Świętych Apostołów Szymona i Judy Tadeusza – święto - Homilie Rok B 2023/24

Świętych Apostołów Szymona i Judy Tadeusza – święto

Poniedziałek, 28 października 2024 roku, XXX tydzień zwykły, Rok B, II

Każdy z nas często, a może nawet codziennie, przegląda się w lustrze. Po co to robimy? Aby sprawdzić, czy dobrze wyglądamy: czy wszystkie elementy ubioru dobrze na nas leżą, czy odpowiednio uczesaliśmy włosy, czy nie jesteśmy gdzieś ubrudzeni itd. W takim lustrze widzimy nasze ciało. A czy możemy przejrzeć gdzieś naszą duszę? Jak najbardziej. Słowo Boże jest lustrem dla naszej duszy. Patrząc w nie, możemy ocenić, czy nasza dusza jest w dobrym stanie. Czy wszystko w naszym życiu duchowym jest uporządkowane i na właściwym miejscu? Czy nie ma na niej jakiegoś "brudu"? Spróbujmy więc przejrzeć się w dzisiejszej Liturgii Słowa.

Czym jest dla Ciebie modlitwa? Mówi się, że modlitwa to pokarm dla duszy – coś, co daje siłę naszemu duchowi. Sprawia, że podtrzymujemy w sobie wrażliwość na to, co niewidoczne dla oczu, na delikatne poruszenia Ducha Bożego w naszym wnętrzu. Niech każdy z nas porówna swoją duszę z obrazem, który widzi w zwierciadle Słowa Bożego. Czy obraz mojej duszy pokrywa się z tym, co widzę w świetle słów Pana Boga? Jak sam odpowiedziałbym na pytanie: czym jest dla mnie modlitwa? Czy jest chwilą wytchnienia, ratunkiem, gdy nie mogę sobie sam poradzić z trudnościami? A może jest ucieczką od zmierzenia się z samym sobą, od podjęcia wysiłku pracy nad sobą, by w cudowny sposób wszystko załatwił Pan Bóg? Może modlitwa sprowadza się dla mnie tylko do wypełnienia obowiązku – bo skoro jestem katolikiem, to powinienem się modlić? Różne mogą być motywacje modlitwy. Ale jaka jest ta właściwa, o której mówi nam Pismo Święte?

„Pewnego razu Jezus wyszedł na górę, aby się modlić, i całą noc spędził na modlitwie do Boga” (Łk 6, 12-16).

Zwróćmy uwagę na tę sytuację. Pan Jezus spędził całą noc na modlitwie. Kto z was, drodzy bracia i siostry, spędził choć raz w życiu całą noc na modlitwie? Dla wielu z nas wydaje się to niemożliwym zadaniem. Ale spróbujmy zrozumieć postępowanie naszego Pana. Jezus przygotowuje się do bardzo ważnego momentu – wyboru grona najbliższych uczniów, dwunastu apostołów. Mógł przecież, po ludzku, kierować się prostym kryterium: wybieram tych, których najbardziej polubiłem. A jednak! Jezus staje przed swoim Ojcem, by się z Nim skonsultować. Modli się o to, aby dokonać dobrego wyboru, bo wie, jak wielkie znaczenie będzie miało to dla historii ludzkości. Nasz Pan przyszedł na świat, aby wypełnić wolę Ojca. Dlatego idzie na modlitwę, aby dowiedzieć się, jaka jest ta wola.

W tym kontekście, święto Apostołów Szymona Gorliwego i Judy Tadeusza przypomina nam o znaczeniu powołania i misji. Szymon, zwany „Gorliwym”, pokazuje nam, jak ważna jest pasja i determinacja w służbie Bogu. Jego imię odzwierciedla jego charakter – człowiek oddany całkowicie sprawie, którą wierzył i której poświęcił swoje życie. Juda Tadeusz natomiast jest przykładem apostoła, który niestrudzenie wypełniał Bożą wolę, nie szukając rozgłosu. Często przywoływany jako patron spraw trudnych i beznadziejnych, przypomina, że nawet w najtrudniejszych sytuacjach powinniśmy zwracać się do Boga z zaufaniem.

Święci Apostołowie Szymon i Juda nie są może najbardziej znanymi spośród dwunastu, ale ich postawa jest dla nas wzorem głębokiej wiary i zaufania do Bożej woli. Ich misja, choć nie była pełna wielkich cudów, wpłynęła na rozwój Kościoła i jego początków. To, czego możemy się od nich nauczyć, to pokora, niezłomność oraz gotowość, by służyć Bogu bez względu na to, jakie przeciwności nas spotykają.

Czy ja, tak jak Szymon i Juda, jestem gotowy pełnić wolę Boga w moim życiu, nawet jeśli droga nie wydaje się prosta? Czy w trudnych chwilach, jak Juda Tadeusz, potrafię z nadzieją zwracać się do Boga? Każde z tych pytań prowadzi nas do refleksji nad naszym powołaniem – do tego, jak możemy być „gorliwi” w wierze, podobnie jak Szymon, oraz jak ufnie możemy powierzać nasze problemy Bogu, jak czynił to Juda.

Moi drodzy, przeglądając się w tym słowie, możemy zapytać samych siebie: czy ja idę do Boga, by się Go poradzić? Aby poznać, jaka jest Jego wola wobec mnie i moich życiowych wyborów? Jeśli tego nie robię, czas to zmienić. Jeśli chcesz mieć właściwą relację z Bogiem, musisz traktować Go jako kogoś, kto jest obecny przy tobie przez cały czas. Nie tylko wtedy, kiedy idziesz do kościoła czy klękasz do modlitwy. Chodzi o to, by dzielić z Nim swoją codzienność i u Niego szukać porady w każdej decyzji – zarówno w tych drobnych, jak i tych mających ogromny wpływ na twoje życie.

W święto apostołów Szymona Gorliwego i Judy Tadeusza, św. Paweł Apostoł mówi nam w pierwszym czytaniu: „Nie jesteście już obcymi i przybyszami, ale jesteście współobywatelami świętych i domownikami Boga” (Ef 2, 19). Bycie domownikiem oznacza stały kontakt z tymi, którzy mieszkają w tym domu. Jeśli jesteśmy domownikami Boga, zadbajmy, by nasze życie to odzwierciedlało. Bym mógł z czystym sumieniem powiedzieć: „Jestem domownikiem Boga, bo codziennie przebywam w Jego obecności”. Święci Apostołowie Szymon i Juda uczą nas, jak żyć w bliskości z Bogiem, będąc Jego wiernymi współpracownikami i świadkami Jego miłości.