Świętych Apostołów Piotra i Pawła – uroczystość - Homilie Rok B 2023/24

Świętych Apostołów Piotra i Pawła – uroczystość

Sobota, 29 czerwca 2024 roku, XII tydzień zwykły, Rok B, II

Na obrzeżach Cezarei Filipowej, u stóp skalistej góry Hermon, w miejscu, w którym przed wiekami oddawano cześć pogańskiemu bożkowi imieniem Pan, na gruzach zniszczonych pogańskich świątyń – Jezus postawił swoim uczniom zaskakujące pytanie: Za kogo ludzie uważają Syna Człowieczego? (Mt 16, 13). Inaczej mówiąc, Jezus zapytał: Kim jestem dla ludzi? Kim jestem – według was – dla współczesnego człowieka? I uczniowie, próbując odpowiedzieć na tak postawione pytanie, prześcigali się wręcz w przytaczaniu przykładów tego, kim dla ludzi jest Jezus. Niektórzy ludzie bowiem twierdzili wówczas, że Jezus jest Janem Chrzcicielem, inni mówili, że jest Eliaszem, jeszcze inni, że Jeremiaszem albo jednym z proroków – słyszymy to w dzisiejszej liturgii słowa (por. Mt 16, 14).

A potem pada kolejne pytanie, dotykające bezpośrednio uczniów: A wy za kogo Mnie uważacie? (Mt 16, 15). Inaczej mówiąc: Czy wy też przychylacie się do tych opinii, czy dla was też jestem jednym z proroków? Uczniowie milczą. Bo rozglądając się dookoła siebie, widzą potężne pogańskie świątynie zbudowane na skałach, zniszczone, rozsypane niczym domki z kart. Skoro nie przetrwały te budzące podziw, oparte na solidnych kolumnach świątynie, jakże ostać się może coś, co nie ma żadnej infrastruktury; coś, co jest póki co jedynie wspólnotą kilkunastu osób wędrujących za Nauczycielem, na dodatek atakowanym z każdej strony. I tylko Piotr ma odwagę odpowiedzieć Jezusowi, choć – jak można wywnioskować z kontekstu – mówi w imieniu wszystkich uczniów: Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego! (Mt 16, 16).

I to odważne wyznanie wiary wypowiedziane przez apostoła Piotra stało się fundamentem, na którym Chrystus zbudował Kościół. Sam Piotr stał się skałą tegoż Kościoła, najważniejszą po Chrystusie jego postacią, pierwszym wśród apostołów, pierwszym wśród tych, którym Chrystus powierzył zadanie głoszenia Ewangelii wszelkiemu stworzeniu.

Nieco inna była droga powołania apostoła Pawła, który – jak dobrze wiemy – nie należał do ścisłego grona Dwunastu, ale na skutek szczególnego wyróżnienia, szczególnej łaski wybrania, z okrutnego prześladowcy chrześcijan stał się gorliwym głosicielem słowa Bożego.

Znamienne jest, że Kościół czci obydwu apostołów jednego dnia, choć przecież gdy popatrzymy na słowo Boże, to z łatwością zauważymy, że chyba jednak więcej ich różniło niż łączyło – pochodzenie, wykształcenie, praca, droga powołania, a także – i to jest chyba najważniejsza różnica – sposób przekazywania i utwierdzania wiary. Pierwszy z nich, Piotr, stał się nauczycielem i głosicielem Ewangelii wśród obrzezanych, czyli wśród Żydów, którzy wciąż jeszcze byli bardzo przywiązani do Starego Prawa i wynikających z niego zasad. Tymczasem św. Paweł głosił Ewangelię głównie poganom i – choć sam był Żydem – wcale nie uważał, że trzeba najpierw wszystkich obrzezać, a potem dopiero chrzcić w imię Trójcy Świętej.

Nie ma jednak żadnej wątpliwości co do tego, że obydwaj – zarówno św. Piotr, jak i św. Paweł – chcieli prowadzić i prowadzili ludzi do Chrystusa, prowadzili ludzi do winnego krzewu, otwierali ludziom drzwi królestwa Bożego i zachęcali ich z całych sił do wytrwania w łasce chrztu świętego. To było i jest w tym wszystkim najważniejsze. Wszelkie inne spory – choć były na tyle znaczące, że na kartach Pisma Świętego znalazła się o nich wzmianka – były jedynie wyrazem gorliwości, próbą prześcigania się w wierności Bożemu Prawu.

To także dla nas nauka, że mimo różnych zdań, opinii i sposobów wierności Chrystusowi, wszystkich chrześcijan łączy miłość do Boga i pragnienie wytrwania w owym winnym krzewie, do czego jesteśmy nieustannie zachęcani. Obyśmy nigdy nie zgubili z oczu tej najważniejszej perspektywy, a gorliwość Piotra i Pawła – jakże różnie realizowana – niech zawsze będzie dla nas wzorem trwania w Chrystusie. Amen.