Wielki Piątek Męki Pańskiej

Piątek, 29 marca 2024 roku, Wielki Tydzień Rok B, II

Niemiecki kapłan i teolog Karl Rahner zauważył niegdyś: „Tak jak wtedy i dziś wielu przechodzi koło krzyża, wielu przystaje, spoglądając przelotnie na Tego, który wisi na owej szubienicy, i gwałtownie przyspieszają kroku. Bo nie chcą mieć z tym nic wspólnego. Wielu przechodząc, rzuca bluźnierstwo, czasami gestem nienawiści zaciska pięść. Wielu zatrzymuje się i pozostaje. Bo tu jest ich miejsce. Bo tutaj znaleźli wszystko. Więc zostają. Klękają. Całują rany Pana”.

Dziś, w Wielki Piątek, po raz kolejny w naszym życiu chcemy zatrzymać się nad ostatnimi wydarzeniami z ziemskiego życia Jezusa Chrystusa. Po raz kolejny chcemy zatrzymać się przy krzyżu. Może chcemy dokonać jakiejś refleksji. A może po prostu tu jesteśmy bez jakiegoś głębszego celu.

Nieraz mówimy, że ciężko nosić, ciężko dźwigać ten krzyż. Bo faktycznie są w naszym życiu różne krzyże. Są te najprostsze związane z codziennymi obowiązkami, są krzyże związane z naszymi uwarunkowaniami. Mogą to być różne rzeczy: trudności charakteru, nad którym powinienem pracować, moje doświadczenia życiowe, historia życia, z której nie zawsze jestem może zadowolony. I są krzyże – nasze cierpienia, choroby, z którymi się zmagamy. Każdy z nas ma swój krzyż. Warto więc się zastanowić, jak go przyjmuję. Czy chcę go wytrwale nieść? A może pragnę wyrzucić go ze swojego życia?

Jest taka historia Bruno Ferrero o człowieku, który sądził, że jego krzyż jest cięższy i trudniejszy od krzyży innych ludzi.

Człowiek ten żalił się Bogu na modlitwie i pytał, dlaczego musi cierpieć, dlaczego jego życie naznaczone jest takim trudem i krzyżem. Bóg w odpowiedzi zesłał mu sen. Zobaczył życie ludzkie w obrazie niekończącej się procesji. Każdy człowiek szedł, dźwigając na swych ramionach wielki krzyż. Posuwał się do przodu krok po kroku, mozolnie i nieubłaganie. Również on dźwigał krzyż, ale wydawało mu się, że jego krzyż jest dłuższy niż pozostałe. Po zastanowieniu skrócił swój krzyż o połowę. Teraz bez większych trudności posuwał się naprzód. Wielu wyprzedził w drodze. Gdy dotarł do miejsca swojej pielgrzymki, zobaczył szeroki wąwóz. Był to szeroki otwór w ziemi, za którym rozpoczynała się kraina wiecznej radości. Wszyscy, którzy docierali do tego miejsca, zdejmowali z ramion swój długi krzyż i przechodzili po nim na drugą stronę. Każdy krzyż miał idealny rozmiar, by przejść do wieczności. Przeszli wszyscy. Został tylko on sam. Jego krzyż był za krótki.

Wielki Piątek przypomina nam, że krzyż jest wpisany w naszą codzienność. Nie może to być jednak krzyż rozpaczy, lecz musi to być krzyż nadziei. Tego uczymy się od Chrystusa. To pokazuje nam przez swoją śmierć na krzyżu. Jest to nauka trudna, bolesna i często bardzo dużo od nas wymagająca. Chrystus z Krzyża uczy, że miłość silniejsza jest niż śmierć, że życie, prawdziwe życie wieczne, osiąga się przez Golgotę. Tajemnica krzyża jest wpisana w życie chrześcijańskie, a jest to tajemnica zwycięska.

Św. Jan Paweł II, ten, który pokazał niejednokrotnie swoim życiem, jak dźwigać krzyż codzienności, mówi do nas: ,,Weź Krzyż! przyjmij go, nie pozwól aby przygniotły cię wydarzenia, ale z Chrystusem zwyciężaj zło i śmierć! Jeżeli z Ewangelii Krzyża uczynisz program swojego życia, jeśli pójdziesz za Chrystusem aż na Krzyż, w pełni odnajdziesz samego siebie”.

Za chwilę do tej świątyni zostanie wniesiony krzyż. Będziemy podchodzili do niego, oddawali mu cześć, będziemy krzyż adorowali. Patrząc na krzyż Jezusa Chrystusa, jednoczmy z Nim nasze codzienne krzyże. Powierzmy mu nasze krzyże fizyczne: nasze choroby i cierpienia. Powierzmy mu nasze krzyże rodzinne, powierzmy tych, co odeszli od Boga, którzy zagubili się w wirach dzisiejszego świata. Powierzmy, tych, którzy trwają w szponach różnorakich nałogów. Powierzmy siebie, tacy jacy jesteśmy. I szukajmy w krzyżu siły, drogi do zwycięstwa.