Jezusa Chrystusa Najwyższego i Wiecznego Kapłana – święto - Homilie Rok B 2023/24

Jezusa Chrystusa Najwyższego i Wiecznego Kapłana – święto

Czwartek, 23 maja 2024 roku, VII tydzień zwykły, Rok B, II

Bardzo często planując różne przedsięwzięcia próbujemy również zapewnić sobie jak najlepsze okoliczności realizacji tych planów. Konkrety?

Organizując wycieczkę sprawdzamy wcześniej prognozę pogody. Dziś, dzięki rozwojowi nauki i techniki, jesteśmy w miarę dokładnie określić pogodę w ciągu najbliższych dni. Wybieramy słoneczny dzień i przynajmniej od tej strony wycieczka może być udana.

Budując coś, inwestując wyszukujemy różne możliwości ulg podatkowych lub dotacji, by jak najwięcej zaoszczędzić lub zarobić. Potrafimy poprzesuwać różne terminy, by można było skorzystać z możliwości, które daje nam prawo.

W życiu rodzinnym jest podobnie – narzeczeni planując małżeństwo odkładają je na nieraz kilka lat, by mieć najpierw stałą pracę, swój dom lub mieszkanie, zapewnić sobie dobry start w życiu.

Wyczekujemy na idealne warunki.

Obchodzone dziś święto Jezusa Chrystusa, Najwyższego Kapłana zwraca nasze oczy na sakrament kapłaństwa, którego ustanowienie wspominamy co prawda w Wielki Czwartek, ale w łączności z ustanowieniem Eucharystii oraz początkiem Triduum Paschalnego. Święto zostało ustanowione, by zwrócić naszą uwagę na to, co w kapłaństwie istotne – wewnętrzna więź kapłana i całego Kościoła z Jezusem Chrystusem. Kapłaństwo nie czerpie swojej siły z zewnętrznych okoliczności, idealnych warunków, które mu zapewniliśmy, ale z łaski Boga, który ustanawia ten sakrament i wybiera sobie ludzi, konkretnych kapłanów, by być obecnym pośród swego ludu, głosić mu Dobrą Nowinę i prowadzić do Ojca.

Niekiedy zdarza się, że ktoś myśli sobie, że dawniej to było łatwiej być kapłanem, a dziś, pośród różnych prądów kulturowych, wpływu ideologii liberalnej na rodzinę i wspólnotę Kościoła oraz roli tego, co materialne i powierzchowne na człowieka, jest trudniej. To są tylko okoliczności zewnętrzne. Najważniejsze zawsze rozgrywało się i rozgrywa w osobistej relacji do Boga – zachwyceniu się Jego miłością, podjęciu Jego woli i zgodzie, by to On zbawiał, a nie człowiek. Wstąpienie do seminarium, formacja kapłańska, niekiedy w połączeniu z zakonną, święcenia kapłańskie i praca spełnionego duszpasterza czerpią swoją moc i skuteczność z Ducha Świętego, a nie z okoliczności lub rozpaczliwych prób ich zmiany, by nam było wygodniej.

Oczywista jest odpowiedzialność samego kapłana za tę więź, zresztą taka sama jak odpowiedzialność każdego chrześcijanina za osobiste życie z wiary. Nie da się zastąpić niczym długich chwil modlitwy, lektury Bożego Słowa, pracy nad sobą, studium teologii i innych nauk oraz rozwijaniem zdolności nawiązywania i podtrzymywania dobrych więzi z powierzonymi mu wiernymi. Nie da się również być dobrym kapłanem bez miłości do Kościoła, zarówno w wymiarze najbliższym, tj. wspólnot, parafii jak i w powszechnym.

Dzisiejsze święto to przypomnienie o modlitwie za Kościół, a w nim za kapłanów, których posługa jest niezbędna do jego istnienia. Prośmy więc Jezusa Chrystusa, Najwyższego Kapłana, by serca, umysły i wolę wszystkich kapłanów ożywiał nieustannie miłością, a oni by chętnie poddawali się Bożemu działaniu, bez względu na wymarzone idealne warunki zewnętrzne. Przymierze zawarte przez Boga z ludźmi wypisane jest głęboko w sercu człowieka.