Czwartek, 14 marca 2024 roku, IV tydzień Wielkiego Postu, Rok B, II

 

 

 

 

CZYTANIA

 

 

 

 

Pamiętaj o nas i przyjdź nam z pomocą (Ps 106 (105), 19). Refren z dzisiejszego psalmu jest klamrą spinającą i interpretacyjną słowa Bożego, które przed chwilą usłyszeliśmy i pragniemy medytować. Mojżesz wstawia się u Boga za zbuntowanym i bluźnierczym ludem, który zaczął czcić złotego cielca. Jezus, świadomy odrzucenia Jego Osoby, ogłasza, że nie On będzie oskarżał niewierne pokolenie przed Ojcem, ale sam Mojżesz, w którym oni pokładają nadzieję.

 

Zstąp na dół, bo sprzeniewierzył się lud twój, który wyprowadziłeś z ziemi egipskiej (Wj 32, 7). Można widzieć wielkie cuda i wielkie dzieła dokonane przez Boga ręką Mojżesza i można nie widzieć w nich działającego Boga – Boga Słowa, chleba i Pana prowadzącego swój lud do ziemi obiecanej. Zastanawia nas zapewne stwierdzenie zagniewanego Boga: sprzeniewierzył się lud twój, który wyprowadziłeś z ziemi egipskiej (Wj 32, 7). To już nie lud Boży („mój lud”), ale twój Mojżeszu, który ty – a nie Ja – „wyprowadziłeś z ziemi egipskiej” – ziemi niewoli i ucisku. Co więcej, Bóg zapowiada radykalną zmianę w historii zbawienia: Chcę ich wyniszczyć, a ciebie uczynić wielkim ludem (Wj 32, 10). Lud powstały z Abrahama sprzeniewierzył się Przymierzu i dlatego będzie wyniszczony, a ojcem nowego i wielkiego ludu będzie teraz Mojżesz. Wielka pokusa dla wodza i wybawcy narodu izraelskiego. Pokorny i miłosierny Mojżesz, tak jak kiedyś Abraham, rozpoczyna „święty targ” oszczędzający prawych, sprawiedliwych i wiernych prawdziwemu Bogu. Modlitwa błagalna Mojżesza koncentruje się na Bogu i Jego dziełach zbawczych. Dlaczego, Panie, płonie gniew Twój przeciw ludowi Twemu, który wyprowadziłeś z ziemi egipskiej wielką mocą i silną ręką? (…) Odwróć zapalczywość Twego gniewu i zaniechaj zła, jakie chcesz zesłać na Twój lud (Wj 32, 12). Dlaczego Egipcjanie mają Tobie, mój Boże i Panie, zarzucać złe zamiary, chcąc ich wygubić w górach i zgładzić z powierzchni ziemi? (Wj 32, 12) Ponadto wspomnij na Abrahama, Izaaka i Izraela, Twoje sługi, którym przysiągłeś na samego siebie (Wj 32, 13), że będą wielkim narodem i posiądą oni i ich potomstwo ziemię obiecaną. Pokorna i usilna modlitwa Mojżesza została wysłuchana: Wówczas to Pan zaniechał zła, jakie zamierzał zesłać na swój lud (Wj 32, 14). Zapewne jest to nadużycie interpretacyjne, ale błagalna modlitwa Mojżesza zmieniła bieg historii zbawienia i Pan ponownie nazwał niewierny i bluźnierczy naród „swoim ludem”. Psalmista potwierdza jednoznacznie nasze intuicje: Postanowił ich zatem wytracić, gdyby nie Mojżesz, Jego wybraniec. On wstawił się do Niego, aby odwrócić Jego gniew niszczący (Ps 106(105), 22).

 

Gdybyście jednak wierzyli Mojżeszowi, to i Mnie wierzylibyście. O Mnie bowiem on pisał (J 5, 46). Bóg uwierzył Mojżeszowi, wysłuchał jego błagania i zaniechał zła, jakie zamierzał zesłać na swój lud (Wj 32, 14). Przywódcy religijni narodu wybranego jednak nie uwierzyli w Jezusa, Syna Bożego, ani na podstawie świadectwa Jana Chrzciciela, do którego wysłali oficjalne poselstwo, ani nawet w oparciu o świadectwa pisma samego Mojżesza, które są uroczyście odczytywane w świątyni i w każdej synagodze, a które stanowią fundament Prawa i religii żydowskiej zwanej wyznaniem mojżeszowym. Prawdziwe świadectwo o Jezusie, Synu Bożym, oczekiwanym Mesjaszu i jedynym Odkupicielem człowieka i świata, daje Jego Ojciec oraz Jego wielkie dzieła. Są to dzieła, które Ojciec dał Mi do wypełnienia; dzieła, które czynię, świadczą o Mnie, że Ojciec Mnie posłał. Ojciec, który Mnie posłał, On dał o Mnie świadectwo (J 5, 36-37). Stąd wielki i pełen goryczy wyrzut Jezusa względem niewierzących przywódców narodu wybranego: Przyszedłem w imieniu Ojca mego, a nie przyjęliście Mnie (J 5, 43). Jeżeli nie wierzycie świadectwu samego Boga, Jana Chrzciciela, Mojżesza i moim dziełom: jakżeż moim słowom będziecie wierzyli? (J 5, 47).

 

 

Wielki Post jest doskonałym czasem do dokonania pogłębionej refleksji nad stanem mojej wiary. Czy wierzę Jezusowi na Jego słowo? Czy Jego zbawcze, oświecające, uzdrawiające i uświecające słowo jest moim codziennym i powszednim chlebem? Czy świadectwa ludzi wierzących pomagają mi w pogłębianiu i ożywianiu mojej wiary? Czy ja jestem żywym i wiarygodnym świadectwem obecności Boga w moim środowisku rodzinnym, zawodowym i społeczno-politycznym? Jaka jest, a jak powinna być moja prawdziwa odpowiedź?

 

 

 

 

Kazania-homilie: Czwartek czwartego tygodnia Wielkiego Postu

o. Mariusz Simonicz CSsR  (22 marca 2012 roku, Rok B, II)

o. Jarosław Krawczyk CSsR  (14 marca 2013 roku, Rok C, I)

o. Piotr Andrukiewicz CSsR  (03 kwietnia 2014 roku, Rok A, II)

o. Ryszard Bożek CSsR  (19 marca 2015 roku, rok B, I – Uroczystość św. Józefa, Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny)

o. Witold Szamburski CSsR  (10 marca 2016 roku, Rok C, II)

o. Witold Szamburski CSsR  (30 marca 2017 roku, Rok A, I)

o. Stanisław Madejczyk CSsR  (15 marca 2018 roku, Rok B, II)

o. Dariusz Pabiś CSsR  (04 kwietnia 2019 roku, Rok C, I)

o. Wacław Zyskowski CSsR  (26 marca 2020 roku, Rok A, II)

o. Andrzej Makowski CSsR  (18 marca 2021 roku, Rok B, I)

o. Łukasz Baran CSsR  (31 marca 2022 roku, Rok C, II)

o. Grzegorz Pruś CSsR  (23 marca 2023 roku, Rok A, I)

o. Edmund Kowalski CSsR  (14 marca 2024 roku, Rok B, II)

 

 

 

 

 

 

Drukuj... 

Profesor nadzwyczajny Istituto Superiore di Teologia Morale (antropologia filozoficzna – specjalność bioetyka), Accademia Alfonsiana,
obecnie wykładowca teologii moralnej (bioetyka) w Wyższym Seminarium Duchownym Redemptorystów – Kraków