rozdział, należy do Trito-Izajasza i stanowi tzw. „Księgę triumfu”. Prorok pragnie pocieszyć naród izraelski, będący w niewoli babilońskiej, opisem i zapowiedzią wyzwolenia, radosnego powrotu do ojczyzny i odnowienia narodu, Jerozolimy i świątyni. Bóg Jahwe okaże swą wszechmoc i miłosierdzie nad Izraelem jako jego Stwórca, Pan i Zbawca, używając Cyrusa jako narzędzia dla dokonania dzieła wyzwolenia narodu wybranego. Odnowienie narodu i Świętego Miasta po powrocie z niewoli jest równocześnie obrazem innego, wspanialszego odnowienia, które w pełni dokona się w epoce mesjańskiej. Stąd też opisy i zapowiedzi chwalebnego królestwa Bożego w Izraelu wykraczają często poza historyczne ramy, a odnoszą się do czasów mesjańskich i wskazują różne warunki i okoliczności, jakie się urzeczywistniają w królestwie mesjańskim. Do tych ostatnich trzeba na pewno zaliczyć Izajaszowe cztery pieśni o Słudze Pańskim.

 

Jeżeli nie zobaczycie znaków i cudów, nie uwierzycie (J 4, 48). Nowy Testament w różnych swoich tekstach uznaje i widzi w Izajaszowym „Słudze Pańskim” proroczą zapowiedź samego Jezusa Chrystusa, Mesjasza i Zbawiciela. Chrystus łączy w swojej osobie zarówno cechy chwalebnego Króla mesjańskiego z rodu Dawidowego, jak i cierpiącego Sługi Pańskiego. Chrystus sam też utożsamił się ze Sługą Pańskim (por. Łk 22,37). „Sługa Pański” jest wybrany przez Boga do realizacji swojego posłannictwa jeszcze w łonie matki, ukształtowany przez Niego i napełniony Jego duchem (Pieśń I i II). Jest uległym, uważnym i wiernym uczniem Pańskim, pilnie słuchającym Jego nauk, aby z kolei móc uczyć ludzi (Pieśń II). Zadaniem Sługi Bożego jest ogłosić „nowe i wieczne Prawo” dla wszystkich narodów, być „światłością dla pogan” i nowym przymierzem dla Izraela oraz przynieść wszystkim ludziom zbawienie (Pieśń I, II, III). Chociaż prześladowany i wzgardzony przez ludzi, Sługa nie ulęknie się i mężnie wykona swą misję, ufny w moc Boga, który Go będzie stale wspierać i otaczać swą opieką, a w końcu wynagrodzi Go i uwielbi (Pieśń III i IV). Czwarta pieśń przedstawia i rozważa cierpienia Sługi Pańskiego. Choć niewinny, cierpi On srogie katusze fizyczne i upokorzenia duchowe, zadane Mu przez ludzi, włącznie z haniebną śmiercią „na drzewie krzyża”. Jego niewinna śmierć będzie „całopalną ofiarą” i całkowitą ekspiacją za grzechy innych – wszystkich ludzi z każdej epoki i cywilizacji. Bóg uzna i przyjmie Jego mękę i śmierć jako powszechne i uniwersalne zadośćuczynienie za „grzechy świata”. W tej ekspiacyjnej i zbawczej perspektywie należy widzieć całe życie i działalność Jezusa Chrystusa. Jego cuda uzdrawiania chorych i wskrzeszania umarłych stanowią widome znaki potwierdzające zbawczą moc Jezusa odpuszczania grzechów i nastania królestwa Bożego w świecie.

 

Dzisiejsze słowo Boże zachęca nas do wyrażenia Bogu, Stwórcy i Zbawicielowi, naszej chwały i prośby: Sławię Cię, Panie, bo mnie wybawiłeś. Wysłuchaj mnie, Panie, zmiłuj się nade mną, Panie, bądź moją pomocą (Ps 30(29), 2, 11) oraz dziękczynienia wyrażonego w prawdziwym, wielkopostnym nawróceniu: I uwierzył on sam i cała jego rodzina (J 4, 53).

 

 

 

 

Kazania-homilie: Poniedziałek czwartego tygodnia Wielkiego Postu

o. Mariusz Simonicz CSsR  (19 marca 2012 roku, Rok B, II)

o. Jarosław Krawczyk CSsR  (11 marca 2013 roku, Rok C, I)

o. Piotr Andrukiewicz CSsR  (31 marca 2014 roku, Rok A, II)

o. Mariusz Mazurkiewicz CSsR  (16 marca 2015 roku, Rok B, I)

o. Witold Szamburski CSsR  (07 marca 2016 roku, Rok C, II)

o. Witold Szamburski CSsR  (27 marca 2017 roku, Rok A, I)

o. Tomasz Mikołajczyk CSsR   (12 marca 2018 roku, Rok B, II)

o. Dariusz Pabiś CSsR  (01 kwietnia 2019 roku, Rok C, I)

o. Wacław Zyskowski CSsR  (23 marca 2020 roku, Rok A, II)

o. Andrzej Makowski CSsR  (15 marca 2021 roku, Rok B, I)

o. Łukasz Baran CSsR  (28 marca 2022 roku, Rok C, II)

o. Grzegorz Pruś CSsR  (20 marca 2023 roku, Rok A, I – Uroczystość Świętego Józefa, Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny)

o. Edmund Kowalski CSsR  (11 marca 2024 roku, Rok B, II)

 

 

 

 

 

 

Drukuj... 

Profesor nadzwyczajny Istituto Superiore di Teologia Morale (antropologia filozoficzna – specjalność bioetyka), Accademia Alfonsiana,
obecnie wykładowca teologii moralnej (bioetyka) w Wyższym Seminarium Duchownym Redemptorystów – Kraków